Verwachtingen

"Vol verwachting klopt ons hart", wie kent deze tekst niet? Sinterklaas heeft inmiddels het land weer verlaten, de verwachtingen zijn gebleven. Enne, zijn jouw verwachtingen uitgekomen? Heb je van Sint gekregen wat je had gevraagd? Of ben je misschien teleurgesteld omdat je niet hebt gekregen wat je had verwacht? Verwachting is de aanname of hoop dat een handeling of gebeurtenis ook daadwerkelijk gaat plaatsvinden, bijv. een witte kerst. Je kunt realistische verwachtingen hebben, zoals slagen voor je eindexamen omdat je goed hebt gestudeerd. Maar verwachtingen kunnen ook onrealistisch zijn, bijv. hopen op een witte kerst in Nieuw-Zeeland. Verwachtingen (in/over het/je leven) heeft iedereen, hetzij bewust of onbewust. Het gaat er echter om hoe je ermee omgaat als jouw verwachting(en) niet uitkom(t)(en). Kun je dit accepteren of raak je in verwarring, word je onzeker, angstig of ben/raak je teleurgesteld? Kun je het bij jezelf houden als jouw verwachting niet uitkomt of geef je de situatie of betrokken persoon de schuld? Als je iemand op een voetstuk plaatst, heb je ook bepaalde verwachtingen van hem/haar. Vaak weet de betrokken persoon niet eens dat hij/zij door jou op een voetstuk is geplaatst. Als hij/zij dan iets doet of zegt wat niet aan jouw verwachtingen voldoet, dondert hij/zij weer van zijn voetstuk af. Aan wie ligt dit dan; aan de betrokken persoon of aan jou? Ik heb het zelf meegemaakt. Jaren geleden ben ik eens door iemand op een voetstuk geplaatst. Ik was hiervan niet op de hoogte. Na verloop van tijd merkte ik wel dat zij anders op mij reageerde, veel afstandelijker dan voorheen. Na een tijdje heb ik haar op de man af (in dit geval: op de vrouw af) gevraagd waarom zij ineens anders op mij reageerde. Ik was de onzekerheid nl. zat en wilde weten wat er aan de hand was. Het bleek dus dat zij mij op een voetstuk had geplaatst; ze had bepaalde verwachtingen van mij. Op een gegeven moment had ik blijkbaar iets gezegd waardoor zij teleurgesteld in mij raakte. Het gevolg; ik viel van mijn (lees: van haar) voetstuk af. De band die wij hadden voordat zij mij op een voetstuk plaatste, is nooit meer teruggekomen. Erg jammer, maar helaas. Iemand op een voetstuk plaatsen en (hooggespannen) verwachtingen over iemand of iets hebben, kan dus meer kapot maken dan je lief is. Waarom zou je sowieso iemand op een voetstuk willen plaatsen? Er is dan geen sprake van gelijkwaardigheid; diegene die je op een voetstuk heb geplaatst staat immers hoger dan jezelf. Wij zijn toch allemaal gelijk?!

Wat kost het mij moeite om dit bericht te schrijven. Doe er al drie weken over, terwijl ik andere berichten binnen no-time geschreven had. Frustratie alom soms. Wellicht zijn mijn eigen verwachtingen over dit bericht wel hooggespannen? Ik merk aan mezelf dat ik soms toch nog wel wat onzeker ben over wat ik schrijf. Zouden de mensen het wel interessant genoeg vinden wat ik schrijf? Het maakt er voor mij soms ook niet gemakkelijker op dat mijn berichten nu ook te lezen zijn bij PJP consultancy. Soms voel ik een bepaalde druk dat ik binnen een paar dagen alweer een nieuwe bericht/column gepubliceerd moet hebben, omdat andere columnisten dit ook doen. Die druk opleggen, doe ik zelf. Niemand legt mij een bepaalde druk op en/of verwacht van mij dit ik binnen een week weer een bericht heb gepubliceerd omdat anderen dit ook doen. Het zijn mijn eigen verwachtingen. Echter, ik ben niet de andere columnisten. Ik ben Monique. Als ik er drie weken over doen om een bepaald bericht te plaatsen, dan is dit zo. Een auteur heeft ook niet binnen een maand een heel boek geschreven. Soms doet men er wel een jaar over. Het zij dan zo! Geduld hebben met mezelf en geen hooggespannen verwachtingen hebben over het aantal lezers (lees; hits naar mijn berichten), anders raak ik nog teleurgesteld. In eerste instantie schrijf ik nl. toch voor mezelf, omdat ik het erg leuk vind om te schrijven. Als ik anderen dan met mijn schrijfwijze motiveer en inspireer en/of mensen herkennen bepaalde dingen in wat ik schrijf, is dit mooi meegenomen!

