Verwachtingen

"Vol verwachting klopt ons hart", wie kent deze tekst niet? Sinterklaas heeft inmiddels het land weer verlaten, de verwachtingen zijn gebleven. Enne, zijn jouw verwachtingen uitgekomen? Heb je van Sint gekregen wat je had gevraagd? Of ben je misschien teleurgesteld omdat je niet hebt gekregen wat je had verwacht? Verwachting is de aanname of hoop dat een handeling of gebeurtenis ook daadwerkelijk gaat plaatsvinden, bijv. een witte kerst. Je kunt realistische verwachtingen hebben, zoals slagen voor je eindexamen omdat je goed hebt gestudeerd. Maar verwachtingen kunnen ook onrealistisch zijn, bijv. hopen op een witte kerst in Nieuw-Zeeland. Verwachtingen (in/over het/je leven) heeft iedereen, hetzij bewust of onbewust. Het gaat er echter om hoe je ermee omgaat als jouw verwachting(en) niet uitkom(t)(en). Kun je dit accepteren of raak je in verwarring, word je onzeker, angstig of ben/raak je teleurgesteld? Kun je het bij jezelf houden als jouw verwachting niet uitkomt of geef je de situatie of betrokken persoon de schuld? Als je iemand op een voetstuk plaatst, heb je ook bepaalde verwachtingen van hem/haar. Vaak weet de betrokken persoon niet eens dat hij/zij door jou op een voetstuk is geplaatst. Als hij/zij dan iets doet of zegt wat niet aan jouw verwachtingen voldoet, dondert hij/zij weer van zijn voetstuk af. Aan wie ligt dit dan; aan de betrokken persoon of aan jou? Ik heb het zelf meegemaakt. Jaren geleden ben ik eens door iemand op een voetstuk geplaatst. Ik was hiervan niet op de hoogte. Na verloop van tijd merkte ik wel dat zij anders op mij reageerde, veel afstandelijker dan voorheen. Na een tijdje heb ik haar op de man af (in dit geval: op de vrouw af) gevraagd waarom zij ineens anders op mij reageerde. Ik was de onzekerheid nl. zat en wilde weten wat er aan de hand was. Het bleek dus dat zij mij op een voetstuk had geplaatst; ze had bepaalde verwachtingen van mij. Op een gegeven moment had ik blijkbaar iets gezegd waardoor zij teleurgesteld in mij raakte. Het gevolg; ik viel van mijn (lees: van haar) voetstuk af. De band die wij hadden voordat zij mij op een voetstuk plaatste, is nooit meer teruggekomen. Erg jammer, maar helaas. Iemand op een voetstuk plaatsen en (hooggespannen) verwachtingen over iemand of iets hebben, kan dus meer kapot maken dan je lief is. Waarom zou je sowieso iemand op een voetstuk willen plaatsen? Er is dan geen sprake van gelijkwaardigheid; diegene die je op een voetstuk heb geplaatst staat immers hoger dan jezelf. Wij zijn toch allemaal gelijk?!

Wat kost het mij moeite om dit bericht te schrijven. Doe er al drie weken over, terwijl ik andere berichten binnen no-time geschreven had. Frustratie alom soms. Wellicht zijn mijn eigen verwachtingen over dit bericht wel hooggespannen? Ik merk aan mezelf dat ik soms toch nog wel wat onzeker ben over wat ik schrijf. Zouden de mensen het wel interessant genoeg vinden wat ik schrijf? Het maakt er voor mij soms ook niet gemakkelijker op dat mijn berichten nu ook te lezen zijn bij PJP consultancy. Soms voel ik een bepaalde druk dat ik binnen een paar dagen alweer een nieuwe bericht/column gepubliceerd moet hebben, omdat andere columnisten dit ook doen. Die druk opleggen, doe ik zelf. Niemand legt mij een bepaalde druk op en/of verwacht van mij dit ik binnen een week weer een bericht heb gepubliceerd omdat anderen dit ook doen. Het zijn mijn eigen verwachtingen. Echter, ik ben niet de andere columnisten. Ik ben Monique. Als ik er drie weken over doen om een bepaald bericht te plaatsen, dan is dit zo. Een auteur heeft ook niet binnen een maand een heel boek geschreven. Soms doet men er wel een jaar over. Het zij dan zo! Geduld hebben met mezelf en geen hooggespannen verwachtingen hebben over het aantal lezers (lees; hits naar mijn berichten), anders raak ik nog teleurgesteld. In eerste instantie schrijf ik nl. toch voor mezelf, omdat ik het erg leuk vind om te schrijven. Als ik anderen dan met mijn schrijfwijze motiveer en inspireer en/of mensen herkennen bepaalde dingen in wat ik schrijf, is dit mooi meegenomen!

Als je werkzoekende dreigt te worden, hoop je dat je binnen no time weer een baan hebt gevonden. Wellicht heb je voor jezelf wel een deadline gesteld waarbinnen je weer een nieuwe baan wil hebben, omdat je geen uitkering wil trekken. Als je de door jezelf opgelegde deadline dan niet haalt, is de kans groot dat je teleurgesteld raakt, omdat je:
1. Niet aan je eigen verwachtingen hebt voldaan;
2. Je te hoge verwachtingen had.
Waarom zou jezelf zo'n hoge druk opleggen? Het is op dit moment al lastig genoeg om een baan te vinden. Naast jou zijn er zoveel anderen die werkzoekenden zijn of dreigen te worden. Bovendien is het ook geen schande om werkzoekende te zijn. Het is wat het is. Een WW-uitkering is geen vetpot en je zult de broekriem moeten aanhalen. Als je echter gewerkt hebt, heb je wel recht op een uitkering. Waarom zou je jezelf dit ontzeggen? Als je hoge verwachtingen van jezelf hebt in het (snel) vinden van een nieuwe baan,  kan dit ook tegen je werken. Ik spreek uit ervaring. In 2011 dreigde ik ook werkzoekende te worden. Ik wilde dit absoluut niet, omdat ik me dit financieel niet kon veroorloven. Ik legde me onbewust zo'n hoge druk op, dat ik het sollicitatiegesprek dat ik had, verpestte. Het gevolg was dat ik wel een uitkering moest aanvragen. Ik ben toen drie maanden werkzoekende geweest. Wat ik niet wilde, gebeurde dus toch. Dit, omdat ik te hoge verwachtingen van mezelf en het sollicitatiegesprek had. Hoe hoger de verwachtingen, des te groter de teleurstelling. Je doet je best, dat is goed genoeg.

Leef zonder verwachtingen te hebben. Een nobel streven, maar hoe realistisch is dit eigenlijk? Leef zonder al te hoge verwachtingen te hebben, is volgens mij meer reëel. Laat het leven op je afkomen zonder het leven je te laten overkomen (lees: in de slachtofferrol te blijven zitten). Vanaf 1 januari 2014 ben ik weer volledig werkzoekend na 2.5 maanden een baan te hebben gehad voor 20 uur per week. De opdracht wordt niet met mij verlengd. Laten wij het erop houden dat er geen onderlinge klik was. Natuurlijk is dit niet leuk om te horen. Maar het is wat het is. Wellicht waren de verwachtingen van elkaar wel te hooggespannen? Wie zal het zeggen? Het is mij nog nooit overkomen dat een opdracht niet met mij verlengd werd. Nu dus wel. Vanaf 1 januari ben ik dus weer volledig werkzoekend. Ik zie het als een nieuw begin. Ik start het nieuwe jaar met een schone lei. Ik ga in ieder geval door met mijn werkzaamheden voor DeBroekriem, met schrijven (lees: bloggen), met het maken van mijn dromenvangers zodat ik eind 2014 in Nieuw-Zeeland mijn pelgrimstocht kan lopen en natuurlijk met............solliciteren. Daarnaast ben ik ervan overtuigd dat er weer nieuwe en mooie dingen op mijn pad komen. De zaadjes hiervoor heb ik al gezaaid.
Verwachtingen hebben, hóórt echter ook bij het leven. In verwachting zijn betekent nl. ook nieuw leven dragen! ☺

 

