Dieren geven ons (soms) een boodschap mee. Sta jij open om deze te ontvangen?

Reebokje gespot op De Veluwe ♥

Op vrijdagmiddag 21 maart jongstleden belde een intercedente van een uitzendbureau mij om 15.30 uur. Ze had een vacature waarop ze mij wilde voorstellen. Het betrof een secretariële functie voor 36 uur per week voor de duur van, in eerste instantie, een jaar. De 36 uur mochten verdeeld worden over 4 dagen. Minder dan 36 uur per week werken, was echter niet bespreekbaar. "Mwaa", daar begon het bij mij al te kriebelen. Het bleef niet bij kriebelen alleen. Toen ik te horen kreeg dat het om een functie ging in een traditioneel hiërarchische werkomgeving, gingen mijn nekharen ook nog overeind staan. Begrijp mij niet verkeerd; ik heb niets tegen hiërarchie. Ik ben alleen niet een volgzaam type die op 'alles' wat haar leidinggevende zegt met "Ja en Amen" reageert. Ik heb een eigen mening en steek deze ook niet onder stoelen of banken. Ondanks het gekriebel (lees: mijn mwa-gevoel) en mijn overeind staande nekharen, reageerde ik toch positief op de vraag van de intercedente of ze mij op de functie kon voorstellen. Waarom? Misschien kwam het omdat ik me al grieperig voelde. Wellicht wilde ik na lange tijd  thuis te hebben gezeten, wel weer een betaalde baan. Het realiseren van mijn droom (lees: pelgrimstocht lopen in Nieuw-Zeeland en over mijn ervaringen náár en in Nieuw-Zeeland een boek schrijven en uitgeven), speelde in ieder geval een rol in mijn beslissing om positief te reageren op de vraag van de intercedente. Met mijn ja-antwoord was helaas voor mij de kous nog niet af.  Nee, ik moest ook nog een motivatie schrijven en deze uiterlijk maandagochtend naar de intercedente mailen, zodat zij mij dan op dinsdag kon voorstellen aan de opdrachtgever. Na dit telefoongesprek baalde ik als een stekker. Ten eerste, omdat ik niet eerlijk was geweest naar de intercedente. Last but not least, ik was niet eerlijk geweest naar mezelf. 36 uur per week als secretaresse werken, vind ik te veel. Werken in een traditioneel hiërarchische omgeving, zie ik al helemaal niet zitten. Toch negeerde ik nog mijn gedachten en mijn gevoelens (lees: mijn intuïtie) over de functie en werkomgeving, ook omdat ik me steeds zieker ging voelen.

Op maandagochtend om 9.00 uur probeerde ik dan toch mijn motivatie op te schrijven. Dit was mij het weekend namelijk niet gelukt, omdat ik het hele weekend ziek was geweest. Op maandagochtend voelde ik me wel weer wat beter, maar het schrijven van mijn motivatie lukte nog steeds niet. "Hoe komt dit toch, Monique?" Ben je wel eerlijk naar jezelf? Geef nu maar eerlijk toe dat de functie, het aantal werkuren en de werkomgeving je gewoon niet aanspreken". Maar nog steeds negeerde ik het stemmetje van mijn intuïtie en luisterde naar mijn verstand. Dus daar zat ik achter de laptop, druk stoeiende om mijn motivatie op 'papier' te krijgen. Ineens.....................BAM.......... een keiharde knal tegen het raam. Verschrik keek ik omhoog en zag nog net een duif wegvliegen, die zojuist tegen het raam was aangeknald. Goh, wat was ik blij dat de duif nog leefde. De boodschap die zij kwam brengen, was voor mij zo klaar als een klontje. Deze luidde: "Monique, luister nu naar je gevoel en ben eerlijk naar jezelf!" Nu kon ik er toch echt niet meer onderuit. Hoe duidelijk wil je het hebben! Nog geen vijftien minuten na deze ervaring belde de intercedente, omdat ze mijn motivatie nog niet had ontvangen. Ik vertelde haar dat ik me terugtrok als kandidate. Mijn redenen hiervoor heb ik haar ook verteld. Het was geen gemakkelijk telefoongesprek, dat kan ik jullie wel zeggen! Maar ik ben heel blij dat ik uiteindelijk toch naar mijn gevoel (intuïtie) heb geluisterd. DANK JE WEL, lieve duif , voor het brengen van jouw boodschap!

