Music is More than Words and a Melody

krachtvanmuziek.nl

More Than Words...Wie kent dit nummer nog? Het is van de Amerikaanse hardrockgroep Extreme. Zij scoorden met deze ballad in 1991 een nummer 1-hit in Nederland. Als 17-jarige vond ik dit een erg mooi nummer. Trouwens, dat vind ik nog steeds. Aan dit liedje heb ik speciale herinneringen. Het was 'het' liedje van mijn eerste vriendje F. en ik. Hem heb ik eind 1990 leren kennen tijdens dansles in de Madson Club te Venlo. Wij hebben in 1991 drie maanden verkering gehad. Een paar maanden geleden kwam ik hem weer tegen op LinkedIn. Ik herkende hem meteen. Hij ziet er bijna nog hetzelfde uit als in 1991. Hij is alleen ietsjes ouder geworden, net als ik.☺ Via LinkedIn heb ik contact met hem opgenomen en hebben we elkaar (digitaal) gesproken. Erg leuk om na al die jaren weer contact met hem te hebben. Ik vraag me af of dat hij zich nog herinnert dat More than Words in 1991 'ons' liedje was. Op deze vraag kan ik natuurlijk geen antwoord geven, dit kan hij alleen zelf doen. Ik ben benieuwd of dat hij dit bericht leest op LinkedIn en mijn vraag beantwoordt. Who knows? Time will tell.

Afgelopen weekend las ik op nu.nl dat muziek (en optredens) sir Bob Geldof helpen bij het verwerken van het verlies van zijn dochter Peaches. Ik herken me hierin. De liedjes: Heaven can Wait (Meatloaf), The Power of Love (Jennifer Rush) and Once Upon a Time in the West (Ennio Morricone) geven me acht jaar na de dood van mijn vader ook nog veel troost en kracht als ik ze op de radio of tv hoor of zie. (zie ook: Herinneringen aan mijn vader.....) Elke keer als ik een van deze liedjes hoor, is mijn vader voor mijn gevoel eventjes heel dichtbij. Uit het liedje Time to say goodbye (Sarah Brightman, Andrea Bocelli) haalt mijn moeder veel troost. Dit is een van de liedjes dat te horen was tijdens de crematie van haar vriend afgelopen november. Ooit, op mijn crematie zullen onderstaande drie liedjes afgespeeld worden. Wellicht volgen er nog meer. Time will tell. 

1. Bright Eyes (Art Garfunkel). Vanaf mijn 12e levensjaar heb ik zelf konijnen gehad en dit liedje past dan ook echt bij mij. (Mijn laatste trouwe vriend Otje overleed op 3 november jl. nadat ik 11.5 jaar van zijn gezelschap, liefde en kameraadschap heb mogen genieten);
2. The Power of Love (Frankie Goes to Hollywood). Niet alleen omdat ik het een mooi nummer vind maar ook vanwege de tekst "Make Love your Goal". En toeval of niet, mijn vader en ik hebben voor een liedje met dezelfde titel gekozen ♥;
3. Cantare e' d'amore (Amedeo Minghi). Jaren geleden heb ik dit nummer en de bijbehorende clip op de tv gezien. Ik was meteen verkocht van de mooie jongen in de clip en het liedje. Achteraf gezien, is de clip een beetje 'luguber'. Desondanks blijf ik het een erg mooi nummer vinden, alhoewel ik geen idee hebt waarover in dit nummer gezongen wordt. Toch blijft hij op mijn afspeellijst staan.

Als je naar een liedje luistert, luistert je dan naar de tekst of naar de muziek? Kortom, ben je met jouw volle aandacht bij de muziek en luister je bewust naar de tekst of is het voor jou eerder achtergrondmuziek? Vaak hoor je de muziek wel, maar luister je niet bewust naar de muziek en/of de tekst. Muziek en/of een lied kan uit zoveel meer bestaan dan alleen melodie en woorden. Zo'n drie weken geleden was ik op een donderdag aan het zappen totdat ik bij MTV bleef stilstaan omdat het liedje Diamonds van Rihanna werd uitgezonden. Aan dit liedje heb ik speciale herinneringen. Een tijd geleden heeft een dierbaar persoon dit liedje voor mij uitgekozen en daarbij de opmerking gemaakt om eens heel goed naar de tekst van dit liedje te luisteren. Wat Rihanna zingt, is op mij en tussen ons beiden van toepassing, gaf hij nog als opmerking mee. Toen ik het liedje met zijn opmerking in mijn achterhoofd voor de eerste keer beluisterde, rolden de tranen over mijn wangen. Het liedje en zijn woorden raakten mij diep. Soms krijg ik nog een brok in mijn keel als ik dit liedje hoor of zie. Dit geldt ook voor het liedje Someone Like You van Adele. In de tekst van dit liedje kan ik mij ook erg vinden. Hij en ik..............Wij zijn niet meer samen. Hierin heb ik mijn rust gevonden. Er blijft echter altijd een speciale band tussen ons bestaan!

Een aantal weken geleden werd mijn aandacht tijdens de cursus Zelfmanagement getrokken door het liedje Gold (Spandau Ballet) dat op de radio werd afgespeeld. Ik werd getroffen door de tekst "GOLD. Always believe in your soul. You've have the power to know. You're indestructable, Always believe in, because you're GOLD." Een erg mooie boodschap die ik even mocht ontvangen. Zo voelde dat in ieder geval voor mij. Sinds een paar weken heb ik regelmatig het liedje I Want to Break Free (Queen) in mijn hoofd en zing ik het hardop. Voor mij betekent dit liedje dat ik mij van oude patronen, emoties en angsten mag bevrijden. Het voelt al erg bevrijdend om dit liedje luidkeels mee te zingen. ☺ Muziek, een lied bestaat voor mij dus uit meer dan alleen een melodie of woorden. Een aantal van deze liedjes heb ik hier met jou gedeeld. Hoe geldt dit voor jou? Heb jij ook liedjes die More than Words voor jou vertegenwoordigen?

Stap voor stap voor stap voor ....onderweg naar..! Geniet je onderweg ook?

Stap voor stap voor stap voor...... Zoals velen van jullie weten, loop ik mee aan georganiseerde wandeltochten. Ik heb nu al regelmatig deelgenomen aan een 25 km wandeltocht. Toch is elke 25 km wandeltocht weer anders. Dit ligt niet alleen aan de startlocatie, de weersomstandigheden en het gezelschap. Ook elke stap die ik tijdens zo'n tocht zet, is steeds weer anders. De ene stap is groter dan de andere, de ene stap neem ik bewuster dan de andere. Als ik te hard loop, roept mijn lichaam mij terug. Het schiet mij dan bijvoorbeeld in mijn onderrug of ik krijg kramp in mijn kuit. Ik moet dan wel letterlijk (even) een stapje terug nemen. Er zijn momenten dat ik hiermee moeite heb, omdat ik stiekem toch wel 6 km per uur (behoorlijk hoog wandeltempo) wil lopen. Eist iemand van mij dat ik 6 km per uur moet lopen? Nee! Ik doe dit zelf. Het strebertje in mij laat zich zo af en toe behoorlijk zien. Als het strebertje zich toont, geniet ik niet meer de wandeltocht. Ik zit in mijn hoofd, stoei met mezelf en ben dan even niet meer blij met mijn omgeving, de weersomstandigheden en ..last but not least..ME! Mijn omgeving, gezelschap en de weersomstandigheden kunnen er echter niets aan doen. Ik doe het zelf! Mijn lichaam fluit mij dus tijdens een wandeltocht nog weleens terug. In plaats van mijn lichaam te negeren en stug door te lopen, lukt het mij nu al vaker en sneller om het strebertje in mezelf te ontmoeten, te omarmen en daarna los te laten. Met andere woorden: Ik laat al sneller en gemakkelijker mijn hoge wandeltempo los om terug te schakelen naar een wat rustiger wandeltempo. Zo geniet ik dan weer van de (laatste) km's van de wandeltocht, de omgeving en mijn gezelschap in plaats van met mezelf te blijven stoeien. Het gaat toch om de weg, de reis ernaartoe en niet om het doel, de bestemming? 
 