Afscheid nemen

Dit bericht zou eigenlijk 'Verwachtingen' heten, maar hierover ga ik het een volgende keer hebben. Het leven valt nl. niet te plannen, dat blijkt maar weer eens. Vorige week zondagochtend (24 november) afscheid mogen nemen van Paul, de vriend van mijn moeder. Aan de ene kant was het te verwachten dat dit op korte termijn zou gebeuren. Aan de andere kant is het dan toch nog snel gegaan. Toeval of niet, dat weekend zou ik sowieso bij mijn moeder zijn. Op vrijdagochtend 22 november eerst een event van DeBroekriem in Nijmegen bijgewoond. Gastspreker was De Levende Sollicitatiegids, Debbie Heijne. Na het event met de trein naar Roermond; op bezoek bij een goede kennis. 's avonds weer onderweg, nu met de bus naar mijn moeder waar ik t/m zondag zou blijven. Op zaterdag zou ik dan erwtensoep maken, dit had ik met haar afgesproken. Mijn moeder had alle ingrediënten hiervoor al in huis gehaald. Toen ik om ca. 21.15 uur naar het huis van mijn moeder liep, kreeg ik ineens heel sterk het gevoel dat ik de volgende dag geen erwtensoep zou gaan maken omdat de vriend van mijn moeder zou komen te overlijden. En ja hoor, dit gevoel werd 28.5 uur later helaas bevestigd. Waar dit gevoel vandaan kwam, weet ik niet. Dat doet er ook niet toe. Ik noem het mijn sterk ontwikkeld gevoel / mijn intuïtie. Wat er wel toe doet, is dat ik nog steeds erg blij ben dat ik dat ik dat weekend 'toevallig' bij mijn moeder was. Zo kon ik er voor haar zijn. Blij ook voor mijn zus. Zij kon nl. niet komen om samen onze moeder te ondersteunen. Drie dagen voor het overlijden van Paul heeft zij nl. definitief afscheid mogen nemen van haar schoonmoeder. Ook dit overlijden was aan de ene kant te verwachten en aan de andere kant toch nog redelijk onverwachts. Mijn zus was en is nog steeds blij dat ik 'toevallig' dat weekend bij onze moeder was. Zo kon zij samen met haar vriend en zwager in alle 'rust' de crematie van haar schoonmoeder regelen.

De eerste dagen na het overlijden heb je geen tijd om te rouwen. Er moet nl. van alles geregeld worden, zoals: kiezen uit begrafenis of crematie, uitzoeken van muziek, plaatsen van een rouwadvertentie in de krant, het versturen van rouwkaarten etc.. Ik spreek uit ervaring; mijn vader is 7.5 jaar geleden gestorven. In het geregel rondom de crematie heb ik mijn moeder kunnen ondersteunen. Op haar verzoek heb ik haar ook geholpen met het aankleden van Paul, een dag na zijn dood. Het aankleden ging met een lach en een traan, net zoals 7.5 jaar geleden. Toen heb ik samen met mijn zus 'ozze pap' ook aangekleed. Ik heb nog steeds mooie herinneringen hieraan. Ik ben dan ook erg blij dat ik dit voor mijn moeder heb kunnen doen, net zoals het spreken op de crematie afgelopen zaterdag. In eerste instantie zou mijn moeder dit zelf doen. Op vrijdagavond belde ze me echter op met de vraag of dat ik in haar plaats wilde spreken. Voor haar was het toch te emotioneel. Natuurlijk heb ik dit voor haar gedaan, voor mij is dit vanzelfsprekend! Ik vond het mooi om te doen, net zoals 7.5 jaar geleden. Toen hebben mijn zus en ik op de crematie van 'ozze pap' ook gesproken. Ben nog steeds erg blij dat ik dit toen voor 'ozze pap' heb gedaan!

Nu, 1.5 week na het overlijden van haar vriend..........nu volgt de rouwfase voor mijn moeder. Hoe lang deze gaat duren, is onbekend. Staat er eigenlijk een tijd voor om te rouwen? Dacht het niet. Alhoewel je van sommige mensen maar een bepaalde tijd mag rouwen, daarna moet ''het" over zijn. Deze mensen hebben volgens mij zelf nog geen dierbaar iemand verloren, anders zeg je zoiets niet. Dat is althans mijn mening. Zoals al hierboven genoemd, is mijn vader 7.5 jaar geleden overleden. Voor sommigen is het al 7.5 jaar geleden, voor anderen is het pas 7.5 jaar geleden. Voor mij geldt dat ik hem in mijn hart draag, mooie (en ook minder mooie) herinneringen aan hem heb en soms nog keihard om hem moet huilen omdat ik hem mis! Ze zeggen dat na verloop van tijd de scherpe kantjes eraf gaan. Ik kan me hierin wel vinden. Hoe lang het duurt voordat de scherpe randjes eraf gaan, kan ik niet zeggen. Dat is voor ieder persoonlijk. Doet het er eigenlijk wel toe? Gun jezelf in ieder geval de tijd om te rouwen. Bij sommigen komt het verdriet misschien pas na 10 jaar. Dit, omdat ze er eerder niet aan toe waren. Dat zij dan zo! Accepteer en respecteer jouw eigen gevoelens hierin. Het leven gaat echter door. Dat klinkt misschien keihard, maar is wel de waarheid. Toen mijn vader net was overleden, zat ik op een gegeven moment bij een dierbaar iemand in de auto onderweg naar een paasontbijt. Ik keek naar buiten en zag mensen lachen. Op dat moment snapte ik dat niet, ik dacht bij mezelf: "Hallo, hoe kunnen jullie nu lachen? Mijn vader is net overleden". Ik herinner me ook nog dat het buiten koud was en de zon scheen. Voor jou staat de tijd en het leven misschien dan even stil, feit is en blijft dat het leven gewoon doorgaat. Probeer ondanks jouw verdriet, boosheid en andere emoties toch ook de mooie dingen van het leven te blijven zien, alhoewel dit in het begin misschien onmogelijk lijkt.

Als je je baan verlies, ga je ook door een rouwfase. Wellicht zag je het aankomen dat je je baan ging verliezen, wellicht ook niet. In beide gevallen geldt dat je dit verlies een plekje mag geven. Hoe lang dit gaat duren, is per persoon verschillend. Neem hiervoor de tijd. Het is niet niets. Je sluit een bepaalde fase in je leven af. Ga pas workshops e.d. voor werkzoekenden volgen als je hieraan toe bent. Je voelt zelf wel wat het geschikte tijdstip voor jou is. Misschien wil je eerst wel een workshop volgen over het verlies van je baan. Deze workshops bestaan, zie hiervoor het internet.
Het verliezen van je baan is niet alleen negatief, het biedt ook nieuwe mogelijkheden; al zie je deze in eerste instantie misschien niet. Misschien wilde je al langer voor jezelf beginnen of wilde je van carrière wisselen maar zag je hiervoor geen mogelijkheid. Ineens is de mogelijkheid er wel. Wat houdt je nu nog tegen? Niet je baan, want die heb je niet meer. Is het angst? Ga dit eens voor jezelf na of vraag advies bij anderen als je er zelf niet uitkomt.

Voor wat betreft de rouwverwerking van mijn moeder en mijn zus... Zij weten dat ik altijd voor hun klaarsta voor een luisterend oor en/of voor een knuffel. Voor mezelf geld dat ik al mijn activiteiten even op een lager pitje heb gezet zodat ik ook de tijd heb om e.e.a. te verwerken. Ik merk nl. dat het overlijden van Paul en het geregel rondom de crematie mij niet in de koude kleren is gaan zitten. Er zijn toch weer behoorlijk wat herinneringen aan het overlijden van o.a. mijn vader naar boven gekomen. Dat is niet erg, dat hoort erbij. Zo is het leven. Even pas op de plaats maken en goed voor mezelf zorgen. Dat is de reden dat dit bericht langer op zich liet wachten.

Onderweg; bewust of op de automatische piloot?

Onlangs was ik voor een afspraak onderweg naar Purmerend. Omdat ik geen auto heb, reis ik veel met het ov. Zo ook nu. Aangekomen op CS Amsterdam, zou ik de bus nemen naar Purmerend. Via internet had ik al ontdekt aan welke kant van het CS zich het busstation bevond. Voordat ik de bus nam, ging ik nog wel even een sanitaire pitstop nemen voor het geval dat.... Het werd nog een "hele" onderneming om het toilet te bereiken. Deze bevond zich nl. voor mij aan de verkeerde kant van het CS. In plaats van met de stroom mee te gaan, moest ik van perron 8 naar perron 2 tegen de stroom van mensen inlopen. Nu ben ik wel gewend om tegen de stroom in te gaan, maar op CS Amsterdam tegen de stroom ingaan... dat is toch geheel andere koek☺. Hoe heb ik dan toch mijn doel (in dit geval; het toilet) bereikt? Door mijn automatische piloot aan te zetten en dwars door de stroom mensen in te lopen. Binnen twee minuten had ik mijn doel bereikt.