Als je werkzoekende dreigt te worden, hoop je dat je binnen no time weer een baan hebt gevonden. Wellicht heb je voor jezelf wel een deadline gesteld waarbinnen je weer een nieuwe baan wil hebben, omdat je geen uitkering wil trekken. Als je de door jezelf opgelegde deadline dan niet haalt, is de kans groot dat je teleurgesteld raakt, omdat je:
1. Niet aan je eigen verwachtingen hebt voldaan;
2. Je te hoge verwachtingen had.
Waarom zou jezelf zo'n hoge druk opleggen? Het is op dit moment al lastig genoeg om een baan te vinden. Naast jou zijn er zoveel anderen die werkzoekenden zijn of dreigen te worden. Bovendien is het ook geen schande om werkzoekende te zijn. Het is wat het is. Een WW-uitkering is geen vetpot en je zult de broekriem moeten aanhalen. Als je echter gewerkt hebt, heb je wel recht op een uitkering. Waarom zou je jezelf dit ontzeggen? Als je hoge verwachtingen van jezelf hebt in het (snel) vinden van een nieuwe baan,  kan dit ook tegen je werken. Ik spreek uit ervaring. In 2011 dreigde ik ook werkzoekende te worden. Ik wilde dit absoluut niet, omdat ik me dit financieel niet kon veroorloven. Ik legde me onbewust zo'n hoge druk op, dat ik het sollicitatiegesprek dat ik had, verpestte. Het gevolg was dat ik wel een uitkering moest aanvragen. Ik ben toen drie maanden werkzoekende geweest. Wat ik niet wilde, gebeurde dus toch. Dit, omdat ik te hoge verwachtingen van mezelf en het sollicitatiegesprek had. Hoe hoger de verwachtingen, des te groter de teleurstelling. Je doet je best, dat is goed genoeg.

Leef zonder verwachtingen te hebben. Een nobel streven, maar hoe realistisch is dit eigenlijk? Leef zonder al te hoge verwachtingen te hebben, is volgens mij meer reëel. Laat het leven op je afkomen zonder het leven je te laten overkomen (lees: in de slachtofferrol te blijven zitten). Vanaf 1 januari 2014 ben ik weer volledig werkzoekend na 2.5 maanden een baan te hebben gehad voor 20 uur per week. De opdracht wordt niet met mij verlengd. Laten wij het erop houden dat er geen onderlinge klik was. Natuurlijk is dit niet leuk om te horen. Maar het is wat het is. Wellicht waren de verwachtingen van elkaar wel te hooggespannen? Wie zal het zeggen? Het is mij nog nooit overkomen dat een opdracht niet met mij verlengd werd. Nu dus wel. Vanaf 1 januari ben ik dus weer volledig werkzoekend. Ik zie het als een nieuw begin. Ik start het nieuwe jaar met een schone lei. Ik ga in ieder geval door met mijn werkzaamheden voor DeBroekriem, met schrijven (lees: bloggen), met het maken van mijn dromenvangers zodat ik eind 2014 in Nieuw-Zeeland mijn pelgrimstocht kan lopen en natuurlijk met............solliciteren. Daarnaast ben ik ervan overtuigd dat er weer nieuwe en mooie dingen op mijn pad komen. De zaadjes hiervoor heb ik al gezaaid.
Verwachtingen hebben, hóórt echter ook bij het leven. In verwachting zijn betekent nl. ook nieuw leven dragen! ☺

