Spiegelbeeld, vertel eens even...

"Spiegelbeeld, vertel eens even"..... Zo begint het liedje van Willeke Alberti en zo begint ook deze blog. Dit is dan ook meteen de enige overeenkomst tussen beide. Ik ga hier namelijk niet hebben over het beeld dat ik zie als ik in een letterlijke spiegel kijk. Nee, deze blog wijd ik aan Zebedee, een spiegel van vlees en bloed. Een spiegel van vlees en bloed? Wie is Zebedee dan wel niet? Zebedee is een paard, een Tinker. Hij is een van de drie paarden van onze nieuwe buurman Huub. Ja, zo verhuis je vijftien jaar niet en zo verhuis je twee keer in zeven maanden tijd, maar dat even terzijde. Zebedee is niet alleen een paard; hij is ook een co-coach, een spiegel, net zoals Tatanka en Luke, de andere twee paarden van Huub.

Onze buurman Huub is coach. Een van de coachingsmethodes die hij gebruikt tijdens zijn sessies is equicoaching. Equicoaching is een vorm van ervaringsgericht leren. Bij equicoaching ga je naast coaching gesprekken namelijk oefeningen doen met een paard. Hierbij wordt de P.A.S. (Paard Als Spiegel) - methodiek gebruikt waarbij het paard als co-coach wordt ingezet. Door oefeningen te doen met het paard, in dit geval Zebedee, Luke of Tatanka, ontstaan er snel inzichten over het eigen gedrag. "Paarden reageren namelijk onbevooroordeeld, puur en zijn daarom de perfecte spiegel tijdens de coachsessies. Ze maken je bewust van gedachten, gevoelens en overtuigingen die je hebt, waarna je hieraan kan gaan werken. Uitgangspunt bij de coachsessies is dat de oplossing altijd in de persoon zelf zit". (Bron: spirithorsecoaching.nl)

Een aantal weken geleden had ik mijn eerste equicoachsessie. Nadat Huub en ik met elkaar hadden gesproken, ging ik de wei in om kennis te maken met Luke, Tatanka en Zebedee. Ik had vrijwel meteen contact met Zebedee. Het voelde voor mij dan ook heel natuurlijk om met hem oefeningen te gaan doen. Deze verliepen voor het grootste gedeelte 'gemakkelijk' (lees: natuurlijk), omdat ik de oefeningen deed vanuit mijn buik en hart. Ik dacht na niet wat ik deed, ik deed het 'gewoon'. Soms was ik echter aan het nadenken. Zebedee spiegelde mij dan meteen door niet meer mee te doen met de oefening. Het contact tussen ons was (even) weg. Door Huubs eerlijke en confronterende manier van vragen stellen, werd ik me hiervan bewust. Op het moment dat ik de oefening weer 'gewoon' deed, dus zonder erover na te denken, deed Zebedee ook weer mee. Het contact tussen ons was hersteld. Erg bijzonder om te ervaren!

Inmiddels heb ik drie equicoachsessies gehad. De laatste twee sessies spiegelden Zebedee en Huub mij behoorlijk. Het contact tussen Zebedee en mij verliep ook moeizamer dan tijdens de eerste sessie. Dit kwam onder meer omdat hij voelde dat ik te graag contact met hem wilde. Dit schrikte hem af met als gevolg dat ik in eerste instantie helemaal geen contact met hem kon maken. Dit vond ik erg. Het voelde voor mij zelfs als persoonlijk falen. Dit was natuurlijk niet zo, maar zo voelde ik het wel. Huub maakte mij erop attent dat ik wel erg streng voor mezelf was, veel in mijn hoofd zat en maar moeilijk de controle los kon laten. "Laat het los", zei Huub. "Als Zebedee niet wil komen, dan is dit gewoon even zo. Maak het niet groter dan het is. Als ik slecht gehumeurd ben, blijven Zebedee, Luke en Tatanka ook uit mijn buurt. Het zij zo. Trek het je niet persoonlijk aan. Dat doe ik ook niet", zei Huub.