In de bus naar Purmerend reden wij een klein stukje door Amsterdam. Vol verwondering zat ik door de ramen naar Amsterdam te kijken; naar haar typische huizenstijl, naar de mensen op straat, naar de drukte op de wegen. Ik voelde me als een klein meisje die voor het eerst in haar leven een grote stad bezoekt. Ik kom nl. bijna nooit in Amsterdam. Amsterdam is voor mij te groot en te druk, Amsterdam is voor mij een wereldstad. Zelf kom ik uit Tegelen, een Limburgs dorp en woon ik sinds 2000 (weer) in Nijmegen. In vergelijking met Amsterdam is Nijmegen voor mij zelfs nog een dorp. In de bus zittend, realiseerde ik me dit. Ik realiseerde me echter ook dat ik nog wel meerdere grote steden zal gaan bezoeken, waaronder Auckland in 2014. Toch zal het altijd bij een bezoek blijven en ga ik nooit in een grote stad wonen, ook niet in Auckland. Ik ben nl. een natuurdame en leef graag op het platteland. Nijmegen daarentegen is niet echt het platteland, maar voor de rasechte Amsterdammer misschien wel? Ik heb echter altijd gezegd dat ik niet de rest voor mijn leven in Nijmegen blijf wonen. Wellicht beland ik nog wel in Nieuw-Zeeland op het platteland, je weet maar nooit.

Zo'n vijf uur later bevond ik me weer op CS Amsterdam, op perron 5 om precies te zijn om de trein naar Nijmegen te nemen. Voordat de trein kwam, ging ik toch weer eerst even het toilet bezoeken voor het geval dat............. Weer moest ik tegen de stroom van mensen inlopen. Wellicht raad je al wat er toen volgde? Ja hoor, de automatische piloot werd weer aangezet en daar ging ik weer, dwars door de mensenmassa in. Het resultaat; mijn doel (lees: het toilet) binnen twee minuten bereikt en weer terug op het perron binnen vijf minuten. Ik moest wel snel zijn, anders zou de trein zonder mij wegrijden en daar had ik echt geen zin in. In de trein onderweg naar Nijmegen, ja ik had dé trein gehaald, werd ik me bewust dat ik sommige gedeeltes van mijn reis op de automatische piloot had gedaan. Terugkijkend op de momenten dat ik door de stationshal liep en terugkijkend naar de mensen die ik toen zag, vraag ik me af wie er die dag nog meer op de automatische piloot liep. Gelet op hun houding en gezichtsuitdrukking, zijn het er volgens mij best veel.

Op de automatische piloot dingen doen, is niet erg. Je hoeft dan niet over alles in je leven apart na te denken. Ik doe dit ook. Tandenpoetsen bijvoorbeeld doe ik regelmatig op de automatische piloot, evenals koken of zelfs mijn eten opeten. Het gevaar in het automatisch denken is echter dat je dan een boel van het NU mist, omdat je met je gedachten ergens anders zit. Je bent dan niet in het moment zélf bewust aanwezig waardoor je wellicht wel een heerlijke maaltijd mist die je voor jezelf had gekookt. Ik spreek uit ervaring☺. Soms kies je er misschien wel bewust voor om even op de automatische piloot te leven omdat je eventuele verdriet en angst op dat moment niet wilt voelen. Het is te heftig, denk je dan. Dit verdriet en deze angst zullen echter niet weggaan door ze te negeren. Ze gaan pas weg door ze bewust te voelen en te ervaren. Dat doet pijn en niet zo'n klein beetje ook, dat zal ik ook niet ontkennen. Ik heb het zelf ook ervaren, net als velen met mij. Toch ga ik nog liever door de pijn en angst heen dan de rest van mijn leven volledig op de automatische piloot te leven en bewust niet meer te (willen) voelen. Want wat zou ik wel niet allemaal missen? Te veel, naar mijn mening. Volgend jaar ga ik naar Nieuw-Zeeland om mijn pelgrimstocht te lopen. Mensen vragen mij of ik niet bang ben om alleen op pad te gaan. Sommigen adviseren mij zelfs om met zijn tweeën te reizen omdat dit 'veiliger' zou zijn. Met zijn tweeën reizen, gaat zeker niet gebeuren. Het is mijn pelgrimstocht en deze loop ik alleen. Ik heb hiervoor ook mijn redenen. Wat deze zijn, kun je volgend jaar lezen als ik onderweg ben in Nieuw-Zeeland. Ben ik bang om alleen te reizen? Nee, ik doe dit wel vaker. Natuurlijk is het spannend om alleen te reizen in een onbekend land aan de andere kant van de wereld en natuurlijk zal ik het best weleens moeilijk hebben. Maar gaat dit mij weerhouden om mijn droom te verwezenlijken? Ik dacht het niet. Ik laat mijn leven niet door angst en onzekerheid leiden.
Wie ben jij? Ben jij iemand die heel vaak op de automatische piloot onderweg bent of reis (lees: leef) jij vaak ook bewust?

Ontwikkelingen

Onlangs heb ik de sauna bezocht. Zo ga je praktisch nooit naar de sauna en zo bezoek je de sauna in korte tijd twee keer. Hoe dat zo? Door 2 x 2 entreekaarten te winnen bij een loterij. Deze entreekaarten waren t/m 1 november jl. geldig. Voor mij betekende dit dat ik in vijf weken tijd twee keer met een vriendin de sauna heb bezocht. Beide keren heerlijk genoten. Het gaat natuurlijk niet om het saunabezoek, maar om aan te geven dat er in korte tijd veel kan gebeuren (lees: kan ontwikkelen). Bij mijn eerste saunabezoek op 27 september jl. had ik nl. nog geen baan en was het voor mij nog niet duidelijk hoe ik mijn droomreis naar Nieuw-Zeeland in 2014 zou gaan financieren. Gedurende de periode tussen mijn eerste saunabezoek en mijn tweede saunabezoek op 31 oktober jl. hebben de volgende ontwikkelingen zich echter voorgedaan:
1. Tijdelijk betaald werk voor 20 uur per week tot het eind van dit jaar;
2. Duidelijkheid over de financiering van mijn droomreis naar Nieuw-Zeeland. Het mooie is dat het idee hierover is ontstaan tijdens mijn eerste saunabezoek in september, dankzij de vriendin met wie ik toen de sauna bezocht. Zij kwam met het idee om via het uitoefenen van een van mijn hobby's mijn droomreis te gaan financieren. Dank je wel, Selma dat je me dit inzicht hebt gegeven! Zoals vermeldt in mijn laatste twee berichten, ben ik nu druk bezig met de uitvoering hiervan.

Naast bovengenoemde ontwikkelingen ben ik de laatste tijd ook druk bezig (geweest) met het ontwerpen en creëren van:
* Visitekaartjes voor mijn dromenvangers; via Vistaprint zelf ontworpen;
* Visitekaartjes om mezelf in de picture te brengen, ontworpen door Anouk Aarssen;
* Een eigen Facebook pagina;
* Een eigen website. Aangezien deze echter nog in de kinderschoenen staat, is de website voor jullie nog niet zichtbaar. Mijn doel is om deze uiterlijk 31 december a.s. in de lucht te hebben.
Niet fysiek zichtbaar of tastbaar, maar voor mij wel duidelijk aanwezig, is het besef dat ik vanaf nu nog maar maximaal 27 uur (lees: 3 dagen) per week als secretaresse wil en ga werken. De overige 13 uur, uitgaande van een werkweek van 40 uur, wil en ga ik besteden aan schrijven, netwerken en het maken van dromenvangers. Aangezien o.a. schrijven en het maken van dromenvangers mijn hobby's zijn, blijf ik deze ook in mijn vrije (lees: privé) tijd uitoefenen. Wellicht dat ik in de nabije toekomst van mijn hobby's wel mijn beroep ga maken. De tijd zal het leren. Wie zaait, zal oogsten. Sommige gewassen hebben echter een langere groeiperiode nodig dan andere voordat je ze kan oogsten. Ik heb er alle vertrouwen in dat dit goedkomt. Blijf er daarnaast ook de benodigde tijd, geduld en aandacht aan besteden. Zonder mest, water en zonlicht kan een gewas namelijk ook niet groeien en tot volle wasdom komen.

Het "YES" gevoel / Het "YES" moment

YES, een ogenschijnlijk simpel woord bestaande uit drie letters. Ogenschijnlijk, want de term Yes houdt veel meer in dan je in eerste instantie denkt. Spreek de term YES maar eens hardop uit. Wat komt er dan in je op? Welk gevoel geeft het je? Wat voel je in jouw lichaam? Als ik aan YES denk, denk ik aan iets positiefs. Het geeft mij een goed gevoel en energie die ik door mijn hele lichaam voel stromen. YES geeft aan dat er iets gelukt is, dat er iets positiefs volgt, iets dat jou een goed gevoel geeft. Dit 'iets' kan voor een ander van onbeduidende waarde zijn, voor jou is het juist van grote waarde. Wellicht is het inschrijven bij een uitzendbureau een hoge drempel voor je. De redenen hiervoor kunnen heel divers zijn. Misschien ben je bang dat de mensen die er werken een bepaald beeld over jou hebben. Of heb je een keer een vervelende ervaring gehad bij een uitzendbureau met als gevolg dat het inschrijven bij andere uitzendbureau's je nu tegenstaat. Wat een goed gevoel het je dan geeft als je op een dag besluit deze drempel toch over te stappen. "YES, you dit it!" Voelde jij je niet energieker, nadat je na het inschrijven weer buitenstond? Ik heb zo'n donkerbruin vermoeden van wel.