 

Afscheid nemen

Dit bericht zou eigenlijk 'Verwachtingen' heten, maar hierover ga ik het een volgende keer hebben. Het leven valt nl. niet te plannen, dat blijkt maar weer eens. Vorige week zondagochtend (24 november) afscheid mogen nemen van Paul, de vriend van mijn moeder. Aan de ene kant was het te verwachten dat dit op korte termijn zou gebeuren. Aan de andere kant is het dan toch nog snel gegaan. Toeval of niet, dat weekend zou ik sowieso bij mijn moeder zijn. Op vrijdagochtend 22 november eerst een event van DeBroekriem in Nijmegen bijgewoond. Gastspreker was De Levende Sollicitatiegids, Debbie Heijne. Na het event met de trein naar Roermond; op bezoek bij een goede kennis. 's avonds weer onderweg, nu met de bus naar mijn moeder waar ik t/m zondag zou blijven. Op zaterdag zou ik dan erwtensoep maken, dit had ik met haar afgesproken. Mijn moeder had alle ingrediënten hiervoor al in huis gehaald. Toen ik om ca. 21.15 uur naar het huis van mijn moeder liep, kreeg ik ineens heel sterk het gevoel dat ik de volgende dag geen erwtensoep zou gaan maken omdat de vriend van mijn moeder zou komen te overlijden. En ja hoor, dit gevoel werd 28.5 uur later helaas bevestigd. Waar dit gevoel vandaan kwam, weet ik niet. Dat doet er ook niet toe. Ik noem het mijn sterk ontwikkeld gevoel / mijn intuïtie. Wat er wel toe doet, is dat ik nog steeds erg blij ben dat ik dat ik dat weekend 'toevallig' bij mijn moeder was. Zo kon ik er voor haar zijn. Blij ook voor mijn zus. Zij kon nl. niet komen om samen onze moeder te ondersteunen. Drie dagen voor het overlijden van Paul heeft zij nl. definitief afscheid mogen nemen van haar schoonmoeder. Ook dit overlijden was aan de ene kant te verwachten en aan de andere kant toch nog redelijk onverwachts. Mijn zus was en is nog steeds blij dat ik 'toevallig' dat weekend bij onze moeder was. Zo kon zij samen met haar vriend en zwager in alle 'rust' de crematie van haar schoonmoeder regelen.

De eerste dagen na het overlijden heb je geen tijd om te rouwen. Er moet nl. van alles geregeld worden, zoals: kiezen uit begrafenis of crematie, uitzoeken van muziek, plaatsen van een rouwadvertentie in de krant, het versturen van rouwkaarten etc.. Ik spreek uit ervaring; mijn vader is 7.5 jaar geleden gestorven. In het geregel rondom de crematie heb ik mijn moeder kunnen ondersteunen. Op haar verzoek heb ik haar ook geholpen met het aankleden van Paul, een dag na zijn dood. Het aankleden ging met een lach en een traan, net zoals 7.5 jaar geleden. Toen heb ik samen met mijn zus 'ozze pap' ook aangekleed. Ik heb nog steeds mooie herinneringen hieraan. Ik ben dan ook erg blij dat ik dit voor mijn moeder heb kunnen doen, net zoals het spreken op de crematie afgelopen zaterdag. In eerste instantie zou mijn moeder dit zelf doen. Op vrijdagavond belde ze me echter op met de vraag of dat ik in haar plaats wilde spreken. Voor haar was het toch te emotioneel. Natuurlijk heb ik dit voor haar gedaan, voor mij is dit vanzelfsprekend! Ik vond het mooi om te doen, net zoals 7.5 jaar geleden. Toen hebben mijn zus en ik op de crematie van 'ozze pap' ook gesproken. Ben nog steeds erg blij dat ik dit toen voor 'ozze pap' heb gedaan!

