Onderweg; bewust of op de automatische piloot?

Onlangs was ik voor een afspraak onderweg naar Purmerend. Omdat ik geen auto heb, reis ik veel met het ov. Zo ook nu. Aangekomen op CS Amsterdam, zou ik de bus nemen naar Purmerend. Via internet had ik al ontdekt aan welke kant van het CS zich het busstation bevond. Voordat ik de bus nam, ging ik nog wel even een sanitaire pitstop nemen voor het geval dat.... Het werd nog een "hele" onderneming om het toilet te bereiken. Deze bevond zich nl. voor mij aan de verkeerde kant van het CS. In plaats van met de stroom mee te gaan, moest ik van perron 8 naar perron 2 tegen de stroom van mensen inlopen. Nu ben ik wel gewend om tegen de stroom in te gaan, maar op CS Amsterdam tegen de stroom ingaan... dat is toch geheel andere koek☺. Hoe heb ik dan toch mijn doel (in dit geval; het toilet) bereikt? Door mijn automatische piloot aan te zetten en dwars door de stroom mensen in te lopen. Binnen twee minuten had ik mijn doel bereikt.

In de bus naar Purmerend reden wij een klein stukje door Amsterdam. Vol verwondering zat ik door de ramen naar Amsterdam te kijken; naar haar typische huizenstijl, naar de mensen op straat, naar de drukte op de wegen. Ik voelde me als een klein meisje die voor het eerst in haar leven een grote stad bezoekt. Ik kom nl. bijna nooit in Amsterdam. Amsterdam is voor mij te groot en te druk, Amsterdam is voor mij een wereldstad. Zelf kom ik uit Tegelen, een Limburgs dorp en woon ik sinds 2000 (weer) in Nijmegen. In vergelijking met Amsterdam is Nijmegen voor mij zelfs nog een dorp. In de bus zittend, realiseerde ik me dit. Ik realiseerde me echter ook dat ik nog wel meerdere grote steden zal gaan bezoeken, waaronder Auckland in 2014. Toch zal het altijd bij een bezoek blijven en ga ik nooit in een grote stad wonen, ook niet in Auckland. Ik ben nl. een natuurdame en leef graag op het platteland. Nijmegen daarentegen is niet echt het platteland, maar voor de rasechte Amsterdammer misschien wel? Ik heb echter altijd gezegd dat ik niet de rest voor mijn leven in Nijmegen blijf wonen. Wellicht beland ik nog wel in Nieuw-Zeeland op het platteland, je weet maar nooit.

Zo'n vijf uur later bevond ik me weer op CS Amsterdam, op perron 5 om precies te zijn om de trein naar Nijmegen te nemen. Voordat de trein kwam, ging ik toch weer eerst even het toilet bezoeken voor het geval dat............. Weer moest ik tegen de stroom van mensen inlopen. Wellicht raad je al wat er toen volgde? Ja hoor, de automatische piloot werd weer aangezet en daar ging ik weer, dwars door de mensenmassa in. Het resultaat; mijn doel (lees: het toilet) binnen twee minuten bereikt en weer terug op het perron binnen vijf minuten. Ik moest wel snel zijn, anders zou de trein zonder mij wegrijden en daar had ik echt geen zin in. In de trein onderweg naar Nijmegen, ja ik had dé trein gehaald, werd ik me bewust dat ik sommige gedeeltes van mijn reis op de automatische piloot had gedaan. Terugkijkend op de momenten dat ik door de stationshal liep en terugkijkend naar de mensen die ik toen zag, vraag ik me af wie er die dag nog meer op de automatische piloot liep. Gelet op hun houding en gezichtsuitdrukking, zijn het er volgens mij best veel.

