Dieren geven ons (soms) een boodschap mee. Sta jij open om deze te ontvangen?

Reebokje gespot op De Veluwe ♥

Op vrijdagmiddag 21 maart jongstleden belde een intercedente van een uitzendbureau mij om 15.30 uur. Ze had een vacature waarop ze mij wilde voorstellen. Het betrof een secretariële functie voor 36 uur per week voor de duur van, in eerste instantie, een jaar. De 36 uur mochten verdeeld worden over 4 dagen. Minder dan 36 uur per week werken, was echter niet bespreekbaar. "Mwaa", daar begon het bij mij al te kriebelen. Het bleef niet bij kriebelen alleen. Toen ik te horen kreeg dat het om een functie ging in een traditioneel hiërarchische werkomgeving, gingen mijn nekharen ook nog overeind staan. Begrijp mij niet verkeerd; ik heb niets tegen hiërarchie. Ik ben alleen niet een volgzaam type die op 'alles' wat haar leidinggevende zegt met "Ja en Amen" reageert. Ik heb een eigen mening en steek deze ook niet onder stoelen of banken. Ondanks het gekriebel (lees: mijn mwa-gevoel) en mijn overeind staande nekharen, reageerde ik toch positief op de vraag van de intercedente of ze mij op de functie kon voorstellen. Waarom? Misschien kwam het omdat ik me al grieperig voelde. Wellicht wilde ik na lange tijd  thuis te hebben gezeten, wel weer een betaalde baan. Het realiseren van mijn droom (lees: pelgrimstocht lopen in Nieuw-Zeeland en over mijn ervaringen náár en in Nieuw-Zeeland een boek schrijven en uitgeven), speelde in ieder geval een rol in mijn beslissing om positief te reageren op de vraag van de intercedente. Met mijn ja-antwoord was helaas voor mij de kous nog niet af.  Nee, ik moest ook nog een motivatie schrijven en deze uiterlijk maandagochtend naar de intercedente mailen, zodat zij mij dan op dinsdag kon voorstellen aan de opdrachtgever. Na dit telefoongesprek baalde ik als een stekker. Ten eerste, omdat ik niet eerlijk was geweest naar de intercedente. Last but not least, ik was niet eerlijk geweest naar mezelf. 36 uur per week als secretaresse werken, vind ik te veel. Werken in een traditioneel hiërarchische omgeving, zie ik al helemaal niet zitten. Toch negeerde ik nog mijn gedachten en mijn gevoelens (lees: mijn intuïtie) over de functie en werkomgeving, ook omdat ik me steeds zieker ging voelen.

Op maandagochtend om 9.00 uur probeerde ik dan toch mijn motivatie op te schrijven. Dit was mij het weekend namelijk niet gelukt, omdat ik het hele weekend ziek was geweest. Op maandagochtend voelde ik me wel weer wat beter, maar het schrijven van mijn motivatie lukte nog steeds niet. "Hoe komt dit toch, Monique?" Ben je wel eerlijk naar jezelf? Geef nu maar eerlijk toe dat de functie, het aantal werkuren en de werkomgeving je gewoon niet aanspreken". Maar nog steeds negeerde ik het stemmetje van mijn intuïtie en luisterde naar mijn verstand. Dus daar zat ik achter de laptop, druk stoeiende om mijn motivatie op 'papier' te krijgen. Ineens.....................BAM.......... een keiharde knal tegen het raam. Verschrik keek ik omhoog en zag nog net een duif wegvliegen, die zojuist tegen het raam was aangeknald. Goh, wat was ik blij dat de duif nog leefde. De boodschap die zij kwam brengen, was voor mij zo klaar als een klontje. Deze luidde: "Monique, luister nu naar je gevoel en ben eerlijk naar jezelf!" Nu kon ik er toch echt niet meer onderuit. Hoe duidelijk wil je het hebben! Nog geen vijftien minuten na deze ervaring belde de intercedente, omdat ze mijn motivatie nog niet had ontvangen. Ik vertelde haar dat ik me terugtrok als kandidate. Mijn redenen hiervoor heb ik haar ook verteld. Het was geen gemakkelijk telefoongesprek, dat kan ik jullie wel zeggen! Maar ik ben heel blij dat ik uiteindelijk toch naar mijn gevoel (intuïtie) heb geluisterd. DANK JE WEL, lieve duif , voor het brengen van jouw boodschap!

De 'verkenner" ♥ 

Zo'n 1,5 week later had ik een soortgelijke ervaring. Al een tijdje wilde ik me terugtrekken uit een functie op vrijwillige basis, waarvoor ik me begin dit jaar had aangemeld. Vanaf dag 1 had ik echter al twijfels of dat de functie wel echt bij mij zou passen. Deze twijfels bleef ik negeren tot begin april. In de eerste week van april werden mijn twijfels steeds sterker en daarmee het stemmetje van mijn intuïtie steeds luider. Toch bleef ik dit stemmetje nog negeren. Tot 5 april. Wat gebeurde er op 5 april, vragen jullie je misschien wel af? Nou, op 5 april heb ik voor het eerst in de vrije natuur wilde zwijnen ontmoet. Diegenen die mij kennen en mijn blogs regelmatig lezen, weten dat ik zeer regelmatig en graag naar De Veluwe ga. Wilde zwijnen had ik er echter nog niet ontmoet. Een aantal maanden geleden heb een keer deelgenomen aan een georganiseerde wildkanseltocht. Toen heb ik een wild zwijn gezien. Toch is het een geheel andere ervaring als je op eigen gelegenheid een wild zwijn ontmoet in de natuur. Op 5 april was het dan zover; mijn eerste ontmoeting met niet één maar gelijk twee wilde zwijnen. Een zeer mooie en tegelijkertijd ook erg spannende ervaring. Wilde zwijnen kunnen namelijk erg gevaarlijk zijn als ze jongen hebben. En die hadden ze. Ik liep dan ook meteen door, zo spannend vond ik het. Toch was ik me wel meteen bewust van de boodschap die zij voor mij hadden, namelijk: "Monique, stel niet meer uit wat je al lange tijd aan het uitstellen was, maar ga de confrontatie aan". Met andere woorden, "luister naar je intuïtie en trek je terug uit de functie". Zo gezegd, zo gedaan. De dag erop ben ik de confrontatie aangegaan en heb ik me teruggetrokken uit de functie. DANK JULLIE WEL, lieve zwijnen, voor het geven van jullie boodschap. DANK JULLIE WEL, dat ik jullie vanaf 5 april tot op heden nog bij elk bezoek aan De Veluwe mag ontmoeten. Zo bijzonder om jullie (groot en klein) te zien in de vrije natuur.

Hebben jullie ook een bijzondere ervaring, ontmoeting met een dier gehad?  Zo ja, willen jullie deze dan met mij en anderen delen?

Volwassene en een van de circa 25 biggen die wij zagen ♥

"Keuvelende" biggen ♥

NOOT: Wilde zwijnen staan o.a. voor de confrontatie aangaan. Lees hierover meer in het boek "Medicijnkaarten: dieren als symbolen voor helende kracht"