Herinneringen aan mijn vader....... some sweet..........some bitter, maar voor altijd in mijn hart 💚

Onlangs las ik een blog van Katja Linders met als titel: "Leef zo dat je geen spijt heb van de dingen die je niet hebt gedaan". De manier waarop ze over haar vader sprak, deed iets met mij. Zelf was ik al geruime tijd aan het dubben of ik een blog aan mijn vader zou wijden, maar ik was er nog niet over uit. De manier waarop Katja in haar blog over haar vader sprak, raakte mij echter zodanig en trok mij over de streep. Deze blog wijd ik dus aan mijn vader. Ik merk wel dat ik het erg spannend vind om een blog over hem te schrijven, ik word namelijk continu afgeleid om andere dingen te doen. Aan de andere kant word ik ook steeds naar de computer getrokken om verder te gaan met mijn blog. Diep van binnen voel ik namelijk dat het goed voor mij is om over mijn vader moet schrijven. Waarom? Wellicht nog een stukje (rouw)verwerking?

De laatste weken mis ik je erg. Dat komt misschien ook omdat je sterfdag er weer aankomt. Over 6 dagen (16 april a.s.) is het namelijk 8 jaar geleden dat je bent gestorven. Goh, aan de ene kant vlieg de tijd, aan de andere kant is het als de dag van gisteren. Dinsdag keek ik 'toevallig' naar De Wereld Draait Door en daar hadden ze het over de componist Ennio Morricone. Mijn voelsprieten gingen meteen omhoog, want het zou toch niet zo zijn dat ze HET liedje van hem daar lieten horen. Dat gebeurde dus wel, maar op een andere wijze dan ik had verwacht. Misschien ook maar beter ook. Mijn tranen stroomden al. Als ze het liedje op de originele wijze hadden laten horen, had ik misschien wel een hele emmer vol gehuild. Aan dit liedje heb ik speciale herinneringen. Het was namelijk het eerste liedje dat op jouw crematie werd gedraaid. Ik luister er nog regelmatig naar. Het geeft mij troost, alhoewel ik ook vaak hard moet huilen als ik het hoor. Dit geldt ook voor "Heaven can Wait" (Meatloaf) en "The Power of Love" (Jennifer Rush), de andere liedjes die op jouw crematie werden gedraaid. Je vond de muziek van Ennio Morricone erg mooi, kon de muziek van Meat Loaf erg waarderen en je was kapot van de zangeres Jennifer Rush. Kort voor je dood hebben wij in de jouw flat nog een briefje gevonden waarop je had geschreven: "Jennifer Rush, Power of Love". Voor ons een teken dat wij dit liedje op jouw crematie moesten draaien; niet wetende dat deze al eerder zou komen dan verwacht.

Op jouw crematie hebben Irene (mijn zus) en ik nog gesproken. We hebben gezegd wat wij wilden zeggen: mooie herinneringen en ook minder mooie herinneringen. Want waarom zouden wij de waarheid verbloemen? De meeste mensen die jou kenden, wisten namelijk dat jij een alcoholprobleem had. Ja, ozze pap was een alcoholist. Een aantal bittersweet herinneringen van jouw alcoholisme staan op mijn netvlies gebrand. In eerste instantie wilde ik er hier een paar noemen, maar ik heb besloten om dit niet te doen. Niet alleen uit respect voor jou en Irene, maar ook omdat ze persoonlijk zijn. Ik weet dat jij veel hebt meegemaakt. Sommige mensen zullen nu zeggen dat dit geen excuus is om dan maar verslaafd te raken aan, in dit geval, alcohol. Dat klopt! Toch kan ik er begrip voor opbrengen. Dit begrip leren opbrengen, heb ik o.a. geleerd bij de Al-Anon Familie Groep in Venlo. Zij hebben mij ook geleerd dat je tegen een alcoholist niet moet zeggen: "Als je van mij houdt, dan drink je niet". Alcoholisme is namelijk een ziekte; een drankje is teveel en 20 is te weinig. Verder heb ik geleerd om anders op jou te reageren, als je weer eens dronken was. Ik heb veel steun gehad aan de Al-Anon Familie groep. Zeer recent kwam ik nog een lotgenote uit de Al-Anon Familie Groep Venlo tegen. Dit was tijdens de Venloop in Venlo op 29 maart jl.. Het was bijzonder om haar na jaren weer te ontmoeten. We herkenden elkaar meteen. Terug naar jou, pap! De laatste 4 jaar van je leven heb je geen druppel meer aangeraakt. Irene en ik waren erg trots op jou. Dit hebben wij ook op jouw crematie gezegd!