Stap voor stap voor stap voor...........onderweg om mijn droom te verwezenlijken. Dit is het lopen van mijn pelgrimstocht in Nieuw-Zeeland en over mijn ervaringen naar en in Nieuw-Zeeland een boek schrijven. In mijn blog "Blijf het bij dromen of ga je jouw dromen ook verwezenlijken" heb ik al gezegd dat je actie mag ondernemen als je jouw droom wilt verwezenlijken. Je kunt niet lui in de stoel zitten en zeggen "Hop, kom maar". Nee, het is keihard werken! Soms loop je hierbij tegen je eigen frustraties op omdat je het idee hebt dat je geen stap vooruit komt. Tenminste, dat is bij mij het geval. Ik ben dan teveel gefocust op het doel en vergeet van de stappen onderweg te genieten. Jos Spierings gaf tijdens de workshop Berenjagen het volgende advies: "Geniet van elke stap die je zet naar je bestemming, hoe groot of klein deze stap ook is. Focus je niet alleen op de stip aan de horizon." In mijn geval dus de andere kant van de wereld! Het gaat toch om de reis ernaartoe en niet om het doel op zich? Ja, daar heeft Jos helemaal gelijk in. Ik was het zelf alleen even vergeten, terwijl ik dit toch eerder in mijn blog "Pelgrims en werkzoekenden" had vermeld. Sinds Jos mij hieraan heeft herinnerd, heb ik al weer veel stappen gezet naar mijn stip op de horizon. Van elke stap die ik nu neem, hoe klein of groot deze ook is, geniet ik nu bewust. Ik geef mezelf regelmatig schouderklopjes en/of ik zeg hardop "Ik ben trots op mij! En ondanks het commentaar dat ik onlangs uit mijn omgeving heb mogen ontvangen en dat mij heeft geraakt, blijf ik in mezelf en in mijn droom geloven en ga ik ervoor! Hoe zit dat met jou?

Eigen schaduw en voetstappen
Bergen aan Zee, 28/10/12 

Stap voor stap voor stap voor...........je losmaken van iets of iemand. Wellicht ben je je op dit moment van iets of iemand los aan het maken, bijvoorbeeld van een vaste baan in een organisatie, van een vriend(in) of ....(vul zelf maar in)? Elke stap die je hierin zet, heeft zijn tijd nodig. Deze tijd kan een ander niet voor je bepalen, dat kun jij alleen. Gun jezelf die tijd ook. De volgende zin wilde ik in eerste instantie hier vermelden: "Probeer op een gegeven moment toch weer de mooie dingen van het leven te zien en blijft niet in het verleden of in negatieve gevoelens hangen." Maar ineens dacht ik: "Wie ben ik om dit te bepalen?" Als die ander in het verleden en/of in negatieve gevoelens wilt blijven hangen, is dat zijn/haar keuze. Mag ik hierover een oordeel vellen en ben ik hiervoor verantwoordelijk? Nee! Ik ben alleen verantwoordelijk voor mijn eigen leven, voor de keuzes die ik maak en de manier waarop ik in het leven sta. De ander is verantwoordelijk voor zijn leven en voor de manier waarop hij/zij in het leven staat. Het is aan mij om die ander te respecteren en te accepteren dat hij/zij anders in het leven staat dan ik. Ik betrap mij er echter op dat dit soms gemakkelijker gezegd dan gedaan en dan......?? Dan val ik van de denkbeeldige ladder een paar treden terug omdat ik soms toch nog bepaalde verwachtingen van die ander heb, zoals positief in het leven staan. Ik reageer dan vanuit mijn oude gedragspatroon op die ander en dat is lastig. Lastig voor die ander maar voor met name mezelf. Waarom? Ik heb de neiging om mezelf ook nog te veroordelen als ik vanuit mijn oude patroon op die ander reageer. Ik zie mezelf dan even niet meer als een in de basis liefdevol wezen. Ik word me echter steeds sneller van mijn oude patronen en afkeuringen bewust en kan ze ook steeds sneller en gemakkelijker ontmoeten, omarmen en loslaten. Het leven bestaat uit vallen en opstaan. Na elke val sta ik weer op. De ene keer wat sneller dan de andere keer, maar elke keer sta ik op en vervolg ik mijn reis, genietend van mijn en het leven. Wat doe jij?

Het is bijna zover............Goodbye 30's, Hello 40's!

Lake Wakatipu NZ

Het is bijna zover........over een paar uurtjes ben ik geen dertiger meer. Ik ben op 22 mei 1974 om 2.05 uur geboren. Dit betekent dus dat ik vanaf morgen een veertiger ben. Hoe ik me hieronder voel? MMMM, ik heb er gemengde gevoelens over. Aan de ene kant is het maar een getal en zeg het niets over mijn gevoelsleeftijd en die is 25. Aan de andere kant heb ik er toch een beetje moeite mee, omdat 40 jaar best wel oud klinkt. Het is het niet, maar toch! Als een meisje van 21 jaar, dat tegenover je in de trein zit, je ook nog met u aanspreekt, begin ik al helemaal te slikken. Oeps! Ze zien me niet meer als een 'jij', maar als een 'u', terwijl ik me toch echt een 'JIJ' voel!!

Ze zeggen weleens dat het leven begint bij 40. Voor een gedeelte kan ik me in deze uitspraak wel vinden. Diep van binnen voel ik dat ik een andere levensfase inga. Ik kies nu bewust voor mezelf, ga bewuster met mezelf en mijn omgeving om en ga nu dingen doen waar mijn hart naar uitgaat. Dat is onder andere mijn pelgrimstocht lopen in Nieuw-Zeeland en over mijn ervaringen naar en in Nieuw-Zeeland een boek schrijven. Ik heb geen partner en kinderen, dus in principe kan ik gaan en staan waar ik wil. En, dat ga ik ook doen! Ik kijk er naar uit om over een aantal maanden naar de andere kant van de wereld te reizen en over mijn ervaringen een boek te schrijven. Twee jaar geleden zou deze gedachte nog niet in mij zijn opgekomen, laat staan tien jaar geleden, toen ik dertiger werd. Ik was er toen nog niet klaar voor. Ik wist twee jaar geleden nog niet eens dat ik best wel goed kan schrijven. Dat heb ik pas een jaar geleden ontdekt, toen ik betaald-werk-vinder werd. Vorig jaar kwam ook de gedachte op om een pelgrimstocht te gaan lopen in Nieuw-Zeeland. Nieuw-Zeeland stond al jaren op mijn bucket list. Het kwam er echter maar niet van om naar Nieuw-Zeeland te gaan. Nu word ik dus 40. Een mooie leeftijd om eindelijk eens naar Nieuw-Zeeland te gaan.

Mijn zus en ik op 23/5/1977
Een dag na mijn derde verjaardag. 

Zoals al eerder gezegd, voel ik me 25. Wil ik weer 25 jaar zijn? Op deze vraag heb ik een duidelijk antwoord. NEE! Weer die onzekerheden voelen die ik toen voelde. Nee! Weer het ziekte- en sterfproces van mijn vader meemaken op mijn 32e? Nee, laat maar! Ik heb het al een keer meegemaakt, ik hoef het niet nog eens mee te maken. Als ik er eens goed over nadenk, is het prima zo. De afgelopen 39 jaar heb ik veel meegemaakt. Dat waren mooie en minder mooie ervaringen. Ze hebben me wel gevormd in de persoon die ik nu ben. En daar ben ik trots op! Ik ben nu meer mezelf dan tien jaar geleden. Ik leef nu meer bewust en vanuit mijn hart dan tien jaar geleden, toen ik dertiger werd. Ik ben benieuwd wat ik als veertiger allemaal mag ervaren. En dat ze mij dan 'u' (gaan) noemen in plaats van 'jij' terwijl ik me geen 'u voel' maar een 'jij', hetzij zo. Ik eindig dit blog dan ook met de woorden "Hello 40's, nice to meet you!"

Wie goed doet..........

"Wie goed doet, goed ontmoet", is een spreuk waarvan jullie vast weleens gehoord hebben. Dit betekent: "Wie goede dingen doet voor andere mensen, kan soms ook goede dingen terug verwachten." Zo heb ik drie dagen geleden iets goeds (terug) gedaan voor mijn huisgenoten J. en R.. Van J. kreeg ik om 10.30 uur een sms-je of dat zij en R. bij mij konden douchen i.v.m. een verbouwing van hun badkamer. "Prima, kom maar": antwoordde ik. Als ik hen hiermee kan helpen, waarom niet? Bovendien hebben zij mij in het verleden ook vaak geholpen. Mijn, inmiddels overleden, maatje Otje heeft regelmatig bij hen gelogeerd als ik een paar dagen van huis was. Zij vonden het leuk om een konijn in huis te hebben. Ik was erg blij dat mijn maatje volop ruimte, beweging en aandacht kreeg gedurende de dagen dat ik afwezig was. Ook als mijn konijn niet bij hen had gelogeerd, hadden ze bij mij kunnen douchen. Ik help mensen namelijk graag.