Sinds ik afgelopen mei werkzoekende ben geworden, heb ik al diverse YES momenten mogen ervaren (lees: doorvoelen). Ontdekken dat ik kan schrijven, is een van deze momenten. Wat vind ik het leuk om mijn ervaringen met jullie te delen. Ik heb ook al een paar reacties ontvangen dat ik mensen motiveer en inspireer met mijn schrijfwijze. "YES!" Wat word ik hier blij van en wat geeft het mij energie als ik deze reacties krijg. Dat is nu juist ook een van de redenen dat ik ben gaan schrijven; andere mensen motiveren en inspireren. Onlangs ben ik zelfs door een volger op Twitter gevraagd om te bloggen op zijn site. Hij had een paar van mijn blogs gelezen en die spraken hem aan. De berichten op mijn blog zijn dus nu ook te lezen bij PJP consultancy onder het tabblad Column. "YES", hoe gaaf is dit! Toen ik zijn verzoek op Twitter las, werd ik helemaal blij van binnen. Ik heb trouwens nog steeds momenten dat ik met een grijns achter mijn laptop zit en denk "YES!" Wie had dit een half jaar geleden gedacht? Ik in ieder geval niet.

Vandaag heb ik nog een YES moment ervaren....... bij de kapper! Zo zit ik bij de kapper om mijn haren te laten knippen en..... zo heb ik er een een opdracht bij om een dromenvanger te maken. Diegenen onder jullie die trouw de berichten op mijn blog lezen, weten dat ik dromenvangers van natuurlijke materialen maak. Door deze te verkopen, kan ik mijn droomreis naar Nieuw-Zeeland in 2014 bekostigen. Dit vertelde ik vanochtend in de kappersstoel aan mijn kapster. Toeval of niet (zelf geloof ik niet in toeval, maar ben ik van mening dat niets zomaar gebeurd), mijn kapster is al geruime tijd op zoek naar een dromenvanger voor haar dochter. Ik legde haar de manier uit waarop ik mijn dromenvangers maak. Deze manier (lees: op maat gemaakt), sprak haar zo aan dat ze bij mij een bestelling heeft geplaatst. Zij regelt nu dat ik wat paardenhaar krijg van het paard waarop haar dochter rijdt, zodat ik dit in de dromenvanger kan verwerken. Toevallig ☺ wordt het paard een dezer dagen geschoren. Mooi toch, hoe deze 'puzzelstukjes' in elkaar vallen! Drie personen happy, "YES!"

Als event-manager voor DeBroekriem organiseer ik events/workshops voor collega werkzoekenden in Nijmegen. Hiermee ben ik in augustus gestart. (zie ook mijn bericht "Trots op.....!") Wij (mijn collega event-managers Karen Michels, Merel Kuipers en ik) hebben inmiddels vijf locaties gevonden waar wij kosteloos van een ruimte gebruik kunnen maken om events van DeBroekriem te laten plaatsvinden. "YES!" Daarnaast heb ik in september in weekkrant De Brug Nijmegen gestaan om meer bekendheid in Nijmegen te geven aan stichting DeBroekriem. "YES!" Ik had een half jaar geleden niet gedacht dat ik de publiciteit zou opzoeken. Ik vind het eerlijk gezegd best wel kicken. Daarnaast ben ik trots op mezelf dat ik nu dingen doe en zaken onderneem, waarvan ik eerst (lees: half jaar geleden) dacht dat ik dit nooit zou durven.
Het organiseren van events/workshops vind ik erg leuk. Op dinsdag 22 oktober jl. vond in De Lindenberg, Huis voor de Kunsten, in Nijmegen de workshop Netwerken plaats. Gastspreker was Vincent Kuyvenhoven van Zicht op Inzicht. Afgelopen juni heb ik bij hem de workshop Solliciteren, hoe werkt het eigenlijk? gevolgd. Ik had me voorgenomen dat als ik event-manager voor DeBroekriem zou worden, ik Vincent als eerste gastspreker zou uitnodigen. Zo gezegd, zo gedaan! Alhoewel het inschrijven voor een aantal deelnemers niet helemaal soepel verliep, was de opkomst groot. 26 personen namen deel aan deze workshop. Dat er door het organiseren van een workshop 26 volstrekt onbekenden met elkaar in verbinding worden gebracht die wellicht iets voor elkaar kunnen betekenen, vind ik fijn. Het geeft mij namelijk ook een goed gevoel om iets voor een ander te kunnen betekenen en om mensen met elkaar te verbinden. "YES!"

Wat is/zijn jouw YES gevoel(ens)?
Wat is/zijn jouw YES moment(en)?



PS: Elke keer dat ik een bericht publiceer, ervaar ik ook een YES moment. ☺

Welke talenten zitten bij jou
nog verborgen die nu aan
de oppervlakte mogen komen? 

Blijft het bij dromen of ga je jouw dromen ook verwezenlijken?

Dromen, wie heeft ze niet? Misschien droom je ervan om je eigen Bed & Breakfast te beginnen? Of wil je de marathon van Berlijn lopen? Wellicht wil je gaan emigreren naar bijv. Indonesië? Waarom heb je jouw droom nog niet verwezenlijkt? Heb je nog nooit hardgelopen? Ga dan een hardloopcursus volgen. In jouw omgeving wordt er vast wel een gegeven. Spreek je geen Indonesisch? Dit kun je leren door het volgen van Indonesische les. Heb je nog geen pand waarin je jouw Bed & Breakfast wilt vestigen? Ga dan op zoek naar een geschikte locatie.

Het maakt niet uit hoe "groot" of "klein" jouw droom is, het is jouw droom! Maar blijft het bij dromen of ga je jouw dromen ook waarmaken? Veel mensen hebben dromen, er zijn er echter maar weinig die hun dromen ook daadwerkelijk verwezenlijken. Wat houdt jou tegen? Denk je dat je het niet kunt? Bij bijv. hardlopen zijn er snelle en langzame lopers. Het doet er echter niet toe of je een snelle of langzame loper bent. Ik ben bijv. een wat langzamere loper. Maakt mij dit nu minder waard dan een snelle loper? Nee! Ik ren op mijn eigen tempo (lees: wijze) en voel mij hier goed bij. Dat is wat van belang is; dat jij iets doet op jouw manier en dat je je hierbij goed voelt. In het geval van het hardlopen: jouw eigen tempo blijven lopen!

Wat houdt je nog meer tegen om jouw droom te verwezenlijken? Is het angst om te falen? Ben je bang voor de mening van anderen? Zoals ik al in een eerder bericht vermeldde: "De beste stuurlui staan aan wal". Zelf jagen ze hun dromen niet na, maar hebben ze wel commentaar op de mensen die die dit wel doen. Zal ik je nog wat vertellen? Je faalt niet! Je hebt je droom verwezenlijkt, maar bent er op een gegeven moment toch achtergekomen dat het jouw droom niet meer is. Dit kan gebeuren. Wellicht heb je je droom (tijdelijk) moeten opgeven vanwege financiële omstandigheden. Feit blijft dat je niet gefaald hebt. Je bent de uitdaging aangegaan. Daar heb je Lef en Doorzettingsvermogen voor nodig. Laat die beste stuurlui maar aan wal staan. Jij weet wel beter! Wie heeft er nu in feite gefaald? Diegenen die de uitdaging zijn aangegaan of diegenen die hard roepen maar verder niets doen? Beren op de weg zijn er altijd wel. Blijf je deze zien of weet je met ze om te gaan, zodat ze van je pad verdwijnen.

