Een goede reis!

Vrijdag 9 januari, 11:20 uur. In de trein, onderweg naar het Elohim Centre waar ik dit weekend de tweedaagse opleiding "Kristallen openen en activeren, programmeren en adviseren als 13 dimensionaal kristal healer" ga volgen. 35 minuten eerder stond ik bij de bushalte te wachten op de bus om me naar het station te brengen. Bij de bushalte raakte ik in gesprek met een jongen die er al geruime tijd stond. Het was een kort, leuk gesprek. In de bus wenste hij mij een goede reis. Ik wenste hem een fijne werkdag. Wachtend op de trein naar Zwolle, op perron 3b van het Centraal Station Nijmegen, kwam het idee in mij op om deze column "Een goede reis" te noemen. Hoe toepasselijk dat dit idee juist 'geboren' werd op een plek waar naartoe en waar vandaan veel wordt gereisd, namelijk het station.

Voorbij Arnhem raak ik in gesprek met een ouder echtpaar. Ze zijn onderweg naar de crematie van meneer's eerste jeugdliefde. Meneer en mevrouw zijn 85 jaar en al 62 jaar getrouwd. Al die tijd hebben ze contact gehouden met meneer's eerste jeugdliefde en haar man. Vandaag wonen ze haar crematie bij. De afgelopen maand hebben ze vier afscheidsdiensten (lees: crematies of begrafenissen) bijgewoond. "Ja", zeggen ze: "Hoe ouder je wordt, des te kleiner wordt ook het kringetje om je heen". Ze voelen zich rijk. Ze hebben elkaar nog, zijn beiden (redelijk) gezond (meneer heeft een paar dagen geleden wel een stukje huidkanker bij zijn oog laten wegsnijden) en hun kinderen en kleinkinderen zijn ook allemaal gezond. Meneer en mevrouw zijn al vanaf 9.00 uur aan het reizen. De crematie is namelijk in Zutphen, zelf wonen ze in Julianadorp. Tot nu toe verloopt hun reis voorspoedig. Meneer en mevrouw zijn reislustige types. Zo hebben ze al vijf keer Zuid-Afrika bezocht, zijn ze onder meer op vakantie geweest in Indonesië en hebben ze een rondreis gemaakt door Mexico. In Zutphen scheiden onze wegen, meneer en mevrouw stappen uit de trein. Ik wens hun veel sterkte. Zij wensen mij een goede reis. 

Mijn reis verloopt verder voorspoedig, al moet ik in Winschoten een half uur op de (Regio)taxi Plus wachten die me naar het Elohim Centre brengt. Wachten vind ik niet erg, behalve als ik nodig naar het toilet moet. Dan wordt wachten een penibele situatie. Gelukkig houd ik het 'droog' ☺. De taxichauffeur is zelfs zo vriendelijk om naar een tankstation te rijden, waar ik me van mijn penibele situatie kan 'bevrijden'. 's Avonds in bed denk ik nog aan meneer en mevrouw. Hun woorden "Wij voelen ons rijk" schieten weer in mijn hoofd. Ze raken mij, net zoals ze vanochtend al deden. Je hoeft niet veel geld te hebben en/of over veel materiële zaken te beschikken om je rijk te voelen. Rijkdom zit misschien wel juist in armoede? Wat is rijkdom en wat is armoede? Hier kan ik weer een hele nieuwe column aan wijden. Ik ga er nu dan ook niet verder op in. Ik vraag me af hoe meneer en mevrouw de crematie hebben ervaren. Beiden zijn toch al op leeftijd. Zijn ze zich nog meer bewust geworden van hun eigen sterfelijkheid? Ik vermoed van wel, zeker weten doe ik dit natuurlijk niet. Ik kan dit niet voor hen invullen. Ik vind het mooi dat ze deel hebben genomen aan een onderdeel van de laatste reis van meneer's eerste jeugdliefde. Zij heeft in dit leven haar eindstation bereikt en mag nu 'alleen' haar laatste reis gaan maken. Ik wens haar EEN GOEDE REIS!

