Hoe gaat het met je?.............Ja, hoe gaat het met mij? Wil je hierop een oprecht antwoord of een maatschappelijk verantwoord antwoord. Als dit laatste het geval is, zeg ik: "Ja hoor, het gaat wel goed met mij". Maar als je écht een eerlijk antwoord wilt horen, dan zeg ik: "Vandaag (3 februari) voel ik me niet zo goed. Ik ben verdrietig, ik ben hartstikke knorrig (lees: chagrijnig), ik voel me hummmm. Vandaag ben ik niet opgewekt, vrolijk, het zonnetje in huis, zoals meestal het geval is. Vandaag ben ik humeurig, voel ik me onzeker en heb ik een paar keer flink gehuild. Vandaag ben ik een donderwolk met af een toe een bliksemschicht, een paar flinke knallen en zo nu en dan een flinke regenbui.
Ben eens heel eerlijk! Wil je mijn oprecht antwoord wel horen? Hoor je niet liever het maatschappelijk verantwoorde antwoord, omdat:
1. Je niet weet hoe je op het eerlijke antwoord moet reageren? (lees: je niet weet hoe je met het eerlijke antwoord moet omgaan?);
2. Je geen zin en/of tijd hebt om naar het eerlijke antwoord te luisteren?;
3. .......... vul zelf maar in.
Ja, dat is de pech met de vraag "Hoe gaat het met je?" Je verwacht een ogenschijnlijk simpel antwoord, omdat de vraag "Hoe gaat het me jou?" ook gewoon een begroeting is in ons taalgebruik. Maar.....met het stellen van deze vraag, stel je eigenlijk een hele diepe (lees: persoonlijke) vraag. Eigenlijk vraag je hoe iemand zich voelt. Vele mensen beseffen dit echter niet of willen het niet beseffen. Mijn vraag is nú "Wil je het diepe antwoord écht horen of hoor je liever een oppervlakkig antwoord omdat dit jóu beter uitkomt?"
Er zijn vast momenten dat jij óók geen eerlijk antwoord geeft of wilt geven op de vraag "Hoe gaat het met jou?" Ik heb deze momenten in ieder geval wel. De redenen hiervoor kunnen heel verschillend zijn, zoals:1. Je simpelweg geen zin hebt om een eerlijk antwoord te geven. Je vindt het zelf misschien teveel 'gedoe' of hebt geen zin om op dat moment in bijvoorbeeld janken uit te barsten;
2. Je die ander persoon, die jou dé vraag heeft gesteld, alleen oppervlakkig kent;
3. Je de ander persoon wel heel goed kent, maar uit ervaring weet dat die ander niet 'goed' op jouw oprechte antwoord gaat reageren. Dit niet goed reageren kan van alles zijn, zoals: in paniek raken of overbezorgd zijn;
4. Je je in een situatie of omgeving bevindt waarin het niet handig of gewenst is om een eerlijk antwoord te geven. Een maatschappelijk verantwoord antwoord is hier meer op zijn plaats. Je kunt je zo'n situatie of omgeving vast wel voor de geest halen;
5. .........vul zelf maar in.
Toch is het soms beter om, bijvoorbeeld op je werk, te zeggen hoe je je echt voelt in plaats van een masker op te houden. Ik spreek uit ervaring. Een tijd geleden, toen ik nog werkte binnen de gemeente Nijmegen, was ik erg stil op het werk. Een (indirecte) collega kwam even aan om te buurten. Ik reageerde niet op haar komst terwijl ik normaal gesproken mijn collega's wel altijd begroet(te). Ik kreeg toen de opmerking "Hee stuk chagrijn" naar mijn hoofd gesmeten. Deze opmerking raakte mij. Ik was namelijk niet chagrijnig maar verdrietig en had gewoon geen zin om te praten. De volgende dag heb ik mijn collega aangesproken op haar gedrag en haar verteld wat haar opmerking met mij deed. Ze schrok hiervan en maakte haar excuses. Ze was echter niet van mij gewend dat ik stil was. Ik was altijd opgewekt en vrolijk. Dus toen ik een keer stil was, dacht ze dat ik chagrijnig was. Dat was dus een aanname van haar. Ze gaf me het advies om in het vervolg gewoon bespreekbaar te maken als ik me bijvoorbeeld verdrietig voel in plaats van een masker op te houden. Men kan dan namelijk rekening houden met je gevoelens. Een goed en mooi advies van haar. Realistisch gezien ben ik alleen bang dat dit advies niet in elke situatie en/of omgeving te gebruiken is, gelet op de maatschappij waarin wij leven. Vanuit mijn hart zeg ik echter "Maak van je hart geen moordkuil en toon je ware gezicht, vertel hoe je je echt voelt!"