Het is niet zo dat je lui in je stoel kunt gaan zitten als je je droom wilt verwezenlijken. Dromen waarmaken is hard werken! Dat is een feit. Niet denken, maar doen. Actie ondernemen! Maak een plan hoe je jouw droom wilt verwezenlijken. Trek er ook de tijd voor uit. Soms duurt het wel een jaar of langer voordat je daadwerkelijk je droom kunt realiseren. Verwacht niet, in het geval van het starten van een eigen Bed & Breakfast, dat je over een week je droom al hebt waargemaakt. Blijf hierin realistisch, anders kun je weleens van een koude kermis thuiskomen . Durf ook hulp en advies te vragen. Twee mensen weten meer dan een. Het is geen schande om aan mensen hulp te vragen. Als mensen zien dat jij écht voor jouw droom gaat / ze zien jouw bevlogenheid, willen ze je vaak graag helpen. Last but not least "Vertrouwen (blijven) houden en in je droom blijven geloven". Als je dit diep van binnen voelt, ga er dan maar vanuit dat het je gaat lukken.

Het is de droom van een dierbare vriend van mij om in Indonesië te gaan wonen. Hij is er al een paar keer geweest en voelt zich er helemaal thuis. Hij is hard aan het werk om zijn droom te verwezenlijken. Momenteel volgt hij Indonesische les in Nederland. Dit doet hij thuis via zelfstudie en het volgen van spraaklessen bij een particulier. Voor hem werkt het echter het beste om in het land zelf de taal te leren. Hij is nu net terug van vakantie uit Indonesië. Over enkele maanden wil hij er weer heen. Hij blijft er dan een paar maanden om er de taal te leren. Beren op de weg zijn er genoeg voor hem. Toch zie ik hem over een paar maanden weer naar Indonesië vertrekken om er uiteindelijk ook te gaan wonen. Waarom ben ik hier zo van overtuigd? Ik zie en voel zijn bevlogenheid. Hij focust zich op zijn doel en laat zich niet uit het veld slaan. De betreffende beren ziet hij heus wel op zijn pad. Desondanks blijft hij in zichzelf en in zijn droom geloven!

Heb ik dromen? Jazeker. Zoals ik als eerder vermeldde, is het een droom voor mij om voor grote groepen mensen te spreken. De eerste stappen hierin heb ik al gezet. Zo heb ik op 5 augustus jl. gesproken voor een groep collega werkzoekenden bij de Walk&Talk in Den-Bosch en op 17 september jl. tijdens de kennismakingsbijeenkomst van DeBroekriem in Nijmegen. Ook ben ik erachter gekomen dat ik het bijhouden van mijn blog (lees: schrijven) wel heel erg leuk vind. Niet alleen geeft het mij energie, ik vind het ook erg inspirerend om mijn ervaringen in het vinden van een baan met jullie te delen. Wellicht volgt er ooit nog een boek.

Daarnaast heb ik nog een hele grote droom. Zoals ik in mijn vorig bericht "Pelgrims en werkzoekenden" al vermeldde, wil en ga ik in 2014 een pelgrimstocht lopen. En dan niet naar Santiago de Compostela, zoals oorspronkelijk de bedoeling was, maar in Nieuw-Zeeland. Nieuw-Zeeland staat al jaren op mijn to-do-lijstje. In plaats van het bij een droom te houden, kan ik deze natuurlijk ook gaan verwezenlijken. Het lopen van mijn unieke pelgrimstocht in Nieuw-Zeeland, lopen van het Noorder- naar het Zuidereiland. Ook voor mij zijn er beren op de weg. Hoe ga ik o.a. het ticket betalen? Een ticket naar Nieuw-Zeeland bedraagt minimaal €1.200,-. Als werkzoekende kan ik dit bedrag niet zomaar ophoesten. Toch gaat het mij lukken, hiervan ben ik overtuigd. Hoe dan? Nou, ik maak dromenvangers van natuurlijke materialen. De ring van deze dromenvangers is van wilgenhout en niet van metaal, zoals van vele dromenvangers die uit de fabriek komen. Verder verwerk ik allerlei materiaal in, zoals houten kralen, takjes, schelpjes en op verzoek zelfs hondenhaar. Door mijn op maat gemaakte dromenvangers nu voor een klein bedrag (lees: 9,00 euro excl. verzendkosten voor een dromenvanger met diameter 8 cm) te verkopen, kan ik mijn droomreis naar Nieuw-Zeeland bekostigen. Dus, kennen jullie iemand die een dromenvanger wil hebben? Willen jullie iemand een origineel cadeau geven voor bijv. verjaardag, Sinterklaas, Kerstmis of als kraamcadeau? Bestel dan bij mij een een op maat gemaakte dromenvanger. Ik maak ze met veel plezier en liefde. Helpen jullie mij in het verwezenlijken van mijn droomreis?

Pelgrims en werkzoekenden

Pelgrims en werkzoekenden. Wat hebben zij gemeen? Meer dan je denkt. Beiden hebben een doel voor ogen. De pelgrim loopt of fiets bijv. naar Santiago De Compostela. De werkzoekende is druk bezig met het vinden van zijn nieuwe baan. Allebei zijn ze op reis. De een met name fysiek, alhoewel ook geestelijk en emotioneel. De ander vooral geestelijk en emotioneel, hoewel het fysieke hier ook aanwezig is. Hoe lang de reis voor beiden gaat duren is onbekend. Dit hangt van diverse factoren af. In het geval van de pelgrim hangt het bijv. af van de plaats waar hij start met zijn tocht. Dit kan zijn thuisbasis zijn, het kan ook St. Jean-Pied-de-Port zijn. Verder kan de pelgrim onderweg ziek worden, geblesseerd raken of besluit hij om een paar dagen in een stadje te verblijven. In het geval van de werkzoekende is zijn leeftijd misschien een struikelblok. De branche waarin hij werk zoek, kan echter ook de tijd verlengen in het vinden van een nieuwe baan. Maar.................doet het ertoe hoe lang beiden erover doen om hun doel te bereiken? Doet het doel er eigenlijk wel toe? Het gaat toch om de weg ernaartoe en niet om het doel/de bestemming op zich?

Waarom heb ik het over pelgrims? Omdat ik zelf een pelgrimstocht/bedevaart wil en ga ondernemen. Wanneer? In 2014. Waarom? Komend jaar word ik 40 jaar en ik vind het wel een mooi cadeautje om aan mezelf te geven. Waarnaartoe? Ja, dat is nog leuk om te vermelden. In eerste instantie had ik mij voorgenomen om vanaf St. Jean-Pied-de-Port naar Santiago de Compostela te gaan lopen met als eindbestemming Finisterre. Een kennis van mij, Miranda, vroeg mij echter onlangs waarom ik specifiek naar Santiago de Compostela wil? Is dit omdat meerdere mensen deze tocht hebben gemaakt of gaan maken? Heb je misschien iets speciaals met Santiago de Compostela? Op beide vragen is mijn antwoord NEE. Toen zei Miranda iets waaraan ik nog helemaal niet gedacht had. Ze zei: "Monique, je wilt al jaren naar Nieuw-Zeeland toe. Waarom ga je in Nieuw-Zeeland niet jouw unieke pelgrimstocht lopen? Je kunt van bijv. het Noordereiland naar het Zuidereiland lopen. Je hebt nu nog geen baan, partner en kinderen. Naar Nieuw-Zeeland gaan is nu dus makkelijker te doen dan straks mét baan en eventuele partner en kinderen." Miranda heeft gelijk. Nieuw-Zeeland staat al jaren op mijn to-do-lijstje. En ja, waarom naar Santiago lopen als ik ook in Nieuw-Zeeland kan lopen? Euhm, misschien het verschil in kosten? Een ticket naar Nieuw-Zeeland bedraagt toch zo'n €1.200,-. En dan heb ik het nog niet over de kosten die ik in Nieuw-Zeeland ga maken aan o.a. overnachting. Als werkzoekende kan ik deze €1.200,- niet zomaar ophoesten. Toch ga ik niet in onmogelijkheden denken maar in mogelijkheden. Miranda gaf me hierbij een tip: "Zoek sponsors. Vind mensen die jou ieder minimaal €2,- geven. Leg de mensen uit waarom je graag naar Nieuw-Zeeland wilt gaan, overtuig ze van jouw beweegredenen zodat ze jou een bijdrage geven. Blijf er vooral zelf ook in geloven dat het jou gaat lukken om circa 600 mensen te vinden die het jou gunnen en dan........lukt het ook! Op deze wijze krijg jij jouw ticket naar Nieuw-Zeeland. Als je zelf maar het vertrouwen blijft houden!" Vertrouwen (blijven) houden is de basis en dat geldt niet alleen voor het krijgen van mijn ticket. Straks, als het mij gelukt is, mag Miranda mijn reis boeken. Ze is hier namelijk een Xpert in.

Wat is nu eigenlijk een pelgrimage (lees: bedevaart/pelgrimstocht)?

