2015.........wat gaat het brengen? .......Een sprong in het diepe, het onbekende tegemoet - deel 1

9 januari 2015. Een nieuw jaar alweer. Wat is 2014 snel voorbij gegaan. Wat gaat dit jaar brengen? Dat is nu nog een groot ? Over exact een jaar weet je het. 2015 wordt misschien wel het jaar waarin je een sprong in het diepe maakt. Dit kan bijvoorbeeld een sprong in de Noordzee zijn tijdens de traditionele Nieuwjaarsduik op 1 januari. Word je voor het eerst vader of moeder. Krijg je betaald werk waarop je al zo lang wachtte. Of ga je de stad verlaten waarin je al bijna vijftien jaar woont. Dit laatste is op mij van toepassing. Ja, na bijna vijftien jaar in Nijmegen te hebben gewoond, ga ik met ingang van 1 februari a.s. samenwonen in Horst. Wie had dit een jaar geleden gedacht? Ik in ieder geval niet. In een jaar kan er dus veel gebeuren. Dat kunnen leuke, vreugdevolle gebeurtenissen zijn, maar ook verdrietige, moeilijke gebeurtenissen. Dit kunnen jullie vast wel beamen.

Samenwonen...nog een paar weken en dan is het zover. Samenwonen, na vijftien jaar alleen te hebben gewoond in een huis. Een soort studentenhuis, maar dan voor werkenden met eigen douche en keukentje. Het toilet deel ik met mijn medebewoners evenals de droger, de wasmachine en het kleine balkonnetje aan de achterzijde van het huis. Over een paar weken woon ik in een eengezinswoning met voor- én achtertuin en deel ik alles met één persoon in plaats van vijf personen. Wat een verschil! Ik ben er ook aan toe. Een nieuwe fase in mijn leven, een nieuwe richting. Letterlijk en figuurlijk.Vanaf juni jongstleden zei ik al vaker dat ik klaar was met het huis in Nijmegen én met Nijmegen zelf. Ik wist toen nog niet wat ik nu wel weet; een relatie aangaan én samenwonen in Horst. In een paar maanden tijd kan er dus ook veel gebeuren.

Een paar weken geleden vroeg iemand mij of dat ik niet bang ben om 'alles' te verliezen als het samenwonen toch niet blijkt te werken. Ik geef namelijk Nijmegen en mijn eigen woonruimte op om bij mijn partner in Horst te gaan wonen. Op haar vraag antwoordde ik met een volmondig "NEE". Nee, ik ben niet bang om 'alles' te verliezen. Als in de toekomst blijkt dat samenwonen voor ons niet is weggelegd....... tja..... dat zie ik dan wel weer. Ik leef NU en niet straks. Ik laat angst niet mijn leven leiden/beheersen. Ik verlies trouwens niet 'alles', want ik heb mezelf en ik neem mezelf overal mee naartoe. Ik beken hierbij wel eerlijk dat ik het spannend vind om te gaan samenwonen. Het is toch niet niks als je al vijftien jaar alleen hebt gewoond en alleen met jezelf rekening hoefde te houden. Het is een hele omschakeling. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor mijn partner.Voor ons beiden geldt dat wij een sprong in het diepe gaan maken. Ik, die vijftien jaar alleen heeft gewoond. Hij, die sinds ruim een jaar alleen woont nadat ook zijn jongste dochter het ouderlijk huis heeft verlaten.Voor beiden is het een hele stap. Van twee 'kapiteins' op twee 'schepen' naar twee 'kapiteins' op één 'schip'. Om in scheepvaarttermen te blijven: "dat wordt schipperen voor ons beiden". ☺ We staan echter achter onze beslissing en gaan ervoor. Apart én toch ook samen springen wij in het diepe, het onbekende tegemoet.