Afscheid nemen

Dit bericht zou eigenlijk 'Verwachtingen' heten, maar hierover ga ik het een volgende keer hebben. Het leven valt nl. niet te plannen, dat blijkt maar weer eens. Vorige week zondagochtend (24 november) afscheid mogen nemen van Paul, de vriend van mijn moeder. Aan de ene kant was het te verwachten dat dit op korte termijn zou gebeuren. Aan de andere kant is het dan toch nog snel gegaan. Toeval of niet, dat weekend zou ik sowieso bij mijn moeder zijn. Op vrijdagochtend 22 november eerst een event van DeBroekriem in Nijmegen bijgewoond. Gastspreker was De Levende Sollicitatiegids, Debbie Heijne. Na het event met de trein naar Roermond; op bezoek bij een goede kennis. 's avonds weer onderweg, nu met de bus naar mijn moeder waar ik t/m zondag zou blijven. Op zaterdag zou ik dan erwtensoep maken, dit had ik met haar afgesproken. Mijn moeder had alle ingrediënten hiervoor al in huis gehaald. Toen ik om ca. 21.15 uur naar het huis van mijn moeder liep, kreeg ik ineens heel sterk het gevoel dat ik de volgende dag geen erwtensoep zou gaan maken omdat de vriend van mijn moeder zou komen te overlijden. En ja hoor, dit gevoel werd 28.5 uur later helaas bevestigd. Waar dit gevoel vandaan kwam, weet ik niet. Dat doet er ook niet toe. Ik noem het mijn sterk ontwikkeld gevoel / mijn intuïtie. Wat er wel toe doet, is dat ik nog steeds erg blij ben dat ik dat ik dat weekend 'toevallig' bij mijn moeder was. Zo kon ik er voor haar zijn. Blij ook voor mijn zus. Zij kon nl. niet komen om samen onze moeder te ondersteunen. Drie dagen voor het overlijden van Paul heeft zij nl. definitief afscheid mogen nemen van haar schoonmoeder. Ook dit overlijden was aan de ene kant te verwachten en aan de andere kant toch nog redelijk onverwachts. Mijn zus was en is nog steeds blij dat ik 'toevallig' dat weekend bij onze moeder was. Zo kon zij samen met haar vriend en zwager in alle 'rust' de crematie van haar schoonmoeder regelen.

De eerste dagen na het overlijden heb je geen tijd om te rouwen. Er moet nl. van alles geregeld worden, zoals: kiezen uit begrafenis of crematie, uitzoeken van muziek, plaatsen van een rouwadvertentie in de krant, het versturen van rouwkaarten etc.. Ik spreek uit ervaring; mijn vader is 7.5 jaar geleden gestorven. In het geregel rondom de crematie heb ik mijn moeder kunnen ondersteunen. Op haar verzoek heb ik haar ook geholpen met het aankleden van Paul, een dag na zijn dood. Het aankleden ging met een lach en een traan, net zoals 7.5 jaar geleden. Toen heb ik samen met mijn zus 'ozze pap' ook aangekleed. Ik heb nog steeds mooie herinneringen hieraan. Ik ben dan ook erg blij dat ik dit voor mijn moeder heb kunnen doen, net zoals het spreken op de crematie afgelopen zaterdag. In eerste instantie zou mijn moeder dit zelf doen. Op vrijdagavond belde ze me echter op met de vraag of dat ik in haar plaats wilde spreken. Voor haar was het toch te emotioneel. Natuurlijk heb ik dit voor haar gedaan, voor mij is dit vanzelfsprekend! Ik vond het mooi om te doen, net zoals 7.5 jaar geleden. Toen hebben mijn zus en ik op de crematie van 'ozze pap' ook gesproken. Ben nog steeds erg blij dat ik dit toen voor 'ozze pap' heb gedaan!