In elke pelgrimage zijn twee onveranderlijke componenten te vinden: de reis en het doel/ de bestemming van de reis. Een pelgrimage is een reis die ondernomen wordt in een zoektocht naar een plaats of een bepaalde staat waarvan de pelgrim gelooft dat deze een ideaal belichaamt. De essentie van pelgrimage is het najagen van idealen. Vaak is het echter zo dat pas door het proces van zoeken het doel van de zoektocht uiteindelijk begrepen kan worden.

De pelgrimage is een tijdelijke onderbreking van de routine en context van het sociale leven van alledag. De pelgrimage is een overgangsfase tussen het afscheid van de oude situatie en de intrede in een nieuwe staat of status. Deze overgangsfase is een rijke voedingsbodem voor nieuwe experimentele modellen en de optimale setting voor een spontaan gegenereerde, directe, persoonlijke en gelijkwaardige relatie tussen mensen. Een pelgrimage is een middel om voor vanzelfsprekend gehouden opvattingen en handelswijzen kritisch te bekijken en op zoek te gaan naar beter passende betekenisconstructies. De terugkeer en het opnieuw opgaan in het sociale leven zijn voor de pelgrim de test om te kijken of er na de pelgrimage verandering is opgetreden. (www.denieuwepelgrim.nl) 

Nu ik er zo over nadenkt, ben ik al bezig met mijn pelgrimage. Ik heb het oude vertrouwde, waaronder mijn baan, losgelaten en ben bezig met het intreden in een nieuwe staat of status. Hiermee bedoel ik dat sinds ik werkzoekende ben geworden, ik erachter kom waar mijn kwaliteiten liggen (lees: waar ik van nature goed in ben) en wàt ik nu écht wil (lees: waar mijn hart naar uitgaat). Mensen zeiden mij al jaren dat ik meer in mijn mars heb dan dat ik op dat moment liet zien. Maar die innerlijke overtuiging ontbrak nog. Sinds ik 1 mei jl. echter werkzoekende ben geworden, kom ik er zelf steeds meer achter waar ik goed in ben en raak ik hiervan ook zélf meer overtuigd! Deze positieve innerlijke overtuiging laat zich nu steeds meer en meer zien en dat vind ik GEWELDIG. Dank je wel status van tijdelijke werkzoekende! Op geestelijk en emotioneel gebied ben ik dus al flink bezig met mijn pelgrimstocht; nu alleen nog 'even' fysiek op pad gaan.

Waar een wil is, is een weg en deze weg leidt  .........voor mij naar onder meer Nieuw-Zeeland.☺

Trots op..... !

Zoals ik al eerder heb aangegeven, is het mijn droom om voor groepen te gaan spreken. Op 5 augustus jl. was het dan zover, mijn eerste optreden voor een groep bij de Walk&Talk. Hoe het mij is vergaan? Het ging wel redelijk goed, al kan het altijd beter. Ja, dat is het stemmetje van de perfectionistische Monique die spreekt. Ik denk dat sommigen dit stemmetje wel zullen herkennen. Stemmetje of niet, TROTS ben ik op mezelf. Ik heb het maar toch geflikt; spreken voor een groep! En de volgende keer tril ik vast al minder (van de zenuwen). Deze volgende keer komt al sneller dan zelf gedacht☺......


Dé egg stone

Onlangs ben ik een weekje met vijf andere dames in Glastonbury geweest waar wij onder meer de Glastonbury Tor hebben bezocht. Op de terugweg gingen wij ook nog eventjes de egg stone bezichtigen, nou ja 'eventjes'?! Onderweg naar de egg stone werd ik behoorlijk met mezelf geconfronteerd. Om de egg stone te bezichtigen, moesten wij nl. van een redelijk steil graspad en zandpad naar beneden lopen. In het begin kon ik nog makkelijk meelopen met de dames. Maar op een gegeven moment blokkeerde ik. Ik durfde niet meer verder naar beneden te lopen. Ik liep letterlijk vast. Wat nu? Terug naar boven lopen, wat eigenlijk geen optie voor mij was, of toch doorlopen? Sanne adviseerde mij om even te gaan zitten en bij mezelf na te gaan of het een angst was die sprak of dat het mijn intuïtie was die zei om niet verder te gaan omdat ik dan weleens naar beneden kon vallen. (Ter jullie informatie; die schoenen die ik toen aanhad, hebben geen profiel. Niet echt handig.☺)
Zo gezegd, zo gedaan! Na circa 20 minuten (althans, zo lang leek
het voor mij te duren) ben ik opgestaan én................. naar de egg stone gelopen. Lopen kun je het eigenlijk niet noemen. Het was heel voorzichtig op mijn kont naar beneden glijden. Maar de manier waarop ik de egg stone heb bereikt, doet er niet toe! Ik heb deze toch maar bereikt! Ik was toen en ben nog steeds zo TROTS op mezelf dat het me gelukt is om mijn doel (in dit geval de egg stone) te bereiken. Ik heb me niet door mijn angst laten leiden, maar ben de confrontatie aangegaan en heb deze angst overwonnen. (lees: mijn doel bereiken door bewust om te gaan met de weg ernaartoe!)
Sanne, dank je wel voor je advies!!

Terugkomend op het spreken voor een groep:
Een aantal weken geleden ben ik gestart als event-manager voor DeBroekriem in Nijmegen. Op 17 september a.s. vindt het eerste event plaats dat ik georganiseerd heb voor DeBroekriemers in (de regio) Nijmegen. Voor de tweede keer ga ik dan een groep toespreken. Ik heb er zin in!
Het organiseren van events is al een kunst op zich. Het vinden van een bedrijf, instelling, organisatie, café etc. die belangeloos een ruimte beschikbaar stelt, is weer van een hele andere categorie. Dankzij Anne Kemming heb ik al een eerste ruimte in Nijmegen gevonden. Dank je wel, Anne! Ik ben TROTS op mezelf dat het mij al gelukt is om een ruimte te vinden waar kosteloos events van DeBroekriem Nijmegen kunnen plaatsvinden. Verder ben ik TROTS op mezelf dat ik mijn éérste event heb georganiseerd waar ik mijn collega werkzoekenden ga toespreken.
In de tussentijd hebben er in Nijmegen ontwikkelingen plaatsgevonden. Zeer recent heeft DeBroekriem Nijmegen er twee eventmanagers bij gekregen, nl. Karen Michels en Merel Kuipers. Als werkzoekenden willen zij ook iets voor hun collega's betekenen in de vorm van het organiseren van events en/of het geven van workshops. Ik ben er TROTS op dat Nijmegen nu over drie event-managers voor DeBroekriem beschikt die inspirerende meet-ups en workshops organiseren voor collega baanzoekers in Nijmegen en regio. We gaan er met zijn allen iets moois van maken, daarvan ben ik overtuigd!

Vanuit vaagheid ontstaat duidelijkheid. Welke rol is hierin voor jezelf weggelegd?

Tijdens het schrijven van mijn vorige bericht kwam de titel van dit bericht al in me op. De inhoud heeft echter wat langer op zich laten wachten. Tot op vandaag was deze behoorlijk vaag voor mij. Ik had wel zinnen in mijn hoofd, maar ik kreeg deze maar niet op papier. De inhoud wilde zich nog even niet aan mij bekend maken; de tijd hiervoor was nog niet rijp genoeg. Door het echter de tijd te geven/te gunnen, kon het zich verder ontwikkelen in mijn hoofd én in mijn hart. En vandaag is het dan zover; vandaag is de tijd wél rijp. Het is mij nu duidelijk waarover ik het in dit bericht ga hebben.

Als werkzoekende krijg je zeer regelmatig te maken met de term VAAGHEID. Heb je recht op een WW-uitkering? Zo ja, wanneer ontvang je je eerste uitkering? Hoe lang gaat het duren voordat je een nieuwe baan hebt gevonden? Blijf je doen wat je altijd al deed of durf je uit je comfort zone te stappen en ga je iets totaal anders doen? Wanneer krijg je een reactie op je sollicitatie(brief)? Krijg je wel een reactie op je sollicitatie? Tegenwoordig is dit namelijk niet meer vanzelfsprekend. Als je dan al een reactie krijgt op je sollicitatie en dit is een afwijzing, dan is het meestal een standaard (lees: vage) afwijzing waaraan je niets hebt. Aan de ene kant ben je dan toch blij, omdat je een reactie op je sollicitatie hebt ontvangen. Aan de andere kant baal je misschien ook, omdat je niets hebt aan een standaard afwijzing. Je kunt hier niet iets van leren, het zegt namelijk niets over jouw persoonlijk. Je kunt nu kiezen:
* blijven klagen over het feit dat de afwijzingen die je krijgt vaak standaard afwijzingen zijn;
* zelf verantwoordelijkheid nemen/duidelijkheid voor jezelf creëren! Dit doe je door te bellen of te mailen en te vragen naar een duidelijke reden van afwijzing, zodat je hiervan kunt leren. Dit kun je niét alleen in de gevallen doen dat je wel al op sollicitatiegesprek bent geweest, maar er geen vervolggesprek volgt. Ook in de gevallen dat je niet bent uitgenodigd voor een gesprek kun je dit doen.