Als iemand tegen je zegt dat je erg streng bent voor jezelf, veel in je hoofd zit en maar moeilijk de controle los kunt laten, is dit niet leuk om te horen. Het is behoorlijk confronterend zelfs. Toch heeft die persoon, in dit geval Huub, gelijk. Zelfs bij het schrijven van deze blog merk ik dat ik wel erg streng voor mezelf ben. Ik doe er al een paar weken over om deze blog te schrijven. Ik wil namelijk dat hij perfect is. Maar waarom en voor wie? Voor Zebedee en Huub? Zebedee leest deze blog niet en voor Huub is het niet belangrijk hoe ik deze blog schrijf. Hij waardeert het zeer dat ik een blog wijd aan hem en zijn paarden. De manier waarop ik het doet, interesseert hem niet. "Boeien", hoor ik nu in mijn gedachten. Deze woorden heeft Huub wel vaker tegen mij gezegd. Hij en ik weten wat hij hiermee bedoelt.
Vanavond (8 november) voel ik dat ik eindelijk klaar ben met deze blog. De woorden "Ik ben er klaar mee en schrijf gewoon op hoe ik het voel" komen in mij op. Niet denken, maar doen. "F... it". Ik heb deze blog vanuit mijn hart geschreven en ik ben er trots op. "Dank je wel, Huub en Zebedee voor jullie spiegels".


Zebedee en ik tijdens de derde sessie. In eerste instantie kreeg ik geen contact met hem. Huub gaf me daarom een mindfulness oefening. Erg bijzonder om te ervaren wat er toen gebeurde. Want op het moment dat ik niet meer in mijn hoofd zat en ontspande, kwam Zebedee naar mij toe en ontstond deze verbinding tussen ons.








.

Het concert



Gisteravond waren mijn partner en ik op bezoek bij Ruud en Marga. We zaten in de tuin te praten toen ik ineens een bepaald geluid hoorde. Dit geluid was afkomstig uit de tuin van de buren. Ik spitste mijn oren om te horen of dat ik het bij het rechte eind had. En jawel hoor, nog geen minuut later werd mijn vermoeden bevestigd. Ik hoorde luid en duidelijk een kikker kwaken. Na navraag bleek dat de buren aan beide kanten een vijver hadden waarin een kikker zich had gehuisvest. Het geluid wat ik hoorde, was echter nog niets vergeleken met het geluid dat over enkele uren zou ontstaan. "Al dagenlang kunnen wij 's avonds laat en 's nachts gratis genieten van een concert.........gecomponeerd en gedirigeerd door kikkers", vertelden Ruud en Marga.

Kwakende kikkers "achtervolgen" me de laatste paar weken regelmatig. Zo ontmoet ik ze bij de vijver in de Pillar of Light - Sekinah tuin van het Elohim Centre, waar je me regelmatig kunt vinden. En twee weken geleden bij Nationaal Park De Meinweg was het ook weer raak. We hoorden de kikkers al van verre. Toen wij de poel naderden waarin ze zich bevonden, hielden ze zich rustig. Deze rust duurde maar eventjes. Nog geen vijf minuten later gaven ze weer een heel concert weg. Ze kwaakten alsof het een lieve lust was en/of dat hun leven ervan afhing. Een gedeelte van dit concert heb ik op video opgenomen. (klik op de pijl om de video te bekijken, te beluisteren en te genieten van een gratis concert)

Kwakende kikkers maken mij vrolijk. Dit in tegenstelling tot misschien wel de buren van Ruud en Marga, die van het gekwaak niet kunnen slapen. Verder betrap ik me erop, dat ik bijna elke keer als ik kwakende kikkers hoor automatisch een liedje ga neuriën. Het zit nu al dagenlang in mijn hoofd. Regelmatig hoor je mij deze dagen dan ook het liedje neuriën of zingen. De meesten kennen het wel. Al zullen sommigen van jullie misschien wel een link leggen tussen dit liedje en Kerstmis. Paul McCartney heeft het gecomponeerd en gezongen en het heet 'We all stand together'. Elke keer als ik dit liedje zie of hoor, word ik blij. Graag deel ik dan ook onderstaande video met jullie en nodig ik jullie hierbij uit om te ervaren wat het liedje met jou doet. Als je wilt, kun je jouw ervaringen met mij delen.





