Het is bijna zover........over een paar uurtjes ben ik geen dertiger meer. Ik ben op 22 mei 1974 om 2.05 uur geboren. Dit betekent dus dat ik vanaf morgen een veertiger ben. Hoe ik me hieronder voel? MMMM, ik heb er gemengde gevoelens over. Aan de ene kant is het maar een getal en zeg het niets over mijn gevoelsleeftijd en die is 25. Aan de andere kant heb ik er toch een beetje moeite mee, omdat 40 jaar best wel oud klinkt. Het is het niet, maar toch! Als een meisje van 21 jaar, dat tegenover je in de trein zit, je ook nog met u aanspreekt, begin ik al helemaal te slikken. Oeps! Ze zien me niet meer als een 'jij', maar als een 'u', terwijl ik me toch echt een 'JIJ' voel!!
Ze zeggen weleens dat het leven begint bij 40. Voor een gedeelte kan ik me in deze uitspraak wel vinden. Diep van binnen voel ik dat ik een andere levensfase inga. Ik kies nu bewust voor mezelf, ga bewuster met mezelf en mijn omgeving om en ga nu dingen doen waar mijn hart naar uitgaat. Dat is onder andere mijn pelgrimstocht lopen in Nieuw-Zeeland en over mijn ervaringen naar en in Nieuw-Zeeland een boek schrijven. Ik heb geen partner en kinderen, dus in principe kan ik gaan en staan waar ik wil. En, dat ga ik ook doen! Ik kijk er naar uit om over een aantal maanden naar de andere kant van de wereld te reizen en over mijn ervaringen een boek te schrijven. Twee jaar geleden zou deze gedachte nog niet in mij zijn opgekomen, laat staan tien jaar geleden, toen ik dertiger werd. Ik was er toen nog niet klaar voor. Ik wist twee jaar geleden nog niet eens dat ik best wel goed kan schrijven. Dat heb ik pas een jaar geleden ontdekt, toen ik betaald-werk-vinder werd. Vorig jaar kwam ook de gedachte op om een pelgrimstocht te gaan lopen in Nieuw-Zeeland. Nieuw-Zeeland stond al jaren op mijn bucket list. Het kwam er echter maar niet van om naar Nieuw-Zeeland te gaan. Nu word ik dus 40. Een mooie leeftijd om eindelijk eens naar Nieuw-Zeeland te gaan.
Mijn zus en ik op 23/5/1977
Een dag na mijn derde verjaardag.
Zoals al eerder gezegd, voel ik me 25. Wil ik weer 25 jaar zijn? Op deze vraag heb ik een duidelijk antwoord. NEE! Weer die onzekerheden voelen die ik toen voelde. Nee! Weer het ziekte- en sterfproces van mijn vader meemaken op mijn 32e? Nee, laat maar! Ik heb het al een keer meegemaakt, ik hoef het niet nog eens mee te maken. Als ik er eens goed over nadenk, is het prima zo. De afgelopen 39 jaar heb ik veel meegemaakt. Dat waren mooie en minder mooie ervaringen. Ze hebben me wel gevormd in de persoon die ik nu ben. En daar ben ik trots op! Ik ben nu meer mezelf dan tien jaar geleden. Ik leef nu meer bewust en vanuit mijn hart dan tien jaar geleden, toen ik dertiger werd. Ik ben benieuwd wat ik als veertiger allemaal mag ervaren. En dat ze mij dan 'u' (gaan) noemen in plaats van 'jij' terwijl ik me geen 'u voel' maar een 'jij', hetzij zo. Ik eindig dit blog dan ook met de woorden "Hello 40's, nice to meet you!"
"Wie goed doet, goed ontmoet", is een spreuk waarvan jullie vast weleens gehoord hebben. Dit betekent: "Wie goede dingen doet voor andere mensen, kan soms ook goede dingen terug verwachten." Zo heb ik drie dagen geleden iets goeds (terug) gedaan voor mijn huisgenoten J. en R.. Van J. kreeg ik om 10.30 uur een sms-je of dat zij en R. bij mij konden douchen i.v.m. een verbouwing van hun badkamer. "Prima, kom maar": antwoordde ik. Als ik hen hiermee kan helpen, waarom niet? Bovendien hebben zij mij in het verleden ook vaak geholpen. Mijn, inmiddels overleden, maatje Otje heeft regelmatig bij hen gelogeerd als ik een paar dagen van huis was. Zij vonden het leuk om een konijn in huis te hebben. Ik was erg blij dat mijn maatje volop ruimte, beweging en aandacht kreeg gedurende de dagen dat ik afwezig was. Ook als mijn konijn niet bij hen had gelogeerd, hadden ze bij mij kunnen douchen. Ik help mensen namelijk graag.