De 'verkenner" ♥ 

Zo'n 1,5 week later had ik een soortgelijke ervaring. Al een tijdje wilde ik me terugtrekken uit een functie op vrijwillige basis, waarvoor ik me begin dit jaar had aangemeld. Vanaf dag 1 had ik echter al twijfels of dat de functie wel echt bij mij zou passen. Deze twijfels bleef ik negeren tot begin april. In de eerste week van april werden mijn twijfels steeds sterker en daarmee het stemmetje van mijn intuïtie steeds luider. Toch bleef ik dit stemmetje nog negeren. Tot 5 april. Wat gebeurde er op 5 april, vragen jullie je misschien wel af? Nou, op 5 april heb ik voor het eerst in de vrije natuur wilde zwijnen ontmoet. Diegenen die mij kennen en mijn blogs regelmatig lezen, weten dat ik zeer regelmatig en graag naar De Veluwe ga. Wilde zwijnen had ik er echter nog niet ontmoet. Een aantal maanden geleden heb een keer deelgenomen aan een georganiseerde wildkanseltocht. Toen heb ik een wild zwijn gezien. Toch is het een geheel andere ervaring als je op eigen gelegenheid een wild zwijn ontmoet in de natuur. Op 5 april was het dan zover; mijn eerste ontmoeting met niet één maar gelijk twee wilde zwijnen. Een zeer mooie en tegelijkertijd ook erg spannende ervaring. Wilde zwijnen kunnen namelijk erg gevaarlijk zijn als ze jongen hebben. En die hadden ze. Ik liep dan ook meteen door, zo spannend vond ik het. Toch was ik me wel meteen bewust van de boodschap die zij voor mij hadden, namelijk: "Monique, stel niet meer uit wat je al lange tijd aan het uitstellen was, maar ga de confrontatie aan". Met andere woorden, "luister naar je intuïtie en trek je terug uit de functie". Zo gezegd, zo gedaan. De dag erop ben ik de confrontatie aangegaan en heb ik me teruggetrokken uit de functie. DANK JULLIE WEL, lieve zwijnen, voor het geven van jullie boodschap. DANK JULLIE WEL, dat ik jullie vanaf 5 april tot op heden nog bij elk bezoek aan De Veluwe mag ontmoeten. Zo bijzonder om jullie (groot en klein) te zien in de vrije natuur.

Hebben jullie ook een bijzondere ervaring, ontmoeting met een dier gehad?  Zo ja, willen jullie deze dan met mij en anderen delen?

Volwassene en een van de circa 25 biggen die wij zagen ♥

"Keuvelende" biggen ♥

NOOT: Wilde zwijnen staan o.a. voor de confrontatie aangaan. Lees hierover meer in het boek "Medicijnkaarten: dieren als symbolen voor helende kracht"

Herinneringen aan mijn vader....... some sweet..........some bitter, maar voor altijd in mijn hart 💚

Onlangs las ik een blog van Katja Linders met als titel: "Leef zo dat je geen spijt heb van de dingen die je niet hebt gedaan". De manier waarop ze over haar vader sprak, deed iets met mij. Zelf was ik al geruime tijd aan het dubben of ik een blog aan mijn vader zou wijden, maar ik was er nog niet over uit. De manier waarop Katja in haar blog over haar vader sprak, raakte mij echter zodanig en trok mij over de streep. Deze blog wijd ik dus aan mijn vader. Ik merk wel dat ik het erg spannend vind om een blog over hem te schrijven, ik word namelijk continu afgeleid om andere dingen te doen. Aan de andere kant word ik ook steeds naar de computer getrokken om verder te gaan met mijn blog. Diep van binnen voel ik namelijk dat het goed voor mij is om over mijn vader moet schrijven. Waarom? Wellicht nog een stukje (rouw)verwerking?

De laatste weken mis ik je erg. Dat komt misschien ook omdat je sterfdag er weer aankomt. Over 6 dagen (16 april a.s.) is het namelijk 8 jaar geleden dat je bent gestorven. Goh, aan de ene kant vlieg de tijd, aan de andere kant is het als de dag van gisteren. Dinsdag keek ik 'toevallig' naar De Wereld Draait Door en daar hadden ze het over de componist Ennio Morricone. Mijn voelsprieten gingen meteen omhoog, want het zou toch niet zo zijn dat ze HET liedje van hem daar lieten horen. Dat gebeurde dus wel, maar op een andere wijze dan ik had verwacht. Misschien ook maar beter ook. Mijn tranen stroomden al. Als ze het liedje op de originele wijze hadden laten horen, had ik misschien wel een hele emmer vol gehuild. Aan dit liedje heb ik speciale herinneringen. Het was namelijk het eerste liedje dat op jouw crematie werd gedraaid. Ik luister er nog regelmatig naar. Het geeft mij troost, alhoewel ik ook vaak hard moet huilen als ik het hoor. Dit geldt ook voor "Heaven can Wait" (Meatloaf) en "The Power of Love" (Jennifer Rush), de andere liedjes die op jouw crematie werden gedraaid. Je vond de muziek van Ennio Morricone erg mooi, kon de muziek van Meat Loaf erg waarderen en je was kapot van de zangeres Jennifer Rush. Kort voor je dood hebben wij in de jouw flat nog een briefje gevonden waarop je had geschreven: "Jennifer Rush, Power of Love". Voor ons een teken dat wij dit liedje op jouw crematie moesten draaien; niet wetende dat deze al eerder zou komen dan verwacht.