Luidruchtig en onvermoeibaar..............!

Bij het krieken van de dag worden wij de laatste weken regelmatig wakker. Door wie of wat worden wij dan wakker, vragen jullie je misschien wel af? We worden wakker van een bepaald geluid dat ik niet kan omschrijven. Het is me echter gelukt om het geluid én de "boosdoener" ervan op video vast te leggen. (klik op de pijl om de video te bekijken, te beluisteren)
Papa merel maakt ons dus wakker. Om iets na vijf uur in de ochtend maakt hij duidelijk kenbaar dat hij én wakker is én weer druk in de weer is.Sinds een aantal weken nestelt familie merel namelijk weer in de klimop langs de muur in onze achtertuin.


papa merel in het nest

Papa en mama merel hebben het er maar druk mee. Vanaf een uur of vijf in de morgen vliegen ze af en aan met voedsel voor hun wurmen om pas weer bij zonsondergang de zoektocht naar voedsel te staken. Met het aanbreken van de volgende dag wordt het hele ritueel dan weer herhaald. Met dit proces zijn papa en mama merel wel een paar weken zoet, mits ze niet zijn verongelukt of dat hun nest is leeggeroofd door bijvoorbeeld katten, kraaien of eksters. Het nest in onze tuin zit goed beschut in de klimop. Een kat, kraai of ekster kan er niet bij. Althans, dit is gelukkig nog nooit gebeurd. Vanochtend vroeg in bed maakte ik me echter wel wat zorgen, toen ik een aantal eksters in de buurt hoorde krassen. Om mezelf gerust te stellen, ben ik even naar buiten gegaan om te checken of dat het nest niet was leeggeroofd. Gelukkig was dit niet het geval.

Papa merel heeft twee gewoontes die hij vaak gebruikt om het nest in te vliegen. Deze zijn:
1. Hij vliegt van het dak van de schuur naar het tuinscherm. Vanaf het tuinscherm maakt hij een scherpe bocht naar links en vliegt dan zo het nest in;
2. Vanaf het dak van de schuur vliegt hij rechtstreeks het nest in.
Ook steekt papa merel zijn "mening" niet onder stoelen of banken. Als wij in de tuin zijn, maakt hij op niet mis te verstane wijze kenbaar dat wij effekes moeten opkrassen zodat hij naar zijn nest kan. Dit doet hij door het geluid te maken dat je in de video kunt horen. Dit geluid maakt hij ook elke keer als hij het nest in- of uitvliegt. Hij maakt dus behoorlijk wat "kabaal". Dit in tegenstelling tot mama merel, die je bijna niet hoort maar wel af en aan ziet vliegen.

Luidruchtig of niet? Vroeg wakker gemaakt of niet? Onvermoeibaar zijn beide merels en ik heb respect voor ze. Ik geniet ervan om ze in hun doen en laten van dichtbij te mogen meemaken en hun jong(en) hopelijk te zien opgroeien.



 papa merel op het tuinscherm voordat hij het nest invliegt





Crockett en Tubbs

Wie kent Sonny Crockett en Ricardo Tubbs nog? Twee stoere politieagenten uit de politieserie Miami Vice. Ik was een jaar of 10, 11 jaar toen Veronica in de jaren 80 van de vorige eeuw begon met het uitzenden van deze politieserie. Ik vond het een coole serie en mocht ik er van mijn ouders gewoon naar kijken, voor zover ik me dit nog kan herinneren. Een voormalige klasgenootje van de lagere school vond Sonny Crockett, alias Don Johnson helemaal te gek. Ze had allerlei foto’s van hem in haar agenda geplakt en volgens mij had ze ook posters van hem op haar kamer hangen. Nee, die “kalverliefde” op Don Johnson of Philip Michael Thomas (Ricardo Tubbs) heb ik nooit gehad. Duran Duran vond ik in die tijd wel stoer.