In de betekenis van de spreuk "Wie goed doet, goed ontmoet'" kan ik me wel vinden. Het is mooi dat als je iets goeds doet voor een ander, je soms iets goeds terug kunt verwachten. Ik vind wel dat je hier niet automatisch van moet uitgaan, wat regelmatig toch nog in onszelf of in onze maatschappij gebeurd. Het is toch mooi om 'out of the blue' (lees: zomaar) iets goeds te doen voor een ander, zonder daarbij een tegenprestatie te verwachten. Dit kan al iets 'ogenschijnlijk' kleins zijn, zoals glimlachen naar een onbekend persoon op straat. Glimlachen kost jou niet en kan iets heel moois opleveren. Misschien voelde de onbekende persoon zich wel alleen of verdrietig en heeft jouw glimlach zijn dag weer kleur gegeven. Geef iemand eens een welgemeend compliment. Jij vind het toch ook fijn om een compliment te krijgen? Het geeft mij een goed gevoel als ik een compliment krijg. Waarom zou ik een ander dit gevoel ook niet gunnen? Als je nog nooit een compliment hebt ontvangen, begin dan eens met geven. Ik ben ervan overtuigd dat je dan ook complimenten gaat ontvangen. Wellicht heb je een 'Piet' in je netwerk die 'Truus' op een specifiek gebied kan helpen, zodat zij weer een stapje dichterbij is in het verwezenlijken van haar droom. Het is dan toch mooi om deze twee personen met elkaar te verbinden? Op deze manier help jij 'Truus' ook in het verwezenlijken van haar droom. Hoe gaaf is het als je iemand kunt helpen in het verwezenlijken van zijn of haar droom? Ik vind het in ieder geval erg tof en het geeft mij een goed gevoel als ik iemand kan helpen. En ja, het doet mij goed als een onbekend persoon vriendelijk naar mij glimlacht.
jong mannetjes edelhert
"Wie goed doet, goed ontmoet" is niet alleen van toepassing op mensen, maar ook tussen mens en dier. Dat is in ieder geval mijn mening en ervaring. Zo heb ik op eerste paasdag een ekster naar de Dierenambulance Nijmegen (DAN) gebracht, omdat hij volgens mij iets gebroken had. Dit was inderdaad het geval ; zijn pootje was op twee plaatsen gebroken. Het enige was zij voor hem konden doen, was hem laten inslapen bij de dierenarts. Ik had al zo'n donkerbruin vermoeden. Toch moest ik even huilen toen ik dit hoorde: het raakte mij. Aan de andere kant ben ik blij dat hem een langzame, pijnlijke dood bespaard is gebleven. Een dergelijke ervaring had ik afgelopen zondag met een koe. In een wei in Ede zag ik haar liggen. Haar soortgenoten stonden iets verder in de wei. Mijn gevoel zei dat ze niet in orde was. Op een gegeven moment verlieten haar soortgenoten de wei om op stal te gaan. Het lukte haar helaas niet om op te staan. Ze bleef dan ook alleen in de wei achter. Ik kon dit niet aanzien. Ik ben dan ook over het hek geklommen om haar gezelschap te houden. In eerste instantie dacht ik dat ze al dood was. Maar ze deed haar ogen weer open en keek mij aan. Ik heb haar geknuffeld en tegen haar gesproken. Samen met haar wachtte ik op de boer, die maar niet kwam. Twee van zijn kinderen kwamen wel om haar op stal te brengen. Dit lukte echter niet, zij kon namelijk niet meer op haar achterpoten staan. Het oudste jongetje vertelde dat ze oud was en dat ze haar al vaker moesten halen. Na circa vijf minuten gingen de kinderen weer naar binnen. Ik bleef bij haar en wachtte met haar op de boer. Deze kwam echter niet. Op een gegeven moment moest ik haar toch alleen laten. Ik heb haar nog flink geknuffeld, tegen haar gesproken en ben toen met tranen in mijn ogen weggegaan.
Na dit voorval heb ik De Veluwe nog bezocht. Wandelend door het bos, dacht ik nog aan de koe. Deze gebeurtenis had behoorlijk wat indruk op mij gemaakt. Ook dacht ik nog even aan de ekster, die ik precies een week eerder naar de DAN had gebracht. Opeens...........ritsel ritsel.............nog net zag ik twee kleine biggetjes dieper het struikgewas induiken. Ze hadden ons (mijn wandelmaatje en ik) gespot en gingen er (met hun familie) vandoor. Mijn wandelmaatje en ik waren blij en enthousiast. We hadden weer biggetjes mogen zien. Nog geen tien minuten later zagen wij twee mannetjes edelherten grazen in een open plek in het bos. (zie ook de video) Het was schitterend om hen van dichtbij te zien. Na zo'n tien minuten hadden ze ons echter gespot en gingen ervandoor. Mijn wandelmaatje en ik waren helemaal happy. Het was namelijk al meer dan een jaar geleden, dat wij edelherten op eigen gelegenheid op De Veluwe hadden gezien. Er volgde echter nog meer moois! Zo'n 15 minuten later zagen wij hoe familie zwijn het bospad overstak. Het was al de tweede keer dat wij ze in het bos een pad zagen oversteken. Zo mooi en leuk om familie zwijn te zien oversteken en dit nu op video te kunnen vastleggen. Even later...... ..een luid gebrul van een van de zwijnen. Zij wilde als eerste (lees: de verkenner) het bospad oversteken waar wij op liepen, maar werd met ons geconfronteerd. Zij gaf een waarschuwing, draaide zich om en dook het struikgewas weer in. Zij waren van ons geschrokken, daarvan ben ik overtuigd. Teruglopend naar de auto zagen wij nog een kudde paarden het bospad oversteken, vleermuizen vliegen, een ree in het weiland staan en hoorden wij een onbekend aantal padden kwaken in een vijver. Wat hebben wij die avond vele en mooie cadeaus van moeder natuur mogen ontvangen. Mijn gevoel zegt dat dit bedankjes waren van de ekster en de koe. "Wie goed doet, goed ontmoet".