Nu, 1.5 week na het overlijden van haar vriend..........nu volgt de rouwfase voor mijn moeder. Hoe lang deze gaat duren, is onbekend. Staat er eigenlijk een tijd voor om te rouwen? Dacht het niet. Alhoewel je van sommige mensen maar een bepaalde tijd mag rouwen, daarna moet ''het" over zijn. Deze mensen hebben volgens mij zelf nog geen dierbaar iemand verloren, anders zeg je zoiets niet. Dat is althans mijn mening. Zoals al hierboven genoemd, is mijn vader 7.5 jaar geleden overleden. Voor sommigen is het al 7.5 jaar geleden, voor anderen is het pas 7.5 jaar geleden. Voor mij geldt dat ik hem in mijn hart draag, mooie (en ook minder mooie) herinneringen aan hem heb en soms nog keihard om hem moet huilen omdat ik hem mis! Ze zeggen dat na verloop van tijd de scherpe kantjes eraf gaan. Ik kan me hierin wel vinden. Hoe lang het duurt voordat de scherpe randjes eraf gaan, kan ik niet zeggen. Dat is voor ieder persoonlijk. Doet het er eigenlijk wel toe? Gun jezelf in ieder geval de tijd om te rouwen. Bij sommigen komt het verdriet misschien pas na 10 jaar. Dit, omdat ze er eerder niet aan toe waren. Dat zij dan zo! Accepteer en respecteer jouw eigen gevoelens hierin. Het leven gaat echter door. Dat klinkt misschien keihard, maar is wel de waarheid. Toen mijn vader net was overleden, zat ik op een gegeven moment bij een dierbaar iemand in de auto onderweg naar een paasontbijt. Ik keek naar buiten en zag mensen lachen. Op dat moment snapte ik dat niet, ik dacht bij mezelf: "Hallo, hoe kunnen jullie nu lachen? Mijn vader is net overleden". Ik herinner me ook nog dat het buiten koud was en de zon scheen. Voor jou staat de tijd en het leven misschien dan even stil, feit is en blijft dat het leven gewoon doorgaat. Probeer ondanks jouw verdriet, boosheid en andere emoties toch ook de mooie dingen van het leven te blijven zien, alhoewel dit in het begin misschien onmogelijk lijkt.

Als je je baan verlies, ga je ook door een rouwfase. Wellicht zag je het aankomen dat je je baan ging verliezen, wellicht ook niet. In beide gevallen geldt dat je dit verlies een plekje mag geven. Hoe lang dit gaat duren, is per persoon verschillend. Neem hiervoor de tijd. Het is niet niets. Je sluit een bepaalde fase in je leven af. Ga pas workshops e.d. voor werkzoekenden volgen als je hieraan toe bent. Je voelt zelf wel wat het geschikte tijdstip voor jou is. Misschien wil je eerst wel een workshop volgen over het verlies van je baan. Deze workshops bestaan, zie hiervoor het internet.
Het verliezen van je baan is niet alleen negatief, het biedt ook nieuwe mogelijkheden; al zie je deze in eerste instantie misschien niet. Misschien wilde je al langer voor jezelf beginnen of wilde je van carrière wisselen maar zag je hiervoor geen mogelijkheid. Ineens is de mogelijkheid er wel. Wat houdt je nu nog tegen? Niet je baan, want die heb je niet meer. Is het angst? Ga dit eens voor jezelf na of vraag advies bij anderen als je er zelf niet uitkomt.

Voor wat betreft de rouwverwerking van mijn moeder en mijn zus... Zij weten dat ik altijd voor hun klaarsta voor een luisterend oor en/of voor een knuffel. Voor mezelf geld dat ik al mijn activiteiten even op een lager pitje heb gezet zodat ik ook de tijd heb om e.e.a. te verwerken. Ik merk nl. dat het overlijden van Paul en het geregel rondom de crematie mij niet in de koude kleren is gaan zitten. Er zijn toch weer behoorlijk wat herinneringen aan het overlijden van o.a. mijn vader naar boven gekomen. Dat is niet erg, dat hoort erbij. Zo is het leven. Even pas op de plaats maken en goed voor mezelf zorgen. Dat is de reden dat dit bericht langer op zich liet wachten.