Sinds een aantal maanden hebben wij onze eigen Crockett en Tubbs. Zij bestrijden geen criminelen of rijden in kekke Ferrari ’s door de drukke straten van Miami. Nee, zij zijn oranje van kleur, hebben metaalglanzende schubben en bevinden zich voortdurend in een kom in onze huiskamer in het Limburgse land. Voor degenen voor wie het nog niet helder is………..ik heb het over onze twee lieftallige goudvissen. Ik heb ze gekregen van Kim, mijn voormalig huisgenote in Nijmegen. Ze hadden nog geen naam toen ik ze kreeg. Mijn partner heeft hun naam bedacht. Hij wilde ze stoere namen geven en kwam eigenlijk meteen met de namen Crockett en Tubbs. Ik vind deze namen wel goed bij ze passen, zo cool en nieuwsgierig als ze zijn. 

Elke ochtend als wij beneden komen, worden wij door ze begroet. Zodra ze ons in de smiezen hebben, zwemmen ze naar boven, doen hun bekjes wagenwijd open en 'roepen'.. “Wij willen ETEN.” Eigenlijk willen ze de hele dag door wel eten hebben. Als je langs hun kom loopt, zwemmen ze namelijk negen van de tien keer direct naar boven in de hoop dat een van ons smelt bij het zien van hun olijke koppies. Meestal kunnen wij hieraan wel weerstand bieden. Soms gaat het mis of kan ons bezoek geen weerstand bieden aan hun gebedel en jawel hoor…ze hebben hun doel weer bereikt! Wij weten het, goudvissen mag je niet teveel voer geven. Ze zouden zomaar eens kunnen veranderen in een walvis. J 

Ik had niet gedacht dat het me zou overkomen, maar ik ben voor ze gevallen! Ik vind ze leuk. Ze zijn guitig en nieuwsgierig. Door naar ze te kijken, word ik rustig van binnen. Elke dag ga praat ik tegen ze. ’s Ochtends begroeten mijn partner en ik ze met “Goedemorgen, Crockett en Tubbs” en als wij ‘s avonds naar bed gaan, wensen wij ze een goede nachtrust. Tussendoor praat ik ook nog wel regelmatig tegen ze. Waarom ook niet? Tegen een hond, kat, vogel of konijn praat je toch ook? Crockett en Tubbs verrijken op hun manier mijn/ons leven. Hopelijk worden ze oud, sommige goudvissen worden wel 20 jaar of ouder, zodat we nog lang van ze mogen genieten.

Lente...weer of lenteweer?

Twee wilde zwijnen
Deelerwoud, 27 maart 2015

Het is lente...weer of lenteweer? Dit laatste is vandaag niet echt het geval. Qua weer lijkt het vandaag eerder herfst. De vogeltjes in de tuin zijn echter druk in de weer met elkaar het hof maken, indringers uit hun territorium verjagen, met het verzamelen van takjes enzovoort. Vanuit een warme woonkamer bekijk ik dit allemaal vol bewondering/verwondering. De vogeltjes trekken zich van de weersomstandigheden niets aan. Ze klagen niet dat ze nat worden maar gaan druk door met hun bezigheden. Waarom klagen wij Nederlanders toch altijd zo snel als het regent? Is het omdat regen ons nat maakt? Of zit er toch iets meer achter? Ik hoor wel vaker: "Regen en/of het grijze weer maakt me somber en/of chagrijnig." Ik beken hierbij eerlijk dat ik deze opmerking ook weleens maak. Waarom laten wij mensen onze gemoedstoestand afhangen van het weer? Het weer kan er toch niets aan doen hoe wij ons voelen? Het weer maakt ons niet somber of chagrijnig, dat doe wij zelf. Het weer houdt ons gewoon een spiegel voor. Voel jij je elke dag hetzelfde? De ene dag voel je je misschien wel blij, de andere dag voel je je verdrietig of kwaad. Zo is het ook met het weer. De ene dag is het zonnig, de andere dag regenachtig of winderig.