Nu, 1.5 week na het overlijden van haar vriend..........nu volgt de rouwfase voor mijn moeder. Hoe lang deze gaat duren, is onbekend. Staat er eigenlijk een tijd voor om te rouwen? Dacht het niet. Alhoewel je van sommige mensen maar een bepaalde tijd mag rouwen, daarna moet ''het" over zijn. Deze mensen hebben volgens mij zelf nog geen dierbaar iemand verloren, anders zeg je zoiets niet. Dat is althans mijn mening. Zoals al hierboven genoemd, is mijn vader 7.5 jaar geleden overleden. Voor sommigen is het al 7.5 jaar geleden, voor anderen is het pas 7.5 jaar geleden. Voor mij geldt dat ik hem in mijn hart draag, mooie (en ook minder mooie) herinneringen aan hem heb en soms nog keihard om hem moet huilen omdat ik hem mis! Ze zeggen dat na verloop van tijd de scherpe kantjes eraf gaan. Ik kan me hierin wel vinden. Hoe lang het duurt voordat de scherpe randjes eraf gaan, kan ik niet zeggen. Dat is voor ieder persoonlijk. Doet het er eigenlijk wel toe? Gun jezelf in ieder geval de tijd om te rouwen. Bij sommigen komt het verdriet misschien pas na 10 jaar. Dit, omdat ze er eerder niet aan toe waren. Dat zij dan zo! Accepteer en respecteer jouw eigen gevoelens hierin. Het leven gaat echter door. Dat klinkt misschien keihard, maar is wel de waarheid. Toen mijn vader net was overleden, zat ik op een gegeven moment bij een dierbaar iemand in de auto onderweg naar een paasontbijt. Ik keek naar buiten en zag mensen lachen. Op dat moment snapte ik dat niet, ik dacht bij mezelf: "Hallo, hoe kunnen jullie nu lachen? Mijn vader is net overleden". Ik herinner me ook nog dat het buiten koud was en de zon scheen. Voor jou staat de tijd en het leven misschien dan even stil, feit is en blijft dat het leven gewoon doorgaat. Probeer ondanks jouw verdriet, boosheid en andere emoties toch ook de mooie dingen van het leven te blijven zien, alhoewel dit in het begin misschien onmogelijk lijkt.

Als je je baan verlies, ga je ook door een rouwfase. Wellicht zag je het aankomen dat je je baan ging verliezen, wellicht ook niet. In beide gevallen geldt dat je dit verlies een plekje mag geven. Hoe lang dit gaat duren, is per persoon verschillend. Neem hiervoor de tijd. Het is niet niets. Je sluit een bepaalde fase in je leven af. Ga pas workshops e.d. voor werkzoekenden volgen als je hieraan toe bent. Je voelt zelf wel wat het geschikte tijdstip voor jou is. Misschien wil je eerst wel een workshop volgen over het verlies van je baan. Deze workshops bestaan, zie hiervoor het internet.
Het verliezen van je baan is niet alleen negatief, het biedt ook nieuwe mogelijkheden; al zie je deze in eerste instantie misschien niet. Misschien wilde je al langer voor jezelf beginnen of wilde je van carrière wisselen maar zag je hiervoor geen mogelijkheid. Ineens is de mogelijkheid er wel. Wat houdt je nu nog tegen? Niet je baan, want die heb je niet meer. Is het angst? Ga dit eens voor jezelf na of vraag advies bij anderen als je er zelf niet uitkomt.

Voor wat betreft de rouwverwerking van mijn moeder en mijn zus... Zij weten dat ik altijd voor hun klaarsta voor een luisterend oor en/of voor een knuffel. Voor mezelf geld dat ik al mijn activiteiten even op een lager pitje heb gezet zodat ik ook de tijd heb om e.e.a. te verwerken. Ik merk nl. dat het overlijden van Paul en het geregel rondom de crematie mij niet in de koude kleren is gaan zitten. Er zijn toch weer behoorlijk wat herinneringen aan het overlijden van o.a. mijn vader naar boven gekomen. Dat is niet erg, dat hoort erbij. Zo is het leven. Even pas op de plaats maken en goed voor mezelf zorgen. Dat is de reden dat dit bericht langer op zich liet wachten.