Op de automatische piloot dingen doen, is niet erg. Je hoeft dan niet over alles in je leven apart na te denken. Ik doe dit ook. Tandenpoetsen bijvoorbeeld doe ik regelmatig op de automatische piloot, evenals koken of zelfs mijn eten opeten. Het gevaar in het automatisch denken is echter dat je dan een boel van het NU mist, omdat je met je gedachten ergens anders zit. Je bent dan niet in het moment zélf bewust aanwezig waardoor je wellicht wel een heerlijke maaltijd mist die je voor jezelf had gekookt. Ik spreek uit ervaring☺. Soms kies je er misschien wel bewust voor om even op de automatische piloot te leven omdat je eventuele verdriet en angst op dat moment niet wilt voelen. Het is te heftig, denk je dan. Dit verdriet en deze angst zullen echter niet weggaan door ze te negeren. Ze gaan pas weg door ze bewust te voelen en te ervaren. Dat doet pijn en niet zo'n klein beetje ook, dat zal ik ook niet ontkennen. Ik heb het zelf ook ervaren, net als velen met mij. Toch ga ik nog liever door de pijn en angst heen dan de rest van mijn leven volledig op de automatische piloot te leven en bewust niet meer te (willen) voelen. Want wat zou ik wel niet allemaal missen? Te veel, naar mijn mening. Volgend jaar ga ik naar Nieuw-Zeeland om mijn pelgrimstocht te lopen. Mensen vragen mij of ik niet bang ben om alleen op pad te gaan. Sommigen adviseren mij zelfs om met zijn tweeën te reizen omdat dit 'veiliger' zou zijn. Met zijn tweeën reizen, gaat zeker niet gebeuren. Het is mijn pelgrimstocht en deze loop ik alleen. Ik heb hiervoor ook mijn redenen. Wat deze zijn, kun je volgend jaar lezen als ik onderweg ben in Nieuw-Zeeland. Ben ik bang om alleen te reizen? Nee, ik doe dit wel vaker. Natuurlijk is het spannend om alleen te reizen in een onbekend land aan de andere kant van de wereld en natuurlijk zal ik het best weleens moeilijk hebben. Maar gaat dit mij weerhouden om mijn droom te verwezenlijken? Ik dacht het niet. Ik laat mijn leven niet door angst en onzekerheid leiden.
Wie ben jij? Ben jij iemand die heel vaak op de automatische piloot onderweg bent of reis (lees: leef) jij vaak ook bewust?

Ontwikkelingen

Onlangs heb ik de sauna bezocht. Zo ga je praktisch nooit naar de sauna en zo bezoek je de sauna in korte tijd twee keer. Hoe dat zo? Door 2 x 2 entreekaarten te winnen bij een loterij. Deze entreekaarten waren t/m 1 november jl. geldig. Voor mij betekende dit dat ik in vijf weken tijd twee keer met een vriendin de sauna heb bezocht. Beide keren heerlijk genoten. Het gaat natuurlijk niet om het saunabezoek, maar om aan te geven dat er in korte tijd veel kan gebeuren (lees: kan ontwikkelen). Bij mijn eerste saunabezoek op 27 september jl. had ik nl. nog geen baan en was het voor mij nog niet duidelijk hoe ik mijn droomreis naar Nieuw-Zeeland in 2014 zou gaan financieren. Gedurende de periode tussen mijn eerste saunabezoek en mijn tweede saunabezoek op 31 oktober jl. hebben de volgende ontwikkelingen zich echter voorgedaan:
1. Tijdelijk betaald werk voor 20 uur per week tot het eind van dit jaar;
2. Duidelijkheid over de financiering van mijn droomreis naar Nieuw-Zeeland. Het mooie is dat het idee hierover is ontstaan tijdens mijn eerste saunabezoek in september, dankzij de vriendin met wie ik toen de sauna bezocht. Zij kwam met het idee om via het uitoefenen van een van mijn hobby's mijn droomreis te gaan financieren. Dank je wel, Selma dat je me dit inzicht hebt gegeven! Zoals vermeldt in mijn laatste twee berichten, ben ik nu druk bezig met de uitvoering hiervan.

Naast bovengenoemde ontwikkelingen ben ik de laatste tijd ook druk bezig (geweest) met het ontwerpen en creëren van:
* Visitekaartjes voor mijn dromenvangers; via Vistaprint zelf ontworpen;
* Visitekaartjes om mezelf in de picture te brengen, ontworpen door Anouk Aarssen;
* Een eigen Facebook pagina;
* Een eigen website. Aangezien deze echter nog in de kinderschoenen staat, is de website voor jullie nog niet zichtbaar. Mijn doel is om deze uiterlijk 31 december a.s. in de lucht te hebben.
Niet fysiek zichtbaar of tastbaar, maar voor mij wel duidelijk aanwezig, is het besef dat ik vanaf nu nog maar maximaal 27 uur (lees: 3 dagen) per week als secretaresse wil en ga werken. De overige 13 uur, uitgaande van een werkweek van 40 uur, wil en ga ik besteden aan schrijven, netwerken en het maken van dromenvangers. Aangezien o.a. schrijven en het maken van dromenvangers mijn hobby's zijn, blijf ik deze ook in mijn vrije (lees: privé) tijd uitoefenen. Wellicht dat ik in de nabije toekomst van mijn hobby's wel mijn beroep ga maken. De tijd zal het leren. Wie zaait, zal oogsten. Sommige gewassen hebben echter een langere groeiperiode nodig dan andere voordat je ze kan oogsten. Ik heb er alle vertrouwen in dat dit goedkomt. Blijf er daarnaast ook de benodigde tijd, geduld en aandacht aan besteden. Zonder mest, water en zonlicht kan een gewas namelijk ook niet groeien en tot volle wasdom komen.