Roedel damherten
Deelerwoud, 27 maart 2015

Twee dagen geleden heb ik het Deelerwoud weer bezocht. Ik heb weer heerlijk genoten, ondanks of wellicht wel dankzij het weer.☺ Binnen vijftien minuten dat we er waren, zagen we al een damhert. Eerlijk is eerlijk, het damhert zag ons eerst en ging er als een 'haas' vandoor. Mijn gevoel zei dat wij nog veel meer gingen zien en dat was ook het geval. Circa een half uurtje later zagen wij voor het eerst wilde zwijnen in het Deelerwoud. Sporen van wilde zwijnen hadden we bij eerdere bezoeken al gezien, wilde zwijnen zelf echter nog niet. En vandaag mochten we er dan vier zien. Helemaal blij en enthousiast waren we. Ook zagen we nog een roedel damherten en twee reegeiten. Ondanks het weer - af en toe wat regen, winderig en behoorlijk koud, hebben wij dus veel wild mogen zien. Dit hadden wij van tevoren niet gedacht. We dachten zelfs dat wij vanwege het weer geen wild zouden spotten. Dat was dus een aanname van ons, die niet bleek te kloppen. De zon scheen dan niet letterlijk in het Deelerwoud, figuurlijk (lees: gevoelsmatig) scheen hij voor mij wel.

Heb je weleens gevlogen? Dan heb je wellicht ook gezien dat boven de wolken de zon kan schijnen, terwijl het onder de wolken hard regent. Dat is toch een bijzondere gewaarwording, vind je niet? Voel jij je somber of chagrijnig op dagen dat het buiten erg grijs is of hard regent, visualiseer dan dat de zon boven de wolken schijnt. Wellicht voel je zelfs de warmte van de zon op je huid en zie je zonnestralen voor je. Buiten is het grijs en/of regent het, binnen heb je net zelf het zonnetje in huis gehaald. Hoe mooi is dat?!

Vliegtuig Easyjet - Boven de wolken schijnt de zon
25 augustus 2013

"Te gek voor Woorden"

Onlangs heb ik meegedaan aan de NPO verhalenwedstrijd met als thema "Te gek voor Woorden".
Mijn inzending behoorde dan niet tot de top 25, gekozen door een vakjury, ik ben er trots op en deel hem graag met jullie.

"Oeps", daar zit ik dan. "Waar ben ik eigenlijk aan begonnen?", denk ik, terwijl het vliegtuigje hoger en hoger de lucht in gaat. Plotseling stopt het met klimmen en blijft het op twee kilometer hoogte hangen. Deze 'stilstand' van het vliegtuigje en de hiermee gepaard gaande heftige misselijkheid en dichtgeklapte oren doen mijn twijfels geen goed. Integendeel, ze worden hierdoor zelfs versterkt. "Het is te gek voor woorden. Waarom heb ik dan ook besloten om uit een vliegtuig te springen? Ik ook met mijn grote mond." Een aantal uren eerder dacht ik er nog anders over. Ik baalde zelfs, omdat wij (mijn toenmalige huisgenote Wendy en ik) in eerste instantie niet konden gaan springen. Er stond die ochtend namelijk een te harde wind. Gelukkig was de wind in het begin van de middag wat gaan liggen, zodat wij dezelfde dag dan toch nog onze lang gewenste tandemsprong konden gaan maken.

Nu, een paar uur verder, zit ik met verstopte oren en erge misselijkheid in het sportvliegtuigje dat ons naar circa vier kilometer hoogte gaat brengen. Op twee kilometer hoogte dropt het eerst de parachutisten die een solosprong gaan maken. Dat is de reden waarom het vliegtuigje stil blijft hangen. Erg vertwijfeld en met een 'groen gevoel' draai ik me even om en kijk Wendy aan. Zij ziet meteen dat ik me niet lekker voel (ik blijk een extreem bleek gezicht te hebben, hoor ik achteraf) en dat ik twijfels heb. Maar ja, wat valt er nu nog te doen? Ik kan beslissen om niet meer te springen, maar dan heb ik voor 'niets' 200 euro betaald. En dat vind ik toch ook weer 'te gek voor woorden'. 200 euro groeit mij (en jou vast ook) niet op de rug. Bovendien zit ik nu toch al in de lucht. Na enige aarzeling, besluit ik kranig tóch door te zetten en mijn tandeminstructeur Harm niet in de steek te laten.

