Vier jaar geleden had ik een reünie van mijn 'tweede' lagere school, oftewel de lagere school waar ik in groep 7 naartoe ben gegaan. Het was een gezellige middag en avond. Als er ooit een reünie van mijn 'eerste' lagere school (lees: de school waar ik werd gepest) zou plaatsvinden, zou ik er echter niet naartoe gaan. Zo dacht ik er in ieder geval toen over. Waarom? Op de eerste plaats omdat ik er nog geen behoefte aan had. Ook vond ik het toen nog te confronterend, te pijnlijk. Ik voelde van binnen dat ik er nog niet aan toe was.
Afgelopen september las ik op Facebook dat men bezig was met het organiseren van een reünie van mijn 'eerste' lagere school. Deze zou in maart 2018 plaatsvinden. Gemengde gevoelens kwamen er in mij op. Zou ik gaan of niet? Vanuit Ierland appte ik mijn vriendin over de geplande reünie en vroeg haar of dat zij naar de reünie wilde gaan. In eerste instantie besloten wij niet te gaan. Na het even te hebben laten bezinken, besloten wij om er toch naar toe te gaan. SAMEN, dat wel!
Het uur U nadert............
Weken gingen voorbij. Zo nu en dan dacht ik aan de aankomende reünie met nog wat gemengde gevoelens, dat dan weer wel. Ik kon echter altijd op de dag zelf nog beslissen om niet te gaan. Diep van binnen wist ik al dat ik dit niet zou doen. En ineens............was het maart 2018. Het uur U naderde met rasse schreden, want de reünie zou op zaterdag de 10e plaatsvinden. Twee dagen hiervoor kreeg ik een berichtje van mijn vriendin. Zij wist nog niet zeker of dat zij wel kon meegaan. Dit, vanwege ziekte (griep) bij haar kinderen. "O.....jee, wat nu? Ga ik alleen of ga ik dan ook niet?" Een andere gedachte die in mij opkwam, was: "Als ik niet ga, krijg ik wellicht spijt." Diep van binnen voelde ik namelijk dat ik er naartoe moest gaan. Ik wilde het voor mezelf afsluiten. Na een paar uurtjes te hebben geslapen, besloot ik om toch te gaan. En desnoods alleen als mijn vriendin niet kon! Op vrijdag appte ze dat ze wel kon meegaan. Ik voelde me eerlijk gezegd behoorlijk opgelucht, want nu hoefde ik niet alleen te gaan. Dit had ik toch wel gedaan, omdat ik dus de innerlijke drang voelde om te gaan. Alleen had ik er dan toch wel tegenop gezien. Er tegenop zien, deed ik eerlijk gezegd toch wel, ondanks dat mijn vriendin wél meeging. De avond ervoor, ik sliep bij mijn moeder, kwam ik bijna niet in slaap. Ook droomde ik 's nachts al dat ik bij de reünie was en oude klasgenoten ontmoette. Ik heb die nacht niet veel geslapen en was alweer vroeg wakker op de dag van de reünie, afgelopen zaterdag.
D-Day......de dag van de reünie
Voordat mijn vriendin mij kwam ophalen, heb ik mezelf eerst een (sound)healing gegeven. Ik voelde namelijk van alles borrelen in mijn buik- en zonnevlechtchakra. Mijn innerlijk meisje dat bang en onzeker was, wilde worden gezien en getroost. Ik zag haar, heb haar getroost en gezegd dat ze veilig was bij mij. Daarna heb ons beiden een (sound) healing gegeven! Tegen 15.30 uur was mijn vriendin er. Mijn moeder zag dat wij beiden enigszins nerveus waren. Dat klopte dus!😅 Mijn vriendin en ik liepen naar de locatie waar de reünie plaatsvond. Bij binnenkomst zag ik vrijwel meteen 'mijn pester' in de verte al staan. Er ging toen ook meteen iets in mij aanstaan; in mijn buik voelde ik het weer kriebelen. Ook zag een meisje (nu volwassen dame 😉), die vroeger mijn vriendin was voordat zij mij ging pesten.
Beide dames heb ik op een rustige manier 'geconfronteerd'. Tegen mijn voormalige vriendin heb ik gezegd dat ik vond dat zij een meeloper was. We waren eerst vriendinnen en ineens keerde ze zich tegen mij. Dit begreep ik vroeger als kind niet. Nu wel. Als volwassene zie ik dat zij vroeger als kind ook bang was. Dit klopte ook, vertelde zij mij. Ze was heel erg bang voor de pesters, daarom deed zij mee. Zij bood mij hiervoor nog haar excuses aan. Ze vertelde mij nog veel meer. Dit is echter tussen ons. De andere dame heb ik apart genomen en gevraagd of dat zij zich nog kon herinneren dat zij mij had gepest. Dat ik onder andere vanwege haar gedrag (er was nog een pester, maar die was niet aanwezig op de reünie) naar een andere school ben gegaan. Dat ik vroeger hele omwegen reed van huis naar mijn nieuwe school en andersom om hen maar niet tegen te komen. Zij kon zich echter niet meer herinneren dat zij mij vroeger had gepest.
Closure..........terugblik op reünie
Ik ben blij en trots op mezelf dat ik naar de reünie ben gegaan en dat ik de 'confrontatie' met mijn voormalige vriendin en een van de pesters ben aangegaan. Het gaat er mij niet om of dat 'mijn pester' zich dit daadwerkelijk niet meer kan herinneren of misschien wel niet wilt herinneren. Het gaat mij er ook niet om om excuses te ontvangen. Ik ben blij dat ik het tegen de dames heb gezegd zodat ik het voor mezelf kan afsluiten. Dat ik vrede hierin voor mezelf én in mezelf nu heb (gevonden)! Met mijn voormalige vriendin houd ik contact en de andere dame kan ik nu weer vanuit alle rust in mezelf begroeten en er een praatje mee maken.De reünie was verder erg gezellig. Ik heb onder meer met mijn oude juffrouw van de kleuterschool gesproken en met een aantal leraren. Een paar van hen herkende ik in eerste instantie niet, omdat zij geen baard meer droegen.😁 Verder heb ik nog met een aantal voormalige klasgenoten en andere aanwezigen gesproken. Interessant en leuk om te horen hoe het hen is vergaan. Ook mijn vriendin is de reünie achteraf meegevallen en vond ze het gezellig. Degene die haar vroeger had gepest, bood haar zijn excuses hiervoor nog aan. Dit vind ik mooi en dapper van hem.
Ik ben blij dat ik mezelf (en misschien ook wel andere betrokkenen) de kans heb gegeven het (pest) verleden een plekje te gunnen waar het nu kan rusten. Dus........, als er over 30 jaar weer een reünie wordt georganiseerd, ben ik er zeer waarschijnlijk bij. Dit natuurlijk bij leven en welzijn en wellicht wel achter de rollator! 😆😏 We shall see! 🍀