In de betekenis van de spreuk "Wie goed doet, goed ontmoet'" kan ik me wel vinden. Het is mooi dat als je iets goeds doet voor een ander, je soms iets goeds terug kunt verwachten. Ik vind wel dat je hier niet automatisch van moet uitgaan, wat regelmatig toch nog in onszelf of in onze maatschappij gebeurd. Het is toch mooi om 'out of the blue' (lees: zomaar) iets goeds te doen voor een ander, zonder daarbij een tegenprestatie te verwachten. Dit kan al iets 'ogenschijnlijk' kleins zijn, zoals glimlachen naar een onbekend persoon op straat. Glimlachen kost jou niet en kan iets heel moois opleveren. Misschien voelde de onbekende persoon zich wel alleen of verdrietig en heeft jouw glimlach zijn dag weer kleur gegeven. Geef iemand eens een welgemeend compliment. Jij vind het toch ook fijn om een compliment te krijgen? Het geeft mij een goed gevoel als ik een compliment krijg. Waarom zou ik een ander dit gevoel ook niet gunnen? Als je nog nooit een compliment hebt ontvangen, begin dan eens met geven. Ik ben ervan overtuigd dat je dan ook complimenten gaat ontvangen. Wellicht heb je een 'Piet' in je netwerk die 'Truus' op een specifiek gebied kan helpen, zodat zij weer een stapje dichterbij is in het verwezenlijken van haar droom. Het is dan toch mooi om deze twee personen met elkaar te verbinden? Op deze manier help jij 'Truus' ook in het verwezenlijken van haar droom. Hoe gaaf is het als je iemand kunt helpen in het verwezenlijken van zijn of haar droom? Ik vind het in ieder geval erg tof en het geeft mij een goed gevoel als ik iemand kan helpen. En ja, het doet mij goed als een onbekend persoon vriendelijk naar mij glimlacht. 

jong mannetjes edelhert

"Wie goed doet, goed ontmoet" is niet alleen van toepassing op mensen, maar ook tussen mens en dier. Dat is in ieder geval mijn mening en ervaring. Zo heb ik op eerste paasdag een ekster naar de Dierenambulance Nijmegen (DAN) gebracht, omdat hij volgens mij iets gebroken had. Dit was inderdaad het geval ; zijn pootje was op twee plaatsen gebroken. Het enige was zij voor hem konden doen, was hem laten inslapen bij de dierenarts. Ik had al zo'n donkerbruin vermoeden. Toch moest ik even huilen toen ik dit hoorde: het raakte mij. Aan de andere kant ben ik blij dat hem een langzame, pijnlijke dood bespaard is gebleven. Een dergelijke ervaring had ik afgelopen zondag met een koe. In een wei in Ede zag ik haar liggen. Haar soortgenoten stonden iets verder in de wei. Mijn gevoel zei dat ze niet in orde was. Op een gegeven moment verlieten haar soortgenoten de wei om op stal te gaan. Het lukte haar helaas niet om op te staan. Ze bleef dan ook alleen in de wei achter. Ik kon dit niet aanzien. Ik ben dan ook over het hek geklommen om haar gezelschap te houden. In eerste instantie dacht ik dat ze al dood was. Maar ze deed haar ogen weer open en keek mij aan. Ik heb haar geknuffeld en tegen haar gesproken. Samen met haar wachtte ik op de boer, die maar niet kwam. Twee van zijn kinderen kwamen wel om haar op stal te brengen. Dit lukte echter niet, zij kon namelijk niet meer op haar achterpoten staan. Het oudste jongetje vertelde dat ze oud was en dat ze haar al vaker moesten halen. Na circa vijf minuten gingen de kinderen weer naar binnen. Ik bleef bij haar en wachtte met haar op de boer. Deze kwam echter niet. Op een gegeven moment moest ik haar toch alleen laten. Ik heb haar nog flink geknuffeld, tegen haar gesproken en ben toen met tranen in mijn ogen weggegaan.

Na dit voorval heb ik De Veluwe nog bezocht. Wandelend door het bos, dacht ik nog aan de koe. Deze gebeurtenis had behoorlijk wat indruk op mij gemaakt. Ook dacht ik nog even aan de ekster, die ik precies een week eerder naar de DAN had gebracht. Opeens...........ritsel ritsel.............nog net zag ik twee kleine biggetjes dieper het struikgewas induiken. Ze hadden ons (mijn wandelmaatje en ik) gespot en gingen er (met hun familie) vandoor. Mijn wandelmaatje en ik waren blij en enthousiast. We hadden weer biggetjes mogen zien. Nog geen tien minuten later zagen wij twee mannetjes edelherten grazen in een open plek in het bos. (zie ook de video) Het was schitterend om hen van dichtbij te zien. Na zo'n tien minuten hadden ze ons echter gespot en gingen ervandoor. Mijn wandelmaatje en ik waren helemaal happy. Het was namelijk al meer dan een jaar geleden, dat wij edelherten op eigen gelegenheid op De Veluwe hadden gezien. Er volgde echter nog meer moois! Zo'n 15 minuten later zagen wij hoe familie zwijn het bospad overstak. Het was al de tweede keer dat wij ze in het bos een pad zagen oversteken. Zo mooi en leuk om familie zwijn te zien oversteken en dit nu op video te kunnen vastleggen. Even later...... ..een luid gebrul van een van de zwijnen. Zij wilde als eerste (lees: de verkenner) het bospad oversteken waar wij op liepen, maar werd met ons geconfronteerd. Zij gaf een waarschuwing, draaide zich om en dook het struikgewas weer in. Zij waren van ons geschrokken, daarvan ben ik overtuigd. Teruglopend naar de auto zagen wij nog een kudde paarden het bospad oversteken, vleermuizen vliegen, een ree in het weiland staan en hoorden wij een onbekend aantal padden kwaken in een vijver. Wat hebben wij die avond vele en mooie cadeaus van moeder natuur mogen ontvangen. Mijn gevoel zegt dat dit bedankjes waren van de ekster en de koe. "Wie goed doet, goed ontmoet".

Dieren geven ons (soms) een boodschap mee. Sta jij open om deze te ontvangen?

Reebokje gespot op De Veluwe ♥

Op vrijdagmiddag 21 maart jongstleden belde een intercedente van een uitzendbureau mij om 15.30 uur. Ze had een vacature waarop ze mij wilde voorstellen. Het betrof een secretariële functie voor 36 uur per week voor de duur van, in eerste instantie, een jaar. De 36 uur mochten verdeeld worden over 4 dagen. Minder dan 36 uur per week werken, was echter niet bespreekbaar. "Mwaa", daar begon het bij mij al te kriebelen. Het bleef niet bij kriebelen alleen. Toen ik te horen kreeg dat het om een functie ging in een traditioneel hiërarchische werkomgeving, gingen mijn nekharen ook nog overeind staan. Begrijp mij niet verkeerd; ik heb niets tegen hiërarchie. Ik ben alleen niet een volgzaam type die op 'alles' wat haar leidinggevende zegt met "Ja en Amen" reageert. Ik heb een eigen mening en steek deze ook niet onder stoelen of banken. Ondanks het gekriebel (lees: mijn mwa-gevoel) en mijn overeind staande nekharen, reageerde ik toch positief op de vraag van de intercedente of ze mij op de functie kon voorstellen. Waarom? Misschien kwam het omdat ik me al grieperig voelde. Wellicht wilde ik na lange tijd  thuis te hebben gezeten, wel weer een betaalde baan. Het realiseren van mijn droom (lees: pelgrimstocht lopen in Nieuw-Zeeland en over mijn ervaringen náár en in Nieuw-Zeeland een boek schrijven en uitgeven), speelde in ieder geval een rol in mijn beslissing om positief te reageren op de vraag van de intercedente. Met mijn ja-antwoord was helaas voor mij de kous nog niet af.  Nee, ik moest ook nog een motivatie schrijven en deze uiterlijk maandagochtend naar de intercedente mailen, zodat zij mij dan op dinsdag kon voorstellen aan de opdrachtgever. Na dit telefoongesprek baalde ik als een stekker. Ten eerste, omdat ik niet eerlijk was geweest naar de intercedente. Last but not least, ik was niet eerlijk geweest naar mezelf. 36 uur per week als secretaresse werken, vind ik te veel. Werken in een traditioneel hiërarchische omgeving, zie ik al helemaal niet zitten. Toch negeerde ik nog mijn gedachten en mijn gevoelens (lees: mijn intuïtie) over de functie en werkomgeving, ook omdat ik me steeds zieker ging voelen.