Op circa vier kilometer hoogte gaat de deur van het vliegtuigje dan ook voor ons, tandemspringers, open. Nadat drie 'collega's' me al voor zijn gegaan, ben ik nu dan toch echt zelf aan de beurt, "Slik!" Voorzichtig schuiven Harm en ik naar de deuropening waar mijn benen alvast buiten boord mogen hangen, "Oeps." Wat een kou en wat een geraas van de wind. Mijn hart klopt bij wijze van spreken nu echt in mijn keel. Er is geen weg meer terug. Nog eventjes...... Dan hoor ik Harm aftellen en daar gaan we dan...........de diepte in..............  Met een vrije val van ongeveer 200 kilometer per uur suizen wij als een komeet naar beneden. "Whoeaaaaaaaaaaaaa, te gek zeg!" Mijn oren zitten nog steeds dicht, ik hoor dus bijna niets van wat Harm zegt tijdens onze vrije val. Na ongeveer 30 seconden trekt hij de parachute open en zweven wij rustig naar beneden. "Wow, wat mooi!" Wat ben ik blij dat ik heb doorgezet en me niet door mijn angst heb laten leiden. Tandemspringen is echt 'Te gek voor woorden!'



Op 27 juli 2007 heb ik samen met mijn toenmalige huisgenote Wendy een tandemsprong gemaakt bij Nationaal Paracentrum Teuge. Zoals je hierboven al kunt lezen, was de ervaring uiteindelijk te gek voor woorden.☺

Weer of geen weer, altijd snertweer ☺

Waar zijn wij Nederlanders goed in? Wij zijn goed in het praten over koetjes en kalfjes en over het weer. Sta je bij de bushalte te wachten, begint een 'wachtgenoot' ineens over het weer. "Wat is het mooi weer vandaag, vindt u ook niet?" Meewarig knik je met je hoofd terwijl je in jezelf denkt: "Ik hoop dat hij/zij snel zijn/haar mond houdt. Ik heb helemaal geen zin om een praatje te maken."
Het weer wordt vaak als gespreksonderwerp gebruikt als je behoefte hebt aan aanspraak of als je geen gespreksonderwerp meer hebt en de kans groot is dat een gesprek stil valt. We vinden het erg als er stiltes vallen in een gesprek, we voelen ons hierbij ongemakkelijk. Aangezien wij ons niet ongemakkelijk willen voelen, vullen wij die stiltes dan maar op door over het weer te praten.

Waar zijn wij Nederlanders nog meer goed in? Klagen over het weer.........daarin zijn wij ook heel erg goed. Als het drie dagen achter elkaar regent, hoor je vaak,"Wanneer houdt het eens op met regenen? Ik word er zo somber van." Als het een paar dagen/weken flink vriest, is het veelvuldige commentaar: "Wanneer stopt het met vriezen? Ik heb het zo koud." Sneeuw vinden wij ook maar lastig. Wij vinden het een à twee dagen leuk. Daarna moet de sneeuw weer snel verdwijnen, want het belemmert ons in het lopen, fietsen en autorijden. We klagen echter ook als de gemiddelde dagtemperatuur van 27°C meer dan twee weken aanhoudt. "Het is zo warm buiten, ik val moeilijk in slaap", hoor je dan vaak. Als het daarentegen in de zomermaanden vaak regent of de gemiddelde dagtemperatuur valt niet hoger uit dan 18°C, is het ook weer niet goed. "Het is toch geen zomer, wat een snertzomer", hoor je dan vaak. Het weer is in Nederland nooit goed! Het is óf te warm, te koud óf te nat.