2015.........wat gaat het brengen? .......Een sprong in het diepe, het onbekende tegemoet - deel 1

9 januari 2015. Een nieuw jaar alweer. Wat is 2014 snel voorbij gegaan. Wat gaat dit jaar brengen? Dat is nu nog een groot ? Over exact een jaar weet je het. 2015 wordt misschien wel het jaar waarin je een sprong in het diepe maakt. Dit kan bijvoorbeeld een sprong in de Noordzee zijn tijdens de traditionele Nieuwjaarsduik op 1 januari. Word je voor het eerst vader of moeder. Krijg je betaald werk waarop je al zo lang wachtte. Of ga je de stad verlaten waarin je al bijna vijftien jaar woont. Dit laatste is op mij van toepassing. Ja, na bijna vijftien jaar in Nijmegen te hebben gewoond, ga ik met ingang van 1 februari a.s. samenwonen in Horst. Wie had dit een jaar geleden gedacht? Ik in ieder geval niet. In een jaar kan er dus veel gebeuren. Dat kunnen leuke, vreugdevolle gebeurtenissen zijn, maar ook verdrietige, moeilijke gebeurtenissen. Dit kunnen jullie vast wel beamen.

Samenwonen...nog een paar weken en dan is het zover. Samenwonen, na vijftien jaar alleen te hebben gewoond in een huis. Een soort studentenhuis, maar dan voor werkenden met eigen douche en keukentje. Het toilet deel ik met mijn medebewoners evenals de droger, de wasmachine en het kleine balkonnetje aan de achterzijde van het huis. Over een paar weken woon ik in een eengezinswoning met voor- én achtertuin en deel ik alles met één persoon in plaats van vijf personen. Wat een verschil! Ik ben er ook aan toe. Een nieuwe fase in mijn leven, een nieuwe richting. Letterlijk en figuurlijk.Vanaf juni jongstleden zei ik al vaker dat ik klaar was met het huis in Nijmegen én met Nijmegen zelf. Ik wist toen nog niet wat ik nu wel weet; een relatie aangaan én samenwonen in Horst. In een paar maanden tijd kan er dus ook veel gebeuren.

Een paar weken geleden vroeg iemand mij of dat ik niet bang ben om 'alles' te verliezen als het samenwonen toch niet blijkt te werken. Ik geef namelijk Nijmegen en mijn eigen woonruimte op om bij mijn partner in Horst te gaan wonen. Op haar vraag antwoordde ik met een volmondig "NEE". Nee, ik ben niet bang om 'alles' te verliezen. Als in de toekomst blijkt dat samenwonen voor ons niet is weggelegd....... tja..... dat zie ik dan wel weer. Ik leef NU en niet straks. Ik laat angst niet mijn leven leiden/beheersen. Ik verlies trouwens niet 'alles', want ik heb mezelf en ik neem mezelf overal mee naartoe. Ik beken hierbij wel eerlijk dat ik het spannend vind om te gaan samenwonen. Het is toch niet niks als je al vijftien jaar alleen hebt gewoond en alleen met jezelf rekening hoefde te houden. Het is een hele omschakeling. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor mijn partner.Voor ons beiden geldt dat wij een sprong in het diepe gaan maken. Ik, die vijftien jaar alleen heeft gewoond. Hij, die sinds ruim een jaar alleen woont nadat ook zijn jongste dochter het ouderlijk huis heeft verlaten.Voor beiden is het een hele stap. Van twee 'kapiteins' op twee 'schepen' naar twee 'kapiteins' op één 'schip'. Om in scheepvaarttermen te blijven: "dat wordt schipperen voor ons beiden". ☺ We staan echter achter onze beslissing en gaan ervoor. Apart én toch ook samen springen wij in het diepe, het onbekende tegemoet.