Op maandagochtend om 9.00 uur probeerde ik dan toch mijn motivatie op te schrijven. Dit was mij het weekend namelijk niet gelukt, omdat ik het hele weekend ziek was geweest. Op maandagochtend voelde ik me wel weer wat beter, maar het schrijven van mijn motivatie lukte nog steeds niet. "Hoe komt dit toch, Monique?" Ben je wel eerlijk naar jezelf? Geef nu maar eerlijk toe dat de functie, het aantal werkuren en de werkomgeving je gewoon niet aanspreken". Maar nog steeds negeerde ik het stemmetje van mijn intuïtie en luisterde naar mijn verstand. Dus daar zat ik achter de laptop, druk stoeiende om mijn motivatie op 'papier' te krijgen. Ineens.....................BAM.......... een keiharde knal tegen het raam. Verschrik keek ik omhoog en zag nog net een duif wegvliegen, die zojuist tegen het raam was aangeknald. Goh, wat was ik blij dat de duif nog leefde. De boodschap die zij kwam brengen, was voor mij zo klaar als een klontje. Deze luidde: "Monique, luister nu naar je gevoel en ben eerlijk naar jezelf!" Nu kon ik er toch echt niet meer onderuit. Hoe duidelijk wil je het hebben! Nog geen vijftien minuten na deze ervaring belde de intercedente, omdat ze mijn motivatie nog niet had ontvangen. Ik vertelde haar dat ik me terugtrok als kandidate. Mijn redenen hiervoor heb ik haar ook verteld. Het was geen gemakkelijk telefoongesprek, dat kan ik jullie wel zeggen! Maar ik ben heel blij dat ik uiteindelijk toch naar mijn gevoel (intuïtie) heb geluisterd. DANK JE WEL, lieve duif , voor het brengen van jouw boodschap!

De 'verkenner" ♥ 

Zo'n 1,5 week later had ik een soortgelijke ervaring. Al een tijdje wilde ik me terugtrekken uit een functie op vrijwillige basis, waarvoor ik me begin dit jaar had aangemeld. Vanaf dag 1 had ik echter al twijfels of dat de functie wel echt bij mij zou passen. Deze twijfels bleef ik negeren tot begin april. In de eerste week van april werden mijn twijfels steeds sterker en daarmee het stemmetje van mijn intuïtie steeds luider. Toch bleef ik dit stemmetje nog negeren. Tot 5 april. Wat gebeurde er op 5 april, vragen jullie je misschien wel af? Nou, op 5 april heb ik voor het eerst in de vrije natuur wilde zwijnen ontmoet. Diegenen die mij kennen en mijn blogs regelmatig lezen, weten dat ik zeer regelmatig en graag naar De Veluwe ga. Wilde zwijnen had ik er echter nog niet ontmoet. Een aantal maanden geleden heb een keer deelgenomen aan een georganiseerde wildkanseltocht. Toen heb ik een wild zwijn gezien. Toch is het een geheel andere ervaring als je op eigen gelegenheid een wild zwijn ontmoet in de natuur. Op 5 april was het dan zover; mijn eerste ontmoeting met niet één maar gelijk twee wilde zwijnen. Een zeer mooie en tegelijkertijd ook erg spannende ervaring. Wilde zwijnen kunnen namelijk erg gevaarlijk zijn als ze jongen hebben. En die hadden ze. Ik liep dan ook meteen door, zo spannend vond ik het. Toch was ik me wel meteen bewust van de boodschap die zij voor mij hadden, namelijk: "Monique, stel niet meer uit wat je al lange tijd aan het uitstellen was, maar ga de confrontatie aan". Met andere woorden, "luister naar je intuïtie en trek je terug uit de functie". Zo gezegd, zo gedaan. De dag erop ben ik de confrontatie aangegaan en heb ik me teruggetrokken uit de functie. DANK JULLIE WEL, lieve zwijnen, voor het geven van jullie boodschap. DANK JULLIE WEL, dat ik jullie vanaf 5 april tot op heden nog bij elk bezoek aan De Veluwe mag ontmoeten. Zo bijzonder om jullie (groot en klein) te zien in de vrije natuur.

Hebben jullie ook een bijzondere ervaring, ontmoeting met een dier gehad?  Zo ja, willen jullie deze dan met mij en anderen delen?

Volwassene en een van de circa 25 biggen die wij zagen ♥

"Keuvelende" biggen ♥

NOOT: Wilde zwijnen staan o.a. voor de confrontatie aangaan. Lees hierover meer in het boek "Medicijnkaarten: dieren als symbolen voor helende kracht"

Herinneringen aan mijn vader....... some sweet..........some bitter, maar voor altijd in mijn hart 💚

Onlangs las ik een blog van Katja Linders met als titel: "Leef zo dat je geen spijt heb van de dingen die je niet hebt gedaan". De manier waarop ze over haar vader sprak, deed iets met mij. Zelf was ik al geruime tijd aan het dubben of ik een blog aan mijn vader zou wijden, maar ik was er nog niet over uit. De manier waarop Katja in haar blog over haar vader sprak, raakte mij echter zodanig en trok mij over de streep. Deze blog wijd ik dus aan mijn vader. Ik merk wel dat ik het erg spannend vind om een blog over hem te schrijven, ik word namelijk continu afgeleid om andere dingen te doen. Aan de andere kant word ik ook steeds naar de computer getrokken om verder te gaan met mijn blog. Diep van binnen voel ik namelijk dat het goed voor mij is om over mijn vader moet schrijven. Waarom? Wellicht nog een stukje (rouw)verwerking?

De laatste weken mis ik je erg. Dat komt misschien ook omdat je sterfdag er weer aankomt. Over 6 dagen (16 april a.s.) is het namelijk 8 jaar geleden dat je bent gestorven. Goh, aan de ene kant vlieg de tijd, aan de andere kant is het als de dag van gisteren. Dinsdag keek ik 'toevallig' naar De Wereld Draait Door en daar hadden ze het over de componist Ennio Morricone. Mijn voelsprieten gingen meteen omhoog, want het zou toch niet zo zijn dat ze HET liedje van hem daar lieten horen. Dat gebeurde dus wel, maar op een andere wijze dan ik had verwacht. Misschien ook maar beter ook. Mijn tranen stroomden al. Als ze het liedje op de originele wijze hadden laten horen, had ik misschien wel een hele emmer vol gehuild. Aan dit liedje heb ik speciale herinneringen. Het was namelijk het eerste liedje dat op jouw crematie werd gedraaid. Ik luister er nog regelmatig naar. Het geeft mij troost, alhoewel ik ook vaak hard moet huilen als ik het hoor. Dit geldt ook voor "Heaven can Wait" (Meatloaf) en "The Power of Love" (Jennifer Rush), de andere liedjes die op jouw crematie werden gedraaid. Je vond de muziek van Ennio Morricone erg mooi, kon de muziek van Meat Loaf erg waarderen en je was kapot van de zangeres Jennifer Rush. Kort voor je dood hebben wij in de jouw flat nog een briefje gevonden waarop je had geschreven: "Jennifer Rush, Power of Love". Voor ons een teken dat wij dit liedje op jouw crematie moesten draaien; niet wetende dat deze al eerder zou komen dan verwacht.

Op jouw crematie hebben Irene (mijn zus) en ik nog gesproken. We hebben gezegd wat wij wilden zeggen: mooie herinneringen en ook minder mooie herinneringen. Want waarom zouden wij de waarheid verbloemen? De meeste mensen die jou kenden, wisten namelijk dat jij een alcoholprobleem had. Ja, ozze pap was een alcoholist. Een aantal bittersweet herinneringen van jouw alcoholisme staan op mijn netvlies gebrand. In eerste instantie wilde ik er hier een paar noemen, maar ik heb besloten om dit niet te doen. Niet alleen uit respect voor jou en Irene, maar ook omdat ze persoonlijk zijn. Ik weet dat jij veel hebt meegemaakt. Sommige mensen zullen nu zeggen dat dit geen excuus is om dan maar verslaafd te raken aan, in dit geval, alcohol. Dat klopt! Toch kan ik er begrip voor opbrengen. Dit begrip leren opbrengen, heb ik o.a. geleerd bij de Al-Anon Familie Groep in Venlo. Zij hebben mij ook geleerd dat je tegen een alcoholist niet moet zeggen: "Als je van mij houdt, dan drink je niet". Alcoholisme is namelijk een ziekte; een drankje is teveel en 20 is te weinig. Verder heb ik geleerd om anders op jou te reageren, als je weer eens dronken was. Ik heb veel steun gehad aan de Al-Anon Familie groep. Zeer recent kwam ik nog een lotgenote uit de Al-Anon Familie Groep Venlo tegen. Dit was tijdens de Venloop in Venlo op 29 maart jl.. Het was bijzonder om haar na jaren weer te ontmoeten. We herkenden elkaar meteen. Terug naar jou, pap! De laatste 4 jaar van je leven heb je geen druppel meer aangeraakt. Irene en ik waren erg trots op jou. Dit hebben wij ook op jouw crematie gezegd!

