Vrijdag 9 januari, 11:20 uur. In de trein, onderweg naar het Elohim Centre waar ik dit weekend de tweedaagse opleiding "Kristallen openen en activeren, programmeren en adviseren als 13 dimensionaal kristal healer" ga volgen. 35 minuten eerder stond ik bij de bushalte te wachten op de bus om me naar het station te brengen. Bij de bushalte raakte ik in gesprek met een jongen die er al geruime tijd stond. Het was een kort, leuk gesprek. In de bus wenste hij mij een goede reis. Ik wenste hem een fijne werkdag. Wachtend op de trein naar Zwolle, op perron 3b van het Centraal Station Nijmegen, kwam het idee in mij op om deze column "Een goede reis" te noemen. Hoe toepasselijk dat dit idee juist 'geboren' werd op een plek waar naartoe en waar vandaan veel wordt gereisd, namelijk het station.
Voorbij Arnhem raak ik in gesprek met een ouder echtpaar. Ze zijn onderweg naar de crematie van meneer's eerste jeugdliefde. Meneer en mevrouw zijn 85 jaar en al 62 jaar getrouwd. Al die tijd hebben ze contact gehouden met meneer's eerste jeugdliefde en haar man. Vandaag wonen ze haar crematie bij. De afgelopen maand hebben ze vier afscheidsdiensten (lees: crematies of begrafenissen) bijgewoond. "Ja", zeggen ze: "Hoe ouder je wordt, des te kleiner wordt ook het kringetje om je heen". Ze voelen zich rijk. Ze hebben elkaar nog, zijn beiden (redelijk) gezond (meneer heeft een paar dagen geleden wel een stukje huidkanker bij zijn oog laten wegsnijden) en hun kinderen en kleinkinderen zijn ook allemaal gezond. Meneer en mevrouw zijn al vanaf 9.00 uur aan het reizen. De crematie is namelijk in Zutphen, zelf wonen ze in Julianadorp. Tot nu toe verloopt hun reis voorspoedig. Meneer en mevrouw zijn reislustige types. Zo hebben ze al vijf keer Zuid-Afrika bezocht, zijn ze onder meer op vakantie geweest in Indonesië en hebben ze een rondreis gemaakt door Mexico. In Zutphen scheiden onze wegen, meneer en mevrouw stappen uit de trein. Ik wens hun veel sterkte. Zij wensen mij een goede reis.
Mijn reis verloopt verder voorspoedig, al moet ik in Winschoten een half uur op de (Regio)taxi Plus wachten die me naar het Elohim Centre brengt. Wachten vind ik niet erg, behalve als ik nodig naar het toilet moet. Dan wordt wachten een penibele situatie. Gelukkig houd ik het 'droog' ☺. De taxichauffeur is zelfs zo vriendelijk om naar een tankstation te rijden, waar ik me van mijn penibele situatie kan 'bevrijden'. 's Avonds in bed denk ik nog aan meneer en mevrouw. Hun woorden "Wij voelen ons rijk" schieten weer in mijn hoofd. Ze raken mij, net zoals ze vanochtend al deden. Je hoeft niet veel geld te hebben en/of over veel materiële zaken te beschikken om je rijk te voelen. Rijkdom zit misschien wel juist in armoede? Wat is rijkdom en wat is armoede? Hier kan ik weer een hele nieuwe column aan wijden. Ik ga er nu dan ook niet verder op in. Ik vraag me af hoe meneer en mevrouw de crematie hebben ervaren. Beiden zijn toch al op leeftijd. Zijn ze zich nog meer bewust geworden van hun eigen sterfelijkheid? Ik vermoed van wel, zeker weten doe ik dit natuurlijk niet. Ik kan dit niet voor hen invullen. Ik vind het mooi dat ze deel hebben genomen aan een onderdeel van de laatste reis van meneer's eerste jeugdliefde. Zij heeft in dit leven haar eindstation bereikt en mag nu 'alleen' haar laatste reis gaan maken. Ik wens haar EEN GOEDE REIS!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten