Mijn inzending behoorde dan niet tot de top 25, gekozen door een vakjury, ik ben er trots op en deel hem graag met jullie.
"Oeps", daar zit ik dan. "Waar ben ik eigenlijk aan begonnen?", denk ik, terwijl het vliegtuigje hoger en hoger de lucht in gaat. Plotseling stopt het met klimmen en blijft het op twee kilometer hoogte hangen. Deze 'stilstand' van het vliegtuigje en de hiermee gepaard gaande heftige misselijkheid en dichtgeklapte oren doen mijn twijfels geen goed. Integendeel, ze worden hierdoor zelfs versterkt. "Het is te gek voor woorden. Waarom heb ik dan ook besloten om uit een vliegtuig te springen? Ik ook met mijn grote mond." Een aantal uren eerder dacht ik er nog anders over. Ik baalde zelfs, omdat wij (mijn toenmalige huisgenote Wendy en ik) in eerste instantie niet konden gaan springen. Er stond die ochtend namelijk een te harde wind. Gelukkig was de wind in het begin van de middag wat gaan liggen, zodat wij dezelfde dag dan toch nog onze lang gewenste tandemsprong konden gaan maken. Nu, een paar uur verder, zit ik met verstopte oren en erge misselijkheid in het sportvliegtuigje dat ons naar circa vier kilometer hoogte gaat brengen. Op twee kilometer hoogte dropt het eerst de parachutisten die een solosprong gaan maken. Dat is de reden waarom het vliegtuigje stil blijft hangen. Erg vertwijfeld en met een 'groen gevoel' draai ik me even om en kijk Wendy aan. Zij ziet meteen dat ik me niet lekker voel (ik blijk een extreem bleek gezicht te hebben, hoor ik achteraf) en dat ik twijfels heb. Maar ja, wat valt er nu nog te doen? Ik kan beslissen om niet meer te springen, maar dan heb ik voor 'niets' 200 euro betaald. En dat vind ik toch ook weer 'te gek voor woorden'. 200 euro groeit mij (en jou vast ook) niet op de rug. Bovendien zit ik nu toch al in de lucht. Na enige aarzeling, besluit ik kranig tóch door te zetten en mijn tandeminstructeur Harm niet in de steek te laten.
Op circa vier kilometer hoogte gaat de deur van het vliegtuigje dan ook voor ons, tandemspringers, open. Nadat drie 'collega's' me al voor zijn gegaan, ben ik nu dan toch echt zelf aan de beurt, "Slik!" Voorzichtig schuiven Harm en ik naar de deuropening waar mijn benen alvast buiten boord mogen hangen, "Oeps." Wat een kou en wat een geraas van de wind. Mijn hart klopt bij wijze van spreken nu echt in mijn keel. Er is geen weg meer terug. Nog eventjes...... Dan hoor ik Harm aftellen en daar gaan we dan...........de diepte in.............. Met een vrije val van ongeveer 200 kilometer per uur suizen wij als een komeet naar beneden. "Whoeaaaaaaaaaaaaa, te gek zeg!" Mijn oren zitten nog steeds dicht, ik hoor dus bijna niets van wat Harm zegt tijdens onze vrije val. Na ongeveer 30 seconden trekt hij de parachute open en zweven wij rustig naar beneden. "Wow, wat mooi!" Wat ben ik blij dat ik heb doorgezet en me niet door mijn angst heb laten leiden. Tandemspringen is echt 'Te gek voor woorden!' Op 27 juli 2007 heb ik samen met mijn toenmalige huisgenote Wendy een tandemsprong gemaakt bij Nationaal Paracentrum Teuge. Zoals je hierboven al kunt lezen, was de ervaring uiteindelijk te gek voor woorden.☺
Geen opmerkingen:
Een reactie posten