Op jouw verjaardag, 6 weken na jouw dood, hebben wij je opgehaald bij het crematorium te Blerick. Ik herinner me nog dat een medewerker met een papieren zak kwam waarin jij (lees: de urn met jouw as) zat. Ik herinner me ook nog dat ik zei: "Goh, pap zit in de zak van Max" om daarna huilend naar buiten te gaan, omdat het me even te veel werd. Voordat wij jou gingen uitstrooien, hebben wij eerst in Tegelen een stuk vlaai gegeten ter gelegenheid van jouw verjaardag. Jij stond te pronken op tafel. We hadden de urn namelijk op tafel gezet. Het kon ons niet schelen wat andere mensen hiervan dachten. Het ging ons om jou, het was jouw verjaardag. Hierna hebben wij jou uitgestrooid op het Petatteveld (lees: aardappelenveld) in Tegelen. Het veldje dicht in de buurt van de flat waar jij de laatste jaren van jouw leven hebt gewoond en waar jij de honden (lees: Duf en na zijn dood Trix) vaak uitliet. Jou uitstrooien was mooi, maar tegelijkertijd ook wel heftig om te doen. Ik herinner me nog, dat Irene op een gegeven moment haar hand in de urn stak om jou met haar blote handen uit te strooien. In eerste instantie schrok ik hiervan, maar even later volgde ik haar voorbeeld. Bij het bankje waarop jij vaak een sigaretje rookte, hebben wij drie rozen en wat van jouw as neergelegd. Ik herinner me dit nog als de dag van gisteren.

Een jaar na jouw dood, op 16 april 2007, waren Irene en ik weer op het Petatteveld en zaten we op het alde knaoke bankje. Het alde knaoke bankje was een bankje waarop mijn vader en een aantal van zijn flatgenoten van 60+ regelmatig zaten om te kletsen. Mijn vader noemde dit bankje gekscherend 'alde knaoke bankje' (lees: oude botten). Irene en ik zaten op dit bankje te wachten op iets,.. op iets dat maar niet kwam. Wat hadden wij dan gedacht? Dat jij ineens uit de dood zou herrijzen? Na een tijdje zijn we maar gegaan. We waren teleurgesteld en de hele ervaring was een beetje een anticlimax. Maar wat hadden wij dan verwacht of gedacht? Ik wist het toen niet en weet het nu ook nog niet. Het doet er ook niet meer toe. Irene en ik hebben besloten dat wij jouw sterfdag om de vijf jaar gezamenlijk herdenken. Over twee jaar gaan wij jouw sterfdag dus weer gezamenlijk herdenken (mits ik dan nog in Nederland woon), net zoals drie jaar geleden. Dit jaar ga ik op jouw sterfdag naar de Waarmaakdag in Nijmegen, om zo weer een stapje dichterbij te komen in het realiseren van mijn droom. Ik vind het eigenlijk wel een heel mooi gegeven dat de Waarmaakdag in Nijmegen op jouw sterfdag valt. Nu ik dit allemaal heb opgeschreven, voel ik een rust in mij. Ik ben blij dat ik een blog aan jou heb gewijd. Je blijft voor altijd in mijn 💚 en ik ben trots op jou!

van... Even helemaal niets en one day at a time.... naar......Waarvan krijg je energie, waar wordt jij blij van?

Goh..........wat heb ik me een tijdje flink....... gevoeld. Mijn energiepeil stond op een zeer laag pitje en mijn enthousiasme en zelfvertrouwen waren ook flink ondergesneeuwd. Dat laatste vind ik toch wel knap, omdat het in Nederland deze winter nog niet of erg weinig heeft gesneeuwd. Ik had écht nergens zin in. 'S ochtends zette ik standaard om 10.00 uur de tv aan om half naar Koffietijd en andere programma's te kijken. 'S avonds tegen een uur of 22.00 uur ging de tv dan weer uit om de volgend ochtend de hele riedel weer te herhalen. De hele dag half tv kijken........nou, wat geeft je dat energie en wat wordt je daar vrolijk van. Niet dus!! Ik keek trouwens half tv, niet eens heel (lees: bewust). Voor de helft van de tijd was mijn aandacht namelijk niet bij het tv-programma dat werd uitgezonden, maar zaten mijn gedachten ergens anders. Lekker handig, Monique, half tv kijken. Als je dan toch de hele dag tv kijkt, doe het dan heel (lees: bewust). Steek je er misschien toch wat van op, ontspan je ervan en/of kun je ervan genieten. Genieten van de hele dag tv kijken, deed ik in ieder geval niet. Vaak zat ik me te ergeren, mijn ontspanning was hierdoor dus ook ver te zoeken. Waarom ik dan toch het programma bleef kijken terwijl ik me zat te ergeren, mag Joost weten. Ik kan je het antwoord hierop in ieder geval niet (meer) geven. Ik was even een halve zombie geworden. Althans, zo voelde ik me.

Waar zaten mijn gedachten dan? Nou, overal en nergens, bijv: : "Ik moet een blog schrijven, ik moet de dromenvanger nu eens afmaken, ik moet meer aandacht aan mijn crowdfunding project besteden". Ik moest zoveel van mezelf. Van het niets doen, werd ik namelijk heel erg onrustig in mijn hoofd. Daarnaast voelde ik me schuldig, omdat ik:
* de energie niet had om een dromenvanger af te maken voor de dochter van een vriendin;
* de energie niet had om te solliciteren;
* geen energie had om weer een blog te schrijven;
* geen inspiratie en energie had voor mijn crowdfunding project.
Na een tijdje (lees: dagen) ontdekte ik dat ik er niets mee opschoot om me schuldig te blijven voelen over het feit dat ik even geen energie had voor mijn lopende projecten. Mijn energiepeil zou door dit (schuldig voelen) gevoel ook niet aangewakkerd worden, het verminderde zelfs eerder nog.

Hoe ben ik met mezelf dan toch weer in het reine gekomen? Hoe heb ik mezelf weer uit de knoop gehaald? Door te accepteren dat ik even met mezelf in de knoop zat. Door te accepteren dat ik even geen energie had. Door de dag te nemen zoals hij kwam. Door pas op de plaats te maken en mijn rust te nemen. Ik had deze rust gewoon zo nodig, ook al wilde mijn hoofd hier in eerste instantie niet aan. Door pas op de plaats te durven maken en te accepteren dat ik ogenschijnlijk even geen voortgang maakte, werd het al veel rustiger in mijn hoofd. Ik vergelijk het met de winter en de lente. In de winter is de natuur in rust(stand), de natuur staat 'ogenschijnlijk' stil. Ogenschijnlijk, want onder de oppervlakte is er namelijk van alles in beweging. In de lente komt de natuur weer tot groei en bloei. Zoals bekend, volgt de lente op de winter. Als ik nu kijk naar de meteorologie en de astronomie, bevond ik me de laatste weken 'gewoon' in de winterstand. (lees: de ruststand). Dus, maak je geen zorgen, Monique. Dat doet de natuur ook niet. De natuur gaat ook gewoon zijn gang en .......takes it one day at a time.

Dé reeën in Baarle-Nassau

Daarnaast ben ik de natuur weer ingegaan. Zo heb ik op 9 maart jl. weer deelgenomen aan een georganiseerde wandeltocht in Baarle-Nassau. Samen met een wandelmaatje heb ik 25 km gelopen. Het was een erg mooie tocht en wij hadden schitterend weer. Onderweg naar Baarle-Nassau zag ik vanuit de auto al drie reeën in een weiland staan. Jippie, mijn eerste reeën van dit jaar gespot. Ik werd er helemaal blij van. Gedurende de wandeltocht zagen mijn wandelmaatje en ik nog twee reeën in een weiland lopen. Kort voordat ik ze zag, had ik al een gevoel dat wij in deze omgeving weleens reeën zouden kunnen tegenkomen. En ja hoor............binnen 1 minuut zag ik deze mooie wezens in een weiland staan. Het is mij nog gelukt om een foto van ze te maken voordat ze weer weg waren. Mijn energiepeil was al aan het stijgen, maar na het zien van deze schoonheden steeg hij nog meer. Vlak na het zien van de reeën kwamen wij op ons pad nog een mooi kikkertje tegen. Ik vermoed dat hij net uit zijn winterslaap was gekomen, omdat hij nog onder de modder zat. Het zien van dit kikkertje maakte mij ook weer heel erg blij. Ja, mensen, van zoiets 'ogenschijnlijk' simpels als het zien van een kikkertje en/of reeën word ik erg blij en raak ik ontroerd. De natuur en ik...........wij zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Zoals al vaker gezegd, geeft de natuur mij rust, troost en inspiratie. Als ik in de natuur ben, word ik blij en krijg ik energie. Waarvan krijg je energie? Waar wordt jij blij van?