Onlangs was ik de 'gelukkige' en ontving ik een standaard afwijzing. Ik had mijn cv naar een uitzendbureau gestuurd. Na een week ontving ik de volgende reactie: “Graag zeggen wij u hartelijk dank voor de door u getoonde belangstelling voor de door ons te organiseren “speeddate voor secretaresses”op 18 juli a.s.. Vanwege de vele reacties heeft een eerste selectie op basis van de CV’s plaatsgevonden en hebben wij besloten de procedure met andere kandidaten voort te zetten. Wel houden wij uw CV graag in ons bestand: mocht zich een passende vacature aandienen dan zullen wij u contact met u opnemen.Wij wensen u veel succes met eventuele andere sollicitaties.”
Dit antwoord was voor mij nietszeggend. Ik reageerde hierop als volgt: “Op basis waarvan hebben jullie besloten de procedure niet met mij te vervolgen? Waar hebben jullie in de cv's naar gekeken dat jullie besloten hebben om mij niet uit te nodigen voor de speeddate? Daar ben ik zeer benieuwd naar en kan ik ook weer van leren.” 
Als antwoord kreeg ik de reactie: “We hebben een keuze moeten maken en op basis van de gestelde eisen besloten dat andere kandidaten momenteel beter aansluiten. Helaas kunnen we niet concreet aangeven waarom je nu niet volledig aansluit.Dit is een combinatie van ervaring, persoonlijk eigenschappen en beschikbaarheid. Zoals we hebben aangegeven, houden we je cv in ons bestand.”
Weer geen duidelijk antwoord voor mij. Mijn reactie hierop was : “Jammer dat je geen concreet antwoord op mijn vraag kunt geven. Aan welke eisen er voldaan moet worden om in aanmerking te komen, geef je niet aan. Als ik dit weet, heb ik meer 'vrede' met je antwoord, nu niet. Haal mijn cv maar uit jullie bestand. Ik zie het niet zitten om met jullie in zee te gaan, als jullie niet eens een concreet antwoord op mijn vraag kunnen geven. Jouw antwoord van "Dit is een combinatie van ervaring, persoonlijke eigenschappen en beschikbaarheid" is veel te vaag voor mij en qua beschikbaarheid gaat die ook niet op want ik ben per direct beschikbaar. Ik wens jullie veel succes toe met de overige kandidaten.”
Hierop werd als volgt gereageerd: “Wat vervelend dat je er zo’n gevoel aan hebt overgehouden en dat je niet in ons bestand wil staan. Voor jou beeldvorming hebben wij meer dan 80 reacties gehad en hebben wij ook keuze moeten maken op basis van ons gevoel. En in dit geval sprak je cv ons minder aan dan andere cv’s. Dit had ook te maken met de manier waarop je jezelf presenteert in je cv. Voor sommige bedrijven zou dit wellicht zeer goed aansluiten maar bij ons sprak het minder aan. Hopelijk heb je met dit antwoord meer ‘vrede’. We zullen je gegevens uit ons bestand halen. Veel succes met andere sollicitaties.”

Duidelijkheid alom! Het duurde even, maar dan heb je ook wat! Gewoon door blijven vragen totdat je een antwoord krijgt waaraan je iets hebt, wat duidelijkheid voor je verschaft.
(Waarom zij mijn cv wel in hun bestand willen houden, terwijl mijn wijze van presenteren hen niet zo aanspreek, is mij niet duidelijk. Maar dat even terzijde ☺.)
De volgende keer pak ik het toch even iets anders aan. Ten eerste reageer ik niet meer meteen, maar laat ik mijn emoties even zakken. Uit mijn reactie kun je mijn frustratie zeer waarschijnlijk wel lezen. Ten tweede benoem ik de volgende keer wat mijn emotie is, zodat ik het loskoppel van de inhoud. Op de derde plaats neem ik in het vervolg telefonisch contact op in plaats van via de mail te reageren.

Soms duurt het even voordat je duidelijkheid over iets krijgt. In sommige gevallen kun je het tempo hiervan (enigszins) zelf bepalen door zelf actie te ondernemen. (zie bovenstaand voorbeeld) In andere gevallen moet je het even de tijd geven/gunnen, zodat het vanzelf duidelijk(er) voor je wordt. In mijn geval geldt dit niet alleen voor het schrijven van dit bericht, maar is het ook van toepassing op het vinden van dé baan die bij me past. In ieder geval weet ik diep van binnen dat ik voor groepen ga spreken. De natuur gaat hierin een grote rol spelen. Dat is mij ook al duidelijk. Alleen de vorm en hoe ik het precies moet aanpakken, is mij nog niet duidelijk. Ik zeg maar zo: "Keulen en Aken zijn ook niet op één dag gebouwd". Als is dat soms makkelijker gezegd dan daadwerkelijk gedacht! Soms duurt het even voordat de tijd rijp is. Geduld hebben en vertrouwen blijven houden! En zelf natuurlijk actie blijven ondernemen, zoals contact opnemen met mensen die al spreken voor groepen of jezelf opgeven om voor een groep te gaan spreken. Zo ga ik a.s. maandag bij de Walk&Talk kort spreken over "Mijn droom is". Het spreken voor groepen is met deze stap in gang gezet. ☺

Leve de vakantie?!

De vakantieperiode is aangebroken. Veel mensen hebben vakantie of krijgen binnenkort vakantie. De meesten genieten dan van een 'welverdiende' vakantie. Hoe ervaren de werkzoekenden dit? Hebben jullie het gevoel dat je van een welverdiende vakantie 'kan en mag' genieten? Of ervaren jullie weerstand; uit jezelf of uit je omgeving? Wellicht vindt je omgeving wel dat je geen recht hebt op vakantie, omdat je niet werkt. Ze moesten eens weten (of zelf eens ervaren) hoe hard je wel niet werkt:
* je doet aan netwerken;
* je volgt (al dan niet verplicht) workshops;
* je past je cv (continu) aan vacatures aan;
* je schrijft sollicitatiebrieven;
* je incasseert veelvuldig afwijzingen (en doet je best om deze niet persoonlijk aan te trekken).
* je zit thuis terwijl je graag werkt.
Bovenstaande punten kosten je allemaal energie. "Ja, beste 'werkhebbenden' (lees: werknemers), ook het thuiszitten kost energie". Me dunkt dat werkzoekenden (ook) recht hebben op vakantie! Ik ga in ieder geval van mijn vakantie genieten. Ik vind dat ik dit wel heb verdiend. En jullie, collega's?

Om hét vakantiegevoel te ervaren, hoef je niet in een hangmatje te liggen op een tropisch eiland of je te bevinden op bijvoorbeeld een camping in Zeeland. Hét vakantiegevoel kun je ook in en rondom je huis ervaren. Zo heb ik afgelopen maandagavond heerlijk gepicknickt in het Goffertpark met een goede vriendin van mij, Marjolein. Op nog geen tien minuten loopafstand van mijn huis heb ik hét vakantiegevoel ervaren door iets 'kleins en simpels' als picknicken. Liggend op een picknickkleed heb ik genoten van de lekkernijen, het mooie weer, de omgeving en mijn gezelschap. Zo genietend van alles, heb ik besloten om deze week geen sollicitatieactiviteiten te verrichten maar vakantie te 'vieren'. Even alles loslaten en genieten van mijn vrije tijd.

Je hoeft dus niet veel geld uit te geven om hét vakantiegevoel te ervaren.
Om bijvoorbeeld bijzondere dieren te zien, hoef je niet naar het buitenland of naar de dierentuin te gaan. Kijk eens goed om je heen, wellicht bevinden ze zich wel in je stad, dorp of tuin. Zo heb ik onlangs tot mijn grote vreugde ontdekt dat de groene specht zich genesteld heeft in mijn straat. Ik heb hem niet alleen gehoord maar hem, zijn vrouwtje en zijn jongen ook gezien. Het bijzondere aan de groene specht is dat hij op de rode lijst staat. Hoe apart is het dan om dit te mogen aanschouwen in je eigen straat. En dat gratis!
Geniet van je vakantie, op welke manier dan ook!