Het maken van snert (erwtensoep), daar zijn wij Nederlanders ook goed in. Vorige week heb ik weer snert gemaakt. Hij smaakte heerlijk. Andere landen, zoals Engeland, kennen ook snert. De snert die wij maken, is echter een sterk gebonden versie en wordt traditioneel in de winter gegeten. Waarom eigenlijk? Deze vraag stelde ik mijn partner. Hij kon er geen antwoord op geven. Omdat het traditie is? Tradities zijn er om doorbroken te worden. Althans, dat vind ik. Dus, wat ga ik van de zomer maken? Erwtensoep, maar dan op bijvoorbeeld zijn Turks. Want weer of geen weer, het is altijd snertweer. ☺

Een goede reis!

Vrijdag 9 januari, 11:20 uur. In de trein, onderweg naar het Elohim Centre waar ik dit weekend de tweedaagse opleiding "Kristallen openen en activeren, programmeren en adviseren als 13 dimensionaal kristal healer" ga volgen. 35 minuten eerder stond ik bij de bushalte te wachten op de bus om me naar het station te brengen. Bij de bushalte raakte ik in gesprek met een jongen die er al geruime tijd stond. Het was een kort, leuk gesprek. In de bus wenste hij mij een goede reis. Ik wenste hem een fijne werkdag. Wachtend op de trein naar Zwolle, op perron 3b van het Centraal Station Nijmegen, kwam het idee in mij op om deze column "Een goede reis" te noemen. Hoe toepasselijk dat dit idee juist 'geboren' werd op een plek waar naartoe en waar vandaan veel wordt gereisd, namelijk het station.

Voorbij Arnhem raak ik in gesprek met een ouder echtpaar. Ze zijn onderweg naar de crematie van meneer's eerste jeugdliefde. Meneer en mevrouw zijn 85 jaar en al 62 jaar getrouwd. Al die tijd hebben ze contact gehouden met meneer's eerste jeugdliefde en haar man. Vandaag wonen ze haar crematie bij. De afgelopen maand hebben ze vier afscheidsdiensten (lees: crematies of begrafenissen) bijgewoond. "Ja", zeggen ze: "Hoe ouder je wordt, des te kleiner wordt ook het kringetje om je heen". Ze voelen zich rijk. Ze hebben elkaar nog, zijn beiden (redelijk) gezond (meneer heeft een paar dagen geleden wel een stukje huidkanker bij zijn oog laten wegsnijden) en hun kinderen en kleinkinderen zijn ook allemaal gezond. Meneer en mevrouw zijn al vanaf 9.00 uur aan het reizen. De crematie is namelijk in Zutphen, zelf wonen ze in Julianadorp. Tot nu toe verloopt hun reis voorspoedig. Meneer en mevrouw zijn reislustige types. Zo hebben ze al vijf keer Zuid-Afrika bezocht, zijn ze onder meer op vakantie geweest in Indonesië en hebben ze een rondreis gemaakt door Mexico. In Zutphen scheiden onze wegen, meneer en mevrouw stappen uit de trein. Ik wens hun veel sterkte. Zij wensen mij een goede reis. 

Mijn reis verloopt verder voorspoedig, al moet ik in Winschoten een half uur op de (Regio)taxi Plus wachten die me naar het Elohim Centre brengt. Wachten vind ik niet erg, behalve als ik nodig naar het toilet moet. Dan wordt wachten een penibele situatie. Gelukkig houd ik het 'droog' ☺. De taxichauffeur is zelfs zo vriendelijk om naar een tankstation te rijden, waar ik me van mijn penibele situatie kan 'bevrijden'. 's Avonds in bed denk ik nog aan meneer en mevrouw. Hun woorden "Wij voelen ons rijk" schieten weer in mijn hoofd. Ze raken mij, net zoals ze vanochtend al deden. Je hoeft niet veel geld te hebben en/of over veel materiële zaken te beschikken om je rijk te voelen. Rijkdom zit misschien wel juist in armoede? Wat is rijkdom en wat is armoede? Hier kan ik weer een hele nieuwe column aan wijden. Ik ga er nu dan ook niet verder op in. Ik vraag me af hoe meneer en mevrouw de crematie hebben ervaren. Beiden zijn toch al op leeftijd. Zijn ze zich nog meer bewust geworden van hun eigen sterfelijkheid? Ik vermoed van wel, zeker weten doe ik dit natuurlijk niet. Ik kan dit niet voor hen invullen. Ik vind het mooi dat ze deel hebben genomen aan een onderdeel van de laatste reis van meneer's eerste jeugdliefde. Zij heeft in dit leven haar eindstation bereikt en mag nu 'alleen' haar laatste reis gaan maken. Ik wens haar EEN GOEDE REIS!