Op jouw crematie hebben Irene (mijn zus) en ik nog gesproken. We hebben gezegd wat wij wilden zeggen: mooie herinneringen en ook minder mooie herinneringen. Want waarom zouden wij de waarheid verbloemen? De meeste mensen die jou kenden, wisten namelijk dat jij een alcoholprobleem had. Ja, ozze pap was een alcoholist. Een aantal bittersweet herinneringen van jouw alcoholisme staan op mijn netvlies gebrand. In eerste instantie wilde ik er hier een paar noemen, maar ik heb besloten om dit niet te doen. Niet alleen uit respect voor jou en Irene, maar ook omdat ze persoonlijk zijn. Ik weet dat jij veel hebt meegemaakt. Sommige mensen zullen nu zeggen dat dit geen excuus is om dan maar verslaafd te raken aan, in dit geval, alcohol. Dat klopt! Toch kan ik er begrip voor opbrengen. Dit begrip leren opbrengen, heb ik o.a. geleerd bij de Al-Anon Familie Groep in Venlo. Zij hebben mij ook geleerd dat je tegen een alcoholist niet moet zeggen: "Als je van mij houdt, dan drink je niet". Alcoholisme is namelijk een ziekte; een drankje is teveel en 20 is te weinig. Verder heb ik geleerd om anders op jou te reageren, als je weer eens dronken was. Ik heb veel steun gehad aan de Al-Anon Familie groep. Zeer recent kwam ik nog een lotgenote uit de Al-Anon Familie Groep Venlo tegen. Dit was tijdens de Venloop in Venlo op 29 maart jl.. Het was bijzonder om haar na jaren weer te ontmoeten. We herkenden elkaar meteen. Terug naar jou, pap! De laatste 4 jaar van je leven heb je geen druppel meer aangeraakt. Irene en ik waren erg trots op jou. Dit hebben wij ook op jouw crematie gezegd!

Op jouw verjaardag, 6 weken na jouw dood, hebben wij je opgehaald bij het crematorium te Blerick. Ik herinner me nog dat een medewerker met een papieren zak kwam waarin jij (lees: de urn met jouw as) zat. Ik herinner me ook nog dat ik zei: "Goh, pap zit in de zak van Max" om daarna huilend naar buiten te gaan, omdat het me even te veel werd. Voordat wij jou gingen uitstrooien, hebben wij eerst in Tegelen een stuk vlaai gegeten ter gelegenheid van jouw verjaardag. Jij stond te pronken op tafel. We hadden de urn namelijk op tafel gezet. Het kon ons niet schelen wat andere mensen hiervan dachten. Het ging ons om jou, het was jouw verjaardag. Hierna hebben wij jou uitgestrooid op het Petatteveld (lees: aardappelenveld) in Tegelen. Het veldje dicht in de buurt van de flat waar jij de laatste jaren van jouw leven hebt gewoond en waar jij de honden (lees: Duf en na zijn dood Trix) vaak uitliet. Jou uitstrooien was mooi, maar tegelijkertijd ook wel heftig om te doen. Ik herinner me nog, dat Irene op een gegeven moment haar hand in de urn stak om jou met haar blote handen uit te strooien. In eerste instantie schrok ik hiervan, maar even later volgde ik haar voorbeeld. Bij het bankje waarop jij vaak een sigaretje rookte, hebben wij drie rozen en wat van jouw as neergelegd. Ik herinner me dit nog als de dag van gisteren.

Een jaar na jouw dood, op 16 april 2007, waren Irene en ik weer op het Petatteveld en zaten we op het alde knaoke bankje. Het alde knaoke bankje was een bankje waarop mijn vader en een aantal van zijn flatgenoten van 60+ regelmatig zaten om te kletsen. Mijn vader noemde dit bankje gekscherend 'alde knaoke bankje' (lees: oude botten). Irene en ik zaten op dit bankje te wachten op iets,.. op iets dat maar niet kwam. Wat hadden wij dan gedacht? Dat jij ineens uit de dood zou herrijzen? Na een tijdje zijn we maar gegaan. We waren teleurgesteld en de hele ervaring was een beetje een anticlimax. Maar wat hadden wij dan verwacht of gedacht? Ik wist het toen niet en weet het nu ook nog niet. Het doet er ook niet meer toe. Irene en ik hebben besloten dat wij jouw sterfdag om de vijf jaar gezamenlijk herdenken. Over twee jaar gaan wij jouw sterfdag dus weer gezamenlijk herdenken (mits ik dan nog in Nederland woon), net zoals drie jaar geleden. Dit jaar ga ik op jouw sterfdag naar de Waarmaakdag in Nijmegen, om zo weer een stapje dichterbij te komen in het realiseren van mijn droom. Ik vind het eigenlijk wel een heel mooi gegeven dat de Waarmaakdag in Nijmegen op jouw sterfdag valt. Nu ik dit allemaal heb opgeschreven, voel ik een rust in mij. Ik ben blij dat ik een blog aan jou heb gewijd. Je blijft voor altijd in mijn 💚 en ik ben trots op jou!