Natuur natuurlijk

Reeën op De Veluwe

Als grote natuurliefhebber wijd ik natuurlijk ook een column aan de natuur. In de natuur bevind ik me graag. Dit deed ik als klein meisje al. Samen met mijn oudere zus, vader en soms ook opa en oma wandelen door het bos en/of struinen door het Jaomerdal. Heerlijk! Jaren later, samen met mijn vader en zijn hond Duf uren wandelen aan de Maas of in het bos rondom Tegelen. Tijdens een van die wandelingen hebben mijn vader en ik een veulentje geboren zien worden in de wei. Geweldig om mee te maken! We kwamen ook weleens reeën tegen in het bos. Het was dan de kunst om Duf bij je te roepen voordat hij de ree gespot had. Gelukkig lukte dit altijd of de ree was al weg voordat Duf hem had gespot. Tijdens een andere wandeling werden mijn vader, Duf en ik een keer overmeesterd door een sneeuwbui met als resultaat: twee wandelende sneeuwpoppen en een wandelende sneeuwhond. Wie zou hier het meest van genoten hebben? Mijn vader, Duf of ik? Mooie, dierbare herinneringen aan mijn vader, Duf en de natuur.

Waar zit het veldmuisje?

Van een klein veldmuisje, dat zich tussen de bladeren muisstil houdt om niet gezien te worden, geniet ik enorm evenals van de roep van een uil of de roep van de zwarte specht. De schuwe zwarte specht heb ik al diverse keren gehoord, gezien en gefotografeerd. Elke keer als ik hem weer hoor of zie, word ik blij van binnen. Bij het Elohim Centre te Veelerveen heb ik een tijd geleden een schitterende ervaring gehad met een libelle. Er vlogen diverse libellen en een ervan vond ik uitzonderlijk mooi. In mijn gedachten vertelde ik dit haar. Haar reactie hierop: ze draaide zich om, vloog recht op me af en landde op mijn neus. Hier bleef ze een paar seconden zitten om daarna weer rustig verder te vliegen. Een ervaring om niet te vergeten! Een soortgelijke ervaring had ik een maand tevoren met een vlinder. Ik zat op het balkon een boek te lezen toen een vlinder voorbij kwam fladderen. Even later landde deze vlinder op mijn hoofd waar ze rustig rondliep om na circa een minuut weer verder te vliegen. Erg mooi om mee te maken. De laatste paar dagen hoor ik tegen een uur of vijf in de ochtend de vogels buiten weer fluiten. Heerlijk vind ik dit. Een van de tekenen dat de lente weer in aantocht is.Vanuit mijn bed geniet ik van hun mooie gezang om dan weer lekker in slaap te vallen. Van de 'ogenschijnlijk' kleine dingen die moeder natuur ons cadeau geeft, geniet ik enorm. Hoe is dit bij jou?

Waar zit zwarte specht?

Ik wandel ook graag. De ene keer recreatief op bijvoorbeeld De Veluwe. De andere keer sportief ter voorbereiding op mijn wandeltocht in Nieuw-Zeeland. Sportief wandelen doe ik door deel te nemen aan georganiseerde wandeltochten door heel het land. Ik loop dan gemiddeld tussen de 5.5 en 6 km per uur. Ik stap dus stevig door. Dat wil niet zeggen dat ik onderweg niet van de natuur geniet. Zo hoorde ik onlangs nog, tijdens een wandeltocht rondom Wijchen, de roep van de groene specht, die ons (mijn wandelgenoot en ik) aan het 'uitlachen' was. Als ik de groene specht hoor, krijg ik altijd een grijns op mijn gezicht. De groene specht heb ik afgelopen zomer nog met zijn partner en jong gespot in het parkje bij mij in de straat. Erg leuk om ze te horen en te zien. Ik ben benieuwd of dat ze er dit jaar weer gaan broeden. Op De Veluwe, in het bos, door natuurgebieden maar zeker ook aan zee wandel ik graag. De zee is naast het bos mijn grote vriendin. Elke keer als ik de zee zie, hoor en ruik, ben ik blij. Ik ben dan helemaal in mijn element. Naar de zee ga ik vaak in de winter, het voorjaar en/of het najaar. In de zomer zie je me er bijna nooit, het is er me dan veel te druk. De laatste jaren probeer ik elk jaar wel minimaal een keer naar zee te gaan. Meestal boek ik dan een kamer in pension De Engel in Egmond aan Zee voor minimaal drie dagen. Elke dag maak ik dan urenlange strandwandelingen. Ik vind het heerlijk om strandwandelingen te maken als het hard waait. Lekker letterlijk en figuurlijk uitwaaien door weer en wind.

De zee bij Egmond aan Zee

Soms roept het ruisen van de zee ook allerlei gevoelens in mij op. In augustus 2006 stond ik heerlijk pootje te baden in de zee met het gezicht naar de zon, toen ik ineens een enorme boosheid in mij voelde opborrelen. Vanuit het niets werd ik zo boos op mijn vader, omdat hij ons (mijn zus en ik) vier maanden eerder had verlaten (lees: hij was gestorven). Ik heb toen keihard door de zee gerend totdat ik drijfnat was. Ik herinner me nog dat er een man stond te kijken naar wat ik aan het doen was. Ik weet niet wat zijn gedachten hierover waren, het kon me ook niet schelen. Ik was zo boos op mijn vader en had zo'n pijn en verdriet. Na een tijdje verdween deze gevoelens weer en kon ik ook weer lachen. Het luchtte op om mijn boosheid en verdriet de ruimte te geven. Dat ik drijfnat was, kon mij ook niet schelen. Het scheelde wel dat het toen een warme augustusdag was. De zee (lees: de natuur) kan dus ook therapeutisch werken. In ieder geval geldt dit voor mij. Het zien, het horen en de geur van de zee, geeft mij naast blijheid ook rust en troost.

Als je jezelf een cadeautje wilt geven, maar je hebt weinig te besteden, ga dan de natuur in. Moeder natuur heeft genoeg cadeaus voor jou en ze zijn nog gratis ook. Moeder natuur geeft mij verder nog ontspanning, blijheid, rust, troost, inspiratie en energie. Wat geeft ze jou?

rustgevende plek in het bos bij Geijsteren

Berenjagen

Wie heeft er weleens beren gezien? En dan heb ik het niet over de beren in de dierentuin, het circus of de beren die je letterlijk op de weg ziet lopen als je bijvoorbeeld een rondreis door Canada maakt. Nee, hier heb ik het over de spreekwoordelijke beren op de weg. Deze beren heb ik gezien en zal ik vast nog weleens zien. De grootte van de beer zal elke keer anders zijn, elke beer is namelijk uniek. Hoe ga ik er echter mee om als ik weer eens een beer zie? Ga ik hem uit de weg? Blijf ik hem zien in de grootte zoals hij zich in eerste instantie aan mij toont? Maak ik hem kleiner? Jaag ik hem uiteindelijk van de (lees: mijn) weg?

Op woensdag 22 januari jl. heb ik de workshop "Berenjagen" gevolgd, georganiseerd door DeBroekriem Nijmegen. Wat? Hebben jullie op beren gejaagd? Jazeker! Wees maar niet bang, hoor. We hebben niet met een geweer in de hand gestaan. We hebben op de figuurlijke beren op onze weg gejaagd. We hebben gejaagd op belemmerende factoren, bijvoorbeeld onze gedachten, die het bereiken van onze doelen en het uitwerken van onze plannen in de weg staan. Voordat wij deze beren van onze weg kunnen jagen, moeten wij natuurlijk wel eerst helder hebben wat deze beren precies zijn en op welke wijze wij deze beren dan kunnen weghalen. In deze workshop hebben wij hier inzicht in en handvatten voor het wegjagen van de beren gekregen. Ik vond het een geweldige workshop, gegeven door een inspirerende gastspreker Jos Spierings. Waarom ben ik zo enthousiast? Jos heeft mij namelijk nieuwe inzichten gegeven. Hij heeft mij daarnaast ook weer met beide benen op de grond gezet (lees: "een schop onder mijn kont gegeven"). In eerste instantie NIET leuk om te ervaren/ te horen, maar wel leerzaam en nodig. Wat heeft hij dan gezegd, vragen jullie je misschien wel af? Op de eerste plaats zei hij dat ik niet alleen moest kijken naar de stip op de horizon, in mijn geval het lopen van mijn pelgrimstocht in Nieuw-Zeeland eind van dit jaar. Nee, ik moest me meer richten op de kleine stappen die naar mijn doel leiden. Juist die kleine stappen zijn heel erg belangrijk in het verwezenlijken van je doel. Het gaat toch om de reis ernaartoe en niet om het doel, de bestemming op zich? SLIK 1, ik was effe vergeten dat ik hierover zelf ook geschreven heb in mijn bericht: "Pelgrims en werkzoekenden". Ten tweede maakte hij de volgende opmerking: "Monique, de manier waarop je nu over jouw droomreis naar Nieuw-Zeeland spreekt, overtuigt mij niet dat het je gaat lukken". AU, deze opmerking kwam behoorlijk bij me binnen. SLIK 2. De rest van de workshop en de uren hierna is deze opmerking bij me blijven hangen. Maar ik ben ook mans genoeg om te zeggen dat Jos gelijk had. Hij had de twijfel in mijn stem gehoord. Hij had gehoord dat ik zelf ook niet meer overtuigd was dat het mij gaat lukken om eind dit jaar in Nieuw-Zeeland mijn pelgrimstocht te lopen. Dank je wel, Jos! Niet alleen voor jouw eerlijke feedback, maar ook wat je mij en de andere deelnemers nog meer geleerd hebt, zoals:
* Denken - Doen - Incasseren;
* Inzien dat mislukken onderdeel is van succes. Sommige stappen mogen mislukken;