2015.........wat gaat het brengen? .......Een sprong in het diepe, het onbekende tegemoet - deel 1

9 januari 2015. Een nieuw jaar alweer. Wat is 2014 snel voorbij gegaan. Wat gaat dit jaar brengen? Dat is nu nog een groot ? Over exact een jaar weet je het. 2015 wordt misschien wel het jaar waarin je een sprong in het diepe maakt. Dit kan bijvoorbeeld een sprong in de Noordzee zijn tijdens de traditionele Nieuwjaarsduik op 1 januari. Word je voor het eerst vader of moeder. Krijg je betaald werk waarop je al zo lang wachtte. Of ga je de stad verlaten waarin je al bijna vijftien jaar woont. Dit laatste is op mij van toepassing. Ja, na bijna vijftien jaar in Nijmegen te hebben gewoond, ga ik met ingang van 1 februari a.s. samenwonen in Horst. Wie had dit een jaar geleden gedacht? Ik in ieder geval niet. In een jaar kan er dus veel gebeuren. Dat kunnen leuke, vreugdevolle gebeurtenissen zijn, maar ook verdrietige, moeilijke gebeurtenissen. Dit kunnen jullie vast wel beamen.

Samenwonen...nog een paar weken en dan is het zover. Samenwonen, na vijftien jaar alleen te hebben gewoond in een huis. Een soort studentenhuis, maar dan voor werkenden met eigen douche en keukentje. Het toilet deel ik met mijn medebewoners evenals de droger, de wasmachine en het kleine balkonnetje aan de achterzijde van het huis. Over een paar weken woon ik in een eengezinswoning met voor- én achtertuin en deel ik alles met één persoon in plaats van vijf personen. Wat een verschil! Ik ben er ook aan toe. Een nieuwe fase in mijn leven, een nieuwe richting. Letterlijk en figuurlijk.Vanaf juni jongstleden zei ik al vaker dat ik klaar was met het huis in Nijmegen én met Nijmegen zelf. Ik wist toen nog niet wat ik nu wel weet; een relatie aangaan én samenwonen in Horst. In een paar maanden tijd kan er dus ook veel gebeuren.

Een paar weken geleden vroeg iemand mij of dat ik niet bang ben om 'alles' te verliezen als het samenwonen toch niet blijkt te werken. Ik geef namelijk Nijmegen en mijn eigen woonruimte op om bij mijn partner in Horst te gaan wonen. Op haar vraag antwoordde ik met een volmondig "NEE". Nee, ik ben niet bang om 'alles' te verliezen. Als in de toekomst blijkt dat samenwonen voor ons niet is weggelegd....... tja..... dat zie ik dan wel weer. Ik leef NU en niet straks. Ik laat angst niet mijn leven leiden/beheersen. Ik verlies trouwens niet 'alles', want ik heb mezelf en ik neem mezelf overal mee naartoe. Ik beken hierbij wel eerlijk dat ik het spannend vind om te gaan samenwonen. Het is toch niet niks als je al vijftien jaar alleen hebt gewoond en alleen met jezelf rekening hoefde te houden. Het is een hele omschakeling. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor mijn partner.Voor ons beiden geldt dat wij een sprong in het diepe gaan maken. Ik, die vijftien jaar alleen heeft gewoond. Hij, die sinds ruim een jaar alleen woont nadat ook zijn jongste dochter het ouderlijk huis heeft verlaten.Voor beiden is het een hele stap. Van twee 'kapiteins' op twee 'schepen' naar twee 'kapiteins' op één 'schip'. Om in scheepvaarttermen te blijven: "dat wordt schipperen voor ons beiden". ☺ We staan echter achter onze beslissing en gaan ervoor. Apart én toch ook samen springen wij in het diepe, het onbekende tegemoet.