Stap voor stap voor stap voor ....onderweg naar..! Geniet je onderweg ook?

Stap voor stap voor stap voor...... Zoals velen van jullie weten, loop ik mee aan georganiseerde wandeltochten. Ik heb nu al regelmatig deelgenomen aan een 25 km wandeltocht. Toch is elke 25 km wandeltocht weer anders. Dit ligt niet alleen aan de startlocatie, de weersomstandigheden en het gezelschap. Ook elke stap die ik tijdens zo'n tocht zet, is steeds weer anders. De ene stap is groter dan de andere, de ene stap neem ik bewuster dan de andere. Als ik te hard loop, roept mijn lichaam mij terug. Het schiet mij dan bijvoorbeeld in mijn onderrug of ik krijg kramp in mijn kuit. Ik moet dan wel letterlijk (even) een stapje terug nemen. Er zijn momenten dat ik hiermee moeite heb, omdat ik stiekem toch wel 6 km per uur (behoorlijk hoog wandeltempo) wil lopen. Eist iemand van mij dat ik 6 km per uur moet lopen? Nee! Ik doe dit zelf. Het strebertje in mij laat zich zo af en toe behoorlijk zien. Als het strebertje zich toont, geniet ik niet meer de wandeltocht. Ik zit in mijn hoofd, stoei met mezelf en ben dan even niet meer blij met mijn omgeving, de weersomstandigheden en ..last but not least..ME! Mijn omgeving, gezelschap en de weersomstandigheden kunnen er echter niets aan doen. Ik doe het zelf! Mijn lichaam fluit mij dus tijdens een wandeltocht nog weleens terug. In plaats van mijn lichaam te negeren en stug door te lopen, lukt het mij nu al vaker en sneller om het strebertje in mezelf te ontmoeten, te omarmen en daarna los te laten. Met andere woorden: Ik laat al sneller en gemakkelijker mijn hoge wandeltempo los om terug te schakelen naar een wat rustiger wandeltempo. Zo geniet ik dan weer van de (laatste) km's van de wandeltocht, de omgeving en mijn gezelschap in plaats van met mezelf te blijven stoeien. Het gaat toch om de weg, de reis ernaartoe en niet om het doel, de bestemming? 
 

Stap voor stap voor stap voor...........onderweg om mijn droom te verwezenlijken. Dit is het lopen van mijn pelgrimstocht in Nieuw-Zeeland en over mijn ervaringen naar en in Nieuw-Zeeland een boek schrijven. In mijn blog "Blijf het bij dromen of ga je jouw dromen ook verwezenlijken" heb ik al gezegd dat je actie mag ondernemen als je jouw droom wilt verwezenlijken. Je kunt niet lui in de stoel zitten en zeggen "Hop, kom maar". Nee, het is keihard werken! Soms loop je hierbij tegen je eigen frustraties op omdat je het idee hebt dat je geen stap vooruit komt. Tenminste, dat is bij mij het geval. Ik ben dan teveel gefocust op het doel en vergeet van de stappen onderweg te genieten. Jos Spierings gaf tijdens de workshop Berenjagen het volgende advies: "Geniet van elke stap die je zet naar je bestemming, hoe groot of klein deze stap ook is. Focus je niet alleen op de stip aan de horizon." In mijn geval dus de andere kant van de wereld! Het gaat toch om de reis ernaartoe en niet om het doel op zich? Ja, daar heeft Jos helemaal gelijk in. Ik was het zelf alleen even vergeten, terwijl ik dit toch eerder in mijn blog "Pelgrims en werkzoekenden" had vermeld. Sinds Jos mij hieraan heeft herinnerd, heb ik al weer veel stappen gezet naar mijn stip op de horizon. Van elke stap die ik nu neem, hoe klein of groot deze ook is, geniet ik nu bewust. Ik geef mezelf regelmatig schouderklopjes en/of ik zeg hardop "Ik ben trots op mij! En ondanks het commentaar dat ik onlangs uit mijn omgeving heb mogen ontvangen en dat mij heeft geraakt, blijf ik in mezelf en in mijn droom geloven en ga ik ervoor! Hoe zit dat met jou?

Eigen schaduw en voetstappen
Bergen aan Zee, 28/10/12 

Stap voor stap voor stap voor...........je losmaken van iets of iemand. Wellicht ben je je op dit moment van iets of iemand los aan het maken, bijvoorbeeld van een vaste baan in een organisatie, van een vriend(in) of ....(vul zelf maar in)? Elke stap die je hierin zet, heeft zijn tijd nodig. Deze tijd kan een ander niet voor je bepalen, dat kun jij alleen. Gun jezelf die tijd ook. De volgende zin wilde ik in eerste instantie hier vermelden: "Probeer op een gegeven moment toch weer de mooie dingen van het leven te zien en blijft niet in het verleden of in negatieve gevoelens hangen." Maar ineens dacht ik: "Wie ben ik om dit te bepalen?" Als die ander in het verleden en/of in negatieve gevoelens wilt blijven hangen, is dat zijn/haar keuze. Mag ik hierover een oordeel vellen en ben ik hiervoor verantwoordelijk? Nee! Ik ben alleen verantwoordelijk voor mijn eigen leven, voor de keuzes die ik maak en de manier waarop ik in het leven sta. De ander is verantwoordelijk voor zijn leven en voor de manier waarop hij/zij in het leven staat. Het is aan mij om die ander te respecteren en te accepteren dat hij/zij anders in het leven staat dan ik. Ik betrap mij er echter op dat dit soms gemakkelijker gezegd dan gedaan en dan......?? Dan val ik van de denkbeeldige ladder een paar treden terug omdat ik soms toch nog bepaalde verwachtingen van die ander heb, zoals positief in het leven staan. Ik reageer dan vanuit mijn oude gedragspatroon op die ander en dat is lastig. Lastig voor die ander maar voor met name mezelf. Waarom? Ik heb de neiging om mezelf ook nog te veroordelen als ik vanuit mijn oude patroon op die ander reageer. Ik zie mezelf dan even niet meer als een in de basis liefdevol wezen. Ik word me echter steeds sneller van mijn oude patronen en afkeuringen bewust en kan ze ook steeds sneller en gemakkelijker ontmoeten, omarmen en loslaten. Het leven bestaat uit vallen en opstaan. Na elke val sta ik weer op. De ene keer wat sneller dan de andere keer, maar elke keer sta ik op en vervolg ik mijn reis, genietend van mijn en het leven. Wat doe jij?