Op jouw verjaardag, 6 weken na jouw dood, hebben wij je opgehaald bij het crematorium te Blerick. Ik herinner me nog dat een medewerker met een papieren zak kwam waarin jij (lees: de urn met jouw as) zat. Ik herinner me ook nog dat ik zei: "Goh, pap zit in de zak van Max" om daarna huilend naar buiten te gaan, omdat het me even te veel werd. Voordat wij jou gingen uitstrooien, hebben wij eerst in Tegelen een stuk vlaai gegeten ter gelegenheid van jouw verjaardag. Jij stond te pronken op tafel. We hadden de urn namelijk op tafel gezet. Het kon ons niet schelen wat andere mensen hiervan dachten. Het ging ons om jou, het was jouw verjaardag. Hierna hebben wij jou uitgestrooid op het Petatteveld (lees: aardappelenveld) in Tegelen. Het veldje dicht in de buurt van de flat waar jij de laatste jaren van jouw leven hebt gewoond en waar jij de honden (lees: Duf en na zijn dood Trix) vaak uitliet. Jou uitstrooien was mooi, maar tegelijkertijd ook wel heftig om te doen. Ik herinner me nog, dat Irene op een gegeven moment haar hand in de urn stak om jou met haar blote handen uit te strooien. In eerste instantie schrok ik hiervan, maar even later volgde ik haar voorbeeld. Bij het bankje waarop jij vaak een sigaretje rookte, hebben wij drie rozen en wat van jouw as neergelegd. Ik herinner me dit nog als de dag van gisteren.

Een jaar na jouw dood, op 16 april 2007, waren Irene en ik weer op het Petatteveld en zaten we op het alde knaoke bankje. Het alde knaoke bankje was een bankje waarop mijn vader en een aantal van zijn flatgenoten van 60+ regelmatig zaten om te kletsen. Mijn vader noemde dit bankje gekscherend 'alde knaoke bankje' (lees: oude botten). Irene en ik zaten op dit bankje te wachten op iets,.. op iets dat maar niet kwam. Wat hadden wij dan gedacht? Dat jij ineens uit de dood zou herrijzen? Na een tijdje zijn we maar gegaan. We waren teleurgesteld en de hele ervaring was een beetje een anticlimax. Maar wat hadden wij dan verwacht of gedacht? Ik wist het toen niet en weet het nu ook nog niet. Het doet er ook niet meer toe. Irene en ik hebben besloten dat wij jouw sterfdag om de vijf jaar gezamenlijk herdenken. Over twee jaar gaan wij jouw sterfdag dus weer gezamenlijk herdenken (mits ik dan nog in Nederland woon), net zoals drie jaar geleden. Dit jaar ga ik op jouw sterfdag naar de Waarmaakdag in Nijmegen, om zo weer een stapje dichterbij te komen in het realiseren van mijn droom. Ik vind het eigenlijk wel een heel mooi gegeven dat de Waarmaakdag in Nijmegen op jouw sterfdag valt. Nu ik dit allemaal heb opgeschreven, voel ik een rust in mij. Ik ben blij dat ik een blog aan jou heb gewijd. Je blijft voor altijd in mijn 💚 en ik ben trots op jou!