Van inspiratieloos naar inspiratie dankzij LinkedIn

Inspiratieloos, dat is het eerste wat in mij opkomt als ik denk aan het schrijven van een nieuw bericht. In eerste instantie wilde ik dit bericht de titel LinkedIn geven. Ik had hiervoor zelfs al een pagina aangemaakt. Wat kan ik echter nog meer over LinkedIn vermelden? In vorige berichten heb ik nl. al over LinkedIn geschreven.
Op 24 juni jl. heb ik deelgenomen aan de kick-off van de Walk&Talk, georganiseerd door de eerste levende sollicitatiegids van Nederland Debbie Heijne. Debbie heb ik leren kennen via LinkedIn. De Walk&Talk, oftewel dé koffiepauze voor werkzoekenden was zeer interessant. Ik heb nieuwe mensen leren kennen, zoals Trudy die de primeur had om haar Caramba met ons te delen. Zij vertelde zeer bevlogen over haar passie (zie ook www.feedyou.nl). Op 5 augustus vindt de volgende Walk&Talk plaats. Ik ben er dan weer bij en jullie?

Wat kan ik nog meer zeggen over LinkedIn? O ja, onlangs ben ik binnen de besloten groep DeBroekriem een discussie begonnen met als onderwerp "Definitie van een zakelijk type". Dit n.a.v. mijn sollicitatiegesprek op 18 juni jl. waarover ik al eerder berichtte. Op deze discussie hebben al behoorlijk wat mensen gereageerd, waaronder Mariëtta Boland. Een profielfoto op LinkedIn is een eerste kennismaking en een eerste indruk tussen jou en potentiële werkgevers. Mariëtta vindt mijn profielfoto op LinkedIn 'gezellig' maar absoluut niet 'zakelijk'. LinkedIn is daarentegen wel een zakelijk netwerk. Voel ik me nu beledigd? Nee, helemaal niet. Ik had eerlijk gezegd ook al mijn twijfels over mijn profielfoto. Op 17 juli a.s. heb ik dan ook een afspraak met een professionele fotografe, Petra van Vliet. Ze maakt dan van mij een profielshoot in het Sonsbeekpark te Arnhem. Na deze shoot krijg ik 6 foto's van mezelf opgestuurd die ik dan kan gebruiken als profielfoto op bijv. LinkedIn of op mijn website of in dit geval mijn blog. Het kost misschien dan wel wat (55 euro) maar ik zie het als investering in mezelf. Je weet maar nooit wat het mij allemaal nog gaat opleveren. Mariëtta, dank je wel voor jouw commentaar op mijn profielfoto en dat jij mij de naam van Petra hebt doorgegeven!

Is er nog iets wat ik kan vermelden over LinkedIn? Jazeker! Dankzij Debbie Heijne (hee, die naam hebben wij al eerder gehoord) ben ik een aantal weken geleden op de hoogte gebracht van onderstaande oproep:

Debbie deelde deze oproep op LinkedIn en 'toevallig' zag ik hem op het juiste moment. Ik heb meteen contact opgenomen met de schrijver van dit artikel, de freelance journalist Misha Hofland en hem gevraagd of dat hij nog op zoek was naar kandidaten. Ja dus! Twee weken later heeft Misha mij thuis geïnterviewd. Dit artikel staat vandaag in het Nederlands Dagblad. (zie hieronder)

Wie had dat gedacht? Monique geïnterviewd voor een landelijk dagblad. Ik in ieder geval niet, maar leuk dat ik het vind. En dit dankzij LinkedIn en mijn interne connecties. Debbie, dank je wel dat je bovenstaande oproep op LinkedIn hebt gedeeld.

LinkedIn levert mij dus niet alleen direct nieuwe contacten op, zoals Mariëtta Boland. Indirect heeft het er ook voor gezorgd dat:
1. ik nu contact heb met een professionele fotografe die ervoor gaat zorgen dat ik een mooie én zakelijke profielfoto krijg die ik o.a. voor LinkedIn kan gebruiken;
2. ik geïnterviewd ben en in een landelijk dagblad sta. 
Tenslotte geeft LinkedIn mij inspiratie voor het schrijven van een nieuw bericht op mijn blog. 
Dank je wel, LinkedIn!

Balans

Wat bedoel ik met balans? In ieder geval niét: "Een overzicht van de bezittingen, de schulden en het eigen vermogen van bijv. een onderneming of een persoon op een bepaald moment". Nee, met balans bedoel ik hier 'je evenwicht behouden'. Je evenwicht behouden tussen je privéleven en je werk. Voor mensen mét een baan is het al een uitdaging om balans hierin te vinden en te behouden, laat staan voor de werkzoekenden onder ons. Waarom? De meeste werkzoekenden zijn erg gemotiveerd om zo snel mogelijk weer een baan te vinden. Zo besteden ze waarschijnlijk uren achter de computer of laptop aan hun sollicitatieactiviteiten, zoals:
* het afstruinen naar (passende) vacatures op internet;
* het schrijven van sollicitatiebrieven;
* het maken/aanpassen/pimpen van hun cv;
* netwerken op diverse sociale media, etc..

Het punt is om je sollicitatieactiviteiten nu niet de boventoon te laten voeren. Natuurlijk moet je van je uitkerende instantie (in veel gevallen het UWV) solliciteren en ben je zelf ook gemotiveerd om zo snel mogelijk weer een baan te vinden. Sla echter niet door in de tijd die je aan je sollicitatieactiviteiten besteed. Ga niet de hele dag achter je computer of laptop zitten. Neem tussendoor een (plas)pauze. Als je een baan hebt, doe je dit nl. ook. Het nemen van een pauze kan soms best lastig zijn. Ik spreek uit ervaring. Ook ik heb de neiging om de hele dag achter mijn laptop te zitten; niet alleen voor mijn sollicitatieactiviteiten maar ook voor het bijhouden van mijn blog. Levert het mij concreet iets op? Ja, 'vierkante ogen', vermoeidheid en (soms) frustratie omdat ik geen inspiratie heb in het schrijven van een sollicitatiebrief en/of bericht op mijn blog. Bovendien blijven mijn huishoudelijke 'taken' liggen. Deze stapelen zich dan na verloop van (korte) tijd op met als gevolg dat het in mijn huisje een beetje een puinzooi wordt. Word ik hier blij van? Nee. Levert het mij positieve energie en inspiratie op? Nee.

Moraal van bovenstaand verhaal; (doe) alles met mate! Dit geldt voor veel dingen en ook voor de tijd die je aan je sollicitatieactiviteiten wijdt. Een aantal tips:
1. Maak een (dag/week)schema van je sollicitatieactiviteiten. Het volgen van workshops en de hieraan bestede reistijd vallen hier ook onder;
2. Maak een (dag/week)schema van je huishoudelijke taken;
3. Focus. Doe geen twee dingen tegelijkertijd. Je kunt niet én de afwas doen en tegelijkertijd ook nog netwerken op internet. Je bent dan nooit 100% aanwezig in het moment en in je activiteit. Je bent én ..én.. Dit levert geen rust op, hoogstens onrust met als gevolg dat je energie en inspiratie verliest.
4. Gun/geef jezelf de tijd. Als je je cv aanpast, gun jezelf de tijd hiervoor. Besteed hier veel tijd en aandacht aan! Diverse professionele cv sjablonen voor Word kun je downloaden vanaf Lifebrander en naar eigen smaak aanpassen, zoals ik ook heb gedaan. Maak een standaard cv die je snel en gemakkelijk kunt aanpassen aan de diverse vacatures waarop je solliciteert. Dit kan al door het aanpassen van een aantal woorden in je cv of door het veranderen van de titel in je cv. In de workshop 'een opMERKelijk cv",waarover ik al eerder berichtte, heb ik geleerd om mijn cv een titel te geven met daarin mijn naam vermeld. Een van mijn cv's heet dan ook "Monique Hovens - vindingrijke secretaresse snel aangepast aan haar omgeving". Deze titel (behalve de naam, die laat ik altijd staan) kun je snel en gemakkelijk aanpassen, al naar gelang de in de vacature vermelde functie-eisen. Verder kun je ook nog je kwaliteiten/sterke punten in je cv verwerken. Zo heb ik een tekstvak gemaakt waarin ik mijn naam verticaal heb gezet. Achter elke letter van mijn naam heb ik drie van mijn kwaliteiten/sterke punten gezet, bijv. de M is Meelevend, de O is Openhartig etc..
Ik wil mijn cv nog maken in pinterest. Óók voor mij geldt dat ik mezelf hiervoor de tijd gun en geef.
5. Last but not least; ontspan op tijd! Ga leuke dingen doen waardoor je weer energie krijgt. Ik bevind me bijv. veel in de natuur. Zij geeft mij rust en inspiratie.

De boog kan niet altijd gespannen staan. 

JE DOET JE BEST, DAT IS HET BELANGRIJKST. 
MEER KUN JE NIET DOEN!