Hoe kom ik eigenlijk tot dit bericht? De aanleiding hiervoor is mijn vorige bericht "Writers block of 'gewoon' een geval van onzekerheid en perfectionisme?" Op dit bericht kreeg ik namelijk van twee trouwe lezers te horen dat ze mijn schrijfwijze anders vonden dan 'normaal'. Ze vonden mijn schrijfwijze afstandelijk. De vorige berichten had ik uit mijn hart geschreven, maar dit bericht had ik uit mijn hoofd geschreven, kreeg ik als reactie. De vrouwelijke lezer vertelde me ook nog dat ze het bericht niet volledig had gelezen. Ze had het aan de kant gelegd, omdat ze er hoofdpijn van kreeg. Ze werd er letterlijk niet goed van. Beide reacties raakten mij. Ik vond het niet leuk om te horen. Ik werd er zelfs een beetje verdrietig en onzeker van. Het is namelijk niet mijn bedoeling om afstandelijk te schrijven, om afstand tussen jullie en mij te creëren. Het is juist mijn bedoeling om jullie te inspireren en te motiveren met wat ik meemaak en opschrijf. Wat ik jullie wil meegeven, is dat je in JEZELF, jouw unieke kwaliteiten en dromen blijft geloven. Dat je VERTROUWEN blijft houden in jezelf en jouw idealen, ook al zijn de omstandigheden soms niet gemakkelijk. Het commentaar van beide lezers raakten mij in mijn hart. Ik was in eerste instantie ook even bang dat ik in het vervolg niet meer uit mijn hart kon schrijven. Deze ongegronde angst heb ik echter snel weer aan de kant gezet. Het commentaar van beide lezers zie ik eigenlijk ook wel weer als een soort compliment. Beiden hebben namelijk tussen de regels door gelezen. Beiden hebben mijn gevoel over het schrijven van dat bericht en mijn gevoel over het schrijven van samenvattingen opgepikt. Beiden hebben mijn perfectionisme, mijn onzekerheid en frustratie gevoeld. Geen prettige ervaring voor hen, want het zijn niet echt prettige gevoelens, maar toch een soort compliment voor mij. Althans, zo zie ik het. Na het commentaar van de twee trouwe lezers kreeg ik echter wel meteen inspiratie voor het schrijven van mijn volgende bericht met als onderwerp "Hoe gaat het met jou?"
Ja, hoe gaat het nu (5 februari, twee dagen later) met mij? Ik voel me al opgewekter, ik heb weer hardop en oprecht gelachen en voel mij weer meer zeker van mezelf. Diep in mij voel ik ook het vertrouwen dat het mij lukt om eind dit jaar mijn droom te verwezenlijken. Dit vertrouwen is ook niet weg geweest, het zat alleen een beetje ondergesneeuwd onder mijn gevoelens van onzekerheid. Mijn droom verwezenlijken zal wel op een iets andere manier gebeuren dan dat ik in eerste instantie had gepland, al zullen mijn zelfgemaakte dromenvangers hierin een rol blijven spelen. Maak ik je nu nieuwsgierig? Blijf mijn berichten dan volgen, want in een volgend bericht ga ik hierop verder in.
To be continued..... ☺
Geen opmerkingen:
Een reactie posten