* Je doelen (lees: je stappen) niet te groot maken. Richt je niet alleen op de stip op de horizon, maar met name op de stappen die naar jouw doel leiden. Deze stappen kun je vaak nog onderverdelen in kleinere stappen;
* Houd rekening met detours (omwegen, omleidingen);
* Elke overwinning (lees: behaalde doel, stap) vieren, hoe klein deze ook is. Je kunt jezelf bijvoorbeeld trakteren op een tompoes. ☺
(voor meer inhoudelijke informatie over de workshop, zie helemaal onderaan deze pagina)

Met de opmerkingen van Jos en de opgedane kennis in in mijn achterhoofd, ben ik meteen die woensdagavond nog aan het werk gegaan. Zo heb ik niet alleen een sollicitatiebrief geschreven. Ik heb deze ook ter controle opgestuurd naar Teun Boumans, gastspreker van de workshop "Dé sollicitatiebrief" die DeBroekriem Nijmegen 29 november jl. had georganiseerd. Tijdens deze workshop maakte Teun met ons (de deelnemers) de afspraak, dat wij de eerstvolgende sollicitatiebrief naar hem mochten opsturen. Hij zou hierop dan feedback geven. Zo gezegd, zo gedaan! Nou ja, zo gezegd zo gedaan? In eerste instantie wilde ik mijn sollicitatiebrief toch niet naar Teun opsturen. Ik was namelijk 'bang' voor zijn reactie. Ik was bang dat hij mijn hele brief zou voorzien van commentaar (lees: afkeuren). Ik werd me echter bewust van mijn beer (lees: beperkende gedachte over mezelf en mijn schrijfwijze), ben in staat geweest om deze beer kleiner te maken en heb hem uiteindelijk ook weggejaagd. Ik heb mijn sollicitatiebrief namelijk die avond nog naar Teun gestuurd. Yes, het geleerde van die dag 's avonds meteen nog in praktijk uitgevoerd! Ik heb mezelf toen letterlijk een schouderklopje gegeven en was (en ben nog steeds) ontzettend trots op mezelf dat ik deze beer heb weggejaagd. (In gedachten heb ik mezelf toen getrakteerd op een tompoes). Wat bleek, de sollicitatiebrief die ik naar Teun had opgestuurd, was helemaal niet zo slecht. Voor 80% was deze prima, zoals ik hem in eerste instantie had opgesteld. Voor de overige 20% kreeg ik aanvullingen, correcties en tips van Teun, zoals het vermijden van de werkwoorden zijn en worden. Deze werkwoorden maken een brief namelijk passief in plaats van actief. Dank je wel, Teun! Mooie bijkomstigheid is,dat ik naar aanleiding van deze brief en mijn cv werd uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek. 'Helaas' was ik  niet de juiste kandidaat voor de functie. Maar dé sollicitatiebrief heeft mij veel moois opgeleverd!

Een dag na de workshop, donderdag 23 januari, heb ik weer drie (denkbeeldige) tompoezen gegeten.Zo heb ik onder meer Eva Rennen telefonisch gesproken. Wie is Eva Rennen? Eva is samen met Leonie Smelt de drijvende kracht achter de 'Melt icepops'. Ze maken waterijsjes in een uniek ontwerp. Met behulp van crowdfunding hebben zij geld verzameld voor hun 'Ice Pop Generator', een soort 3D printer, maar dan voor ijs. Op 17 januari jl. zaten zij aan tafel bij Matthijs van Nieuwkerk in De Wereld Draait Door (DWDD) om hierover hun verhaal te doen en hem een Matth-ijsje aan te bieden. Waarom zou ik Eva Rennen bellen, vragen jullie je misschien wel af? Omdat zij ervaring heeft met crowdfunding. De kans is namelijk niet zo groot dat ik met de verkoop van mijn zelfgemaakte dromenvangers op maat mijn droomreis naar Nieuw-Zeeland kan bekostigen. Maar met behulp van crowdfunding lukt het mij wellicht wel. Jos Spierings attendeerde mij op deze mogelijkheid, al heb ik zelf hierover ook al eens nagedacht. Jos wees mij ook op de uitzending van DWDD waarin Eva Rennen en Leonie Smelt te gast waren. Via Uitzending Gemist.nl heb ik de betreffende uitzending van DWDD bekeken en ik besloot om contact op te nemen met Eva Rennen. Door haar te googelen, ben ik achter haar e-mailadres en telefoonnummer gekomen. (soms is iemand googelen toch wel erg handig ☺). In eerste instantie wilde ik haar per e-mail benaderen. Ik besloot na wikken en wegen om haar 'gewoon' te bellen, omdat ik mij op deze manier beter kan verwoorden.  Eva was in eerste instantie wel verbaasd, omdat zij niet wist wie ik was. Maar toen ik vertelde dat ik haar had gezien bij DWDD, was het ijs tussen ons snel gebroken. (mooie woordspeling in dit geval ☺) Ik vertelde haar over mijn plannen en ze adviseerde mij om contact op te nemen met Voordekunst. Via dit platform hadden zij hun crowdfunding project gelanceerd. Zo gezegd, zo gedaan. Maar wat ik al vermoedde, werd bewaarheid. Mijn project komt helaas niet in aanmerking om bij hen te lanceren, omdat het geen kunstproject is. Maar ik kreeg wel namen door van andere crowdfunding platforms. Na dit telefoontje (tompoes twee) heb ik telefonisch contact opgenomen met Teach2Fish. Teach2Fish geeft training en advies op het gebied van crowdfunding. Ik vroeg Karim, een van de trainers, of dat ik nog kon deelnemen aan de Crash Course Training "Crowdfund je droom" van 31 januari en 7 februari a.s.. Daarnaast vroeg ik hem of dat ik het bedrag van de training ook in termijnen kon betalen. Op beide vragen antwoordde hij positief. Dus weer een beer (eigenlijk zelfs twee) weggejaagd en tompoes nummer drie (en zelfs vier) opgegeten.

Wat is jouw droom, wat is jouw plan dat je wil gaan verwezenlijken? Welke beren zie je hierbij op jouw weg staan? Heb je al een paar van deze beren kunnen wegjagen? Zo ja, hoe dan? Een advies: durf te vragen. Mensen zijn graag bereid je te helpen.

Berenjagen

Hoe vaak komt het niet voor dat we iets van plan zijn, iets willen bereiken, maar dat hetgeen we bedacht hebben niet wordt bereikt? Bij ondernemingen, bij de regering, in de sport en tijdens werk. En bij jezelf? Waarom heb jij die droombaan nog niet gevonden? Het spreekt voor zich dat we goede redenen kunnen bedenken waarom dat nog niet gelukt is. Slechts sommigen zullen hierbij naar zichzelf wijzen. Wat maakt nu dat we doelen wél bereiken, plannen wél uitwerken? En dus succesvol zijn! Daarom gaan we Berenjagen. In deze actieve workshop, georganiseerd door DeBroekriem Nijmegen, ga je op zoek naar je doel, je plan en je visie. Waardoor word je belemmerd? Wat zijn jouw beren? En het belangrijkste; hoe jagen we die beren weg?

De workshop bestaat uit drie onderdelen:

- Het opstellen van je plan en het in kaart brengen van de belemmerende factoren
- Welke beren moeten van de weg af?
- We jagen de beren van de weg! En stellen een plan op!

In het eerste deel wordt aandacht besteed aan wat iedereen wil bereiken. Hoe succesvol moet je daarvoor zijn? Welke realiteitsgehalte moet er ten grondslag liggen aan je plan of doel? Weet je de verschillen tussen visie, strategie, plannen? Wie zijn in dit kader succesvolle voorbeelden? Waarom ben jij niet succesvol met het bereiken en uitvoeren van je plan? Welke belemmeringen ondervind je?We zijn beren aan het jagen. Beren die we op de weg zien staan. Welke zijn heel belangrijk en welke zijn maar gedeeltelijk van invloed, welke hebben “eigenlijk” geen invloed?
In het tweede deel pakken we de beren aan.Op basis van de zoektocht naar beren besluiten we welke beren we van de weg gaan halen. Wat is daarvoor nodig? Hoe haal je die beren weg?
In het laatste deel jagen we de beren van de weg. Je stelt je eigen plan op waarbij je in kleine stappen meteen effectief aan de slag kunt gaan. Berenjagen is vooral leuk als je het met een groep doet. Alleen op jacht is veel minder leuk en vaak ook minder succesvol!

Hoe gaat het met jou? ..... Een ogenschijnlijk simpele vraag

Hoe gaat het met je?.............
Ja, hoe gaat het met mij? Wil je hierop een oprecht antwoord of een maatschappelijk verantwoord antwoord. Als dit laatste het geval is, zeg ik: "Ja hoor, het gaat wel goed met mij". Maar als je écht een eerlijk antwoord wilt horen, dan zeg ik: "Vandaag (3 februari) voel ik me niet zo goed. Ik ben verdrietig, ik ben hartstikke knorrig (lees: chagrijnig), ik voel me hummmm. Vandaag ben ik niet opgewekt, vrolijk, het zonnetje in huis, zoals meestal het geval is. Vandaag ben ik humeurig, voel ik me onzeker en heb ik een paar keer flink gehuild. Vandaag ben ik een donderwolk met af een toe een bliksemschicht, een paar flinke knallen en zo nu en dan een flinke regenbui.

Ben eens heel eerlijk! Wil je mijn oprecht antwoord wel horen? Hoor je niet liever het maatschappelijk verantwoorde antwoord, omdat:
1. Je niet weet hoe je op het eerlijke antwoord moet reageren? (lees: je niet weet hoe je met het eerlijke antwoord moet omgaan?);
2. Je geen zin en/of tijd hebt om naar het eerlijke antwoord te luisteren?;
3. .......... vul zelf maar in.
Ja, dat is de pech met de vraag "Hoe gaat het met je?" Je verwacht een ogenschijnlijk simpel antwoord, omdat de vraag "Hoe gaat het me jou?" ook gewoon een begroeting is in ons taalgebruik. Maar.....met het stellen van deze vraag, stel je eigenlijk een hele diepe (lees: persoonlijke) vraag. Eigenlijk vraag je hoe iemand zich voelt. Vele mensen beseffen dit echter niet of willen het niet beseffen. Mijn vraag is nú "Wil je het diepe antwoord écht horen of hoor je liever een oppervlakkig antwoord omdat dit jóu beter uitkomt?"

Er zijn vast momenten dat jij óók geen eerlijk antwoord geeft of wilt geven op de vraag "Hoe gaat het met jou?" Ik heb deze momenten in ieder geval wel. De redenen hiervoor kunnen heel verschillend zijn, zoals:
1. Je simpelweg geen zin hebt om een eerlijk antwoord te geven. Je vindt het zelf misschien teveel 'gedoe' of hebt geen zin om op dat moment in bijvoorbeeld janken uit te barsten;
2. Je die ander persoon, die jou dé vraag heeft gesteld, alleen oppervlakkig kent;
3. Je de ander persoon wel heel goed kent, maar uit ervaring weet dat die ander niet 'goed' op jouw oprechte antwoord gaat reageren. Dit niet goed reageren kan van alles zijn, zoals: in paniek raken of overbezorgd zijn;
4. Je je in een situatie of omgeving bevindt waarin het niet handig of gewenst is om een eerlijk antwoord te geven. Een maatschappelijk verantwoord antwoord is hier meer op zijn plaats. Je kunt je zo'n situatie of omgeving vast wel voor de geest halen;
5. .........vul zelf maar in.

Toch is het soms beter om, bijvoorbeeld op je werk, te zeggen hoe je je echt voelt in plaats van een masker op te houden. Ik spreek uit ervaring. Een tijd geleden, toen ik nog werkte binnen de gemeente Nijmegen, was ik erg stil op het werk. Een (indirecte) collega kwam even aan om te buurten. Ik reageerde niet op haar komst terwijl ik normaal gesproken mijn collega's wel altijd begroet(te). Ik kreeg toen de opmerking "Hee stuk chagrijn" naar mijn hoofd gesmeten. Deze opmerking raakte mij. Ik was namelijk niet chagrijnig maar verdrietig en had gewoon geen zin om te praten. De volgende dag heb ik mijn collega aangesproken op haar gedrag en haar verteld wat haar opmerking met mij deed. Ze schrok hiervan en maakte haar excuses. Ze was echter niet van mij gewend dat ik stil was. Ik was altijd opgewekt en vrolijk. Dus toen ik een keer stil was, dacht ze dat ik chagrijnig was. Dat was dus een aanname van haar. Ze gaf me het advies om in het vervolg gewoon bespreekbaar te maken als ik me bijvoorbeeld verdrietig voel in plaats van een masker op te houden. Men kan dan namelijk rekening houden met je gevoelens. Een goed en mooi advies van haar. Realistisch gezien ben ik alleen bang dat dit advies niet in elke situatie en/of omgeving te gebruiken is, gelet op de maatschappij waarin wij leven. Vanuit mijn hart zeg ik echter "Maak van je hart geen moordkuil en toon je ware gezicht, vertel hoe je je echt voelt!"

Hoe kom ik eigenlijk tot dit bericht? De aanleiding hiervoor is mijn vorige bericht "Writers block of 'gewoon' een geval van onzekerheid en perfectionisme?" Op dit bericht kreeg ik namelijk van twee trouwe lezers te horen dat ze mijn schrijfwijze anders vonden dan 'normaal'. Ze vonden mijn schrijfwijze afstandelijk. De vorige berichten had ik uit mijn hart geschreven, maar dit bericht had ik uit mijn hoofd geschreven, kreeg ik als reactie. De vrouwelijke lezer vertelde me ook nog dat ze het bericht niet volledig had gelezen. Ze had het aan de kant gelegd, omdat ze er hoofdpijn van kreeg. Ze werd er letterlijk niet goed van. Beide reacties raakten mij. Ik vond het niet leuk om te horen. Ik werd er zelfs een beetje verdrietig en onzeker van. Het is namelijk niet mijn bedoeling om afstandelijk te schrijven, om afstand tussen jullie en mij te creëren. Het is juist mijn bedoeling om jullie te inspireren en te motiveren met wat ik meemaak en opschrijf. Wat ik jullie wil meegeven, is dat je in JEZELF, jouw unieke kwaliteiten en dromen blijft geloven. Dat je VERTROUWEN blijft houden in jezelf en jouw idealen, ook al zijn de omstandigheden soms niet gemakkelijk. Het commentaar van beide lezers raakten mij in mijn hart. Ik was in eerste instantie ook even bang dat ik in het vervolg niet meer uit mijn hart kon schrijven. Deze ongegronde angst heb ik echter snel weer aan de kant gezet. Het commentaar van beide lezers zie ik eigenlijk ook wel weer als een soort compliment. Beiden hebben namelijk tussen de regels door gelezen. Beiden hebben mijn gevoel over het schrijven van dat bericht en mijn gevoel over het schrijven van samenvattingen opgepikt. Beiden hebben mijn perfectionisme, mijn onzekerheid en frustratie gevoeld. Geen prettige ervaring voor hen, want het zijn niet echt prettige gevoelens, maar toch een soort compliment voor mij. Althans, zo zie ik het. Na het commentaar van de twee trouwe lezers kreeg ik echter wel meteen inspiratie voor het schrijven van mijn volgende bericht met als onderwerp "Hoe gaat het met jou?"

Ja, hoe gaat het nu (5 februari, twee dagen later) met mij? Ik voel me al opgewekter, ik heb weer hardop en oprecht gelachen en voel mij weer meer zeker van mezelf. Diep in mij voel ik ook het vertrouwen dat het mij lukt om eind dit jaar mijn droom te verwezenlijken. Dit vertrouwen is ook niet weg geweest, het zat alleen een beetje ondergesneeuwd onder mijn gevoelens van onzekerheid. Mijn droom verwezenlijken zal wel op een iets andere manier gebeuren dan dat ik in eerste instantie had gepland, al zullen mijn zelfgemaakte dromenvangers hierin een rol blijven spelen. Maak ik je nu nieuwsgierig? Blijf mijn berichten dan volgen, want in een volgend bericht ga ik hierop verder in.
To be continued..... ☺