Unleash The Hero Within

Vrijdag 1 december jongstleden heb ik deelgenomen aan het event "Unleash The Hero Within" van Marcel Lahaije bij kasteel de Keverberg in Kessel. Hoe ik ertoe kwam? Ik zag 'toevallig' (ik geloof niet in toeval) op maandag 27 november een filmpje van Marcel op Facebook waarin hij zijn inzicht over teleurstelling met ons deelde. Hij vertelde in dit filmpje onder andere hoe je een teleurstelling kunt zien als een kans in vermomming, een leermoment en hoe je het kunt herschrijven naar een positieve gebeurtenis. Dat een teleurstelling jou de kans geeft om het beste uit jezelf te halen, om de held in jezelf eruit te laten en erop te reageren. Dat een teleurstelling vraagt om een betere versie van jezelf.

Ik herkende mezelf in zijn verhaal. Zoals bij een aantal van jullie bekend, ben ik driftig aan het solliciteren naar betaald werk. Hierbij krijg ik regelmatig te maken met een teleurstelling (lees: afwijzing op mijn sollicitatie). Het is de kunst om dan toch in mezelf te blijven geloven en te ontdekken dat ik nog niet de beste versie van mijzelf heb laten zien in mijn cv, mijn sollicitatiebrief en op mijn LinkedIn profiel. (Hiermee ben ik inmiddels aan de slag gegaan met dank aan iemand uit mijn netwerk). Nadat ik Marcel een persoonlijk berichtje had gestuurd, stuurde hij mij meer informatie over het event. Deze informatie kun je onderaan deze blog lezen. Dit sprak mij zo aan dat ik op vrijdagochtend 1 december om 9.00 uur bij kasteel De Keverberg op de stoep stond.

Out of your comfort zone 

Nadat we allemaal waren gearriveerd, gingen we aan de slag! We begonnen met het opblazen van ballonnen. De ballonnen vertegenwoordigden onze ego's. Nadat wij ze hadden opgeblazen, mochten we zij aan de kant gooien zodat wij de rest van de dag vanuit ons Ware Zelf zouden spreken en niet vanuit ons ego (ego = een grote omweg, aldus Marcel). Deze 'oefening' triggerde al meteen iets in mij, want ik ben bang voor ballonnen. Deze angst heb ik al van kleins af aan. Ik houd niet van harde geluiden, waaronder harde knallen én bij ballonnen weet je ook niet wanneer ze uit elkaar springen. Áls er ballonnen in een ruimte zijn, probeer ik deze altijd te omzeilen. We waren dus net begonnen en ik werd al meteen uitgedaagd om mijn angst voor ballonnen aan te gaan en uit mijn comfortzone te stappen. Ik had nee kunnen zeggen tegen deze oefening, maar dat voelde niet goed. Ik ben de uitdaging dan ook aangegaan. Voordat ik de ballon opblies, dacht ik: "Ik laat mijn angst los en zie wel wat er gebeurd. Als hij knapt, dan knapt hij en zo niet...JIPPIE!" JIPPIE.... it was, want mijn ballon knapte niet.

De donkerblauwe ballon heb ik opgeblazen 😊

Hierna volgde een voorstelrondje. Ik weet niet hoe het bij jullie zit, maar telkens als ik in een een voorstelrondje zit, begint het een beetje te kriebelen in mijn buik. Ik schiet ook nog weleens in mijn hoofd om te bedenken wat ik ga zeggen als ik aan de beurt ben. "Zeg ik niet teveel, zeg ik niet te weinig?" Dit betekent dus dat ik eigenlijk niet aanwezig ben tijdens het voorstelrondje. Niet leuk voor mezelf, want ik leg de lat hoog voor mezelf. Het is echter ook niet leuk voor de mensen die voor mij aan de beurt zijn. Ik luister namelijk niet echt naar hun verhaal, omdat ik teveel bezig ben met mijn eigen verhaal in mijn hoofd. Als je in een voorstelrondje zit, kun je dit dus ook zien als een uitnodiging om uit je comfortzone te stappen. Om het niet te goed te willen doen, maar te accepteren dat je goed bent zoals je bent!! Dat je niets speciaals hoeft te doen of iets hoeft te proberen. Dat je beter de situatie rustig kunt ondergaan dan te blijven vechten tegen de spanning. Als je dan aan het woord bent en er valt een stilte, is dat ook oké. Accepteer dit. Je kunt het namelijk toch niet meer veranderen, want de stilte is er al. Zeg eventueel tegen de anderen dat je de juiste woorden niet kunt vinden, dat je even niet meer weet wat je wilt vertellen. Dit is mij bij een andere oefening deze dag ook overkomen. Hierover later meer.
Terugkomend op het voorstelrondje van vandaag. Zover ik me nog kan herinneren, was en bleef ik voor het grootste gedeelte wel aanwezig. 😉

Weerstand - wat wil het zeggen? Houd het je in de greep of kun je het voelen om daarna weer los te laten? 

Aan de tekentafel 😅

Na het voorstelrondje volgde een visualisatieoefening. We mochten gaan visualiseren wat wij voor onze dood nog in het leven willen neerzetten en hoe wij na onze dood herinnerd willen worden door onze naasten, onze bekenden. Na deze visualisatieoefening mochten we tekenen wat wij tijdens de visualisatie waren tegengekomen. De eerste gedachte die bij me opkwam, was: "Oei, ik kan niet tekenen. Ik teken als een vijfjarige." Er kwam even weerstand om deze oefening te gaan doen. Ik was namelijk 'bang' voor de mening van de anderen, dat zij mijn tekening raar zouden vinden. Echter, het gaat er niet om wat anderen van mijn tekening vinden, het gaat erom wat ik ervan vind en wat ik eruit haal. De weerstand op deze oefening maakte mij bewust dat ik mezelf afkraakte en daarmee mijn eigen 'vijand' was. Door deze weerstand er even te laten zijn en me bewust te worden wat er achter deze weerstand zat, kon ik hem ook weer snel loslaten. Ik pakte een potlood en begon met tekenen. Ik dacht er niet meer over na en liet de potloden en mijn hand het werk doen. Met het loslaten van de weerstand en het stemmetje in mijn hoofd ging het tekenen dus als vanzelf; de kleuren, vormen, wat ik wilde 'zeggen' verschenen automatisch op papier. Mijn creativiteit stroomde.😊 Tijdens de nabespreking van deze oefening bleek trouwens dat ik niet de enige was die de gedachte had van: "Ik kan niet tekenen" en in eerste instantie wat weerstand voelde tegen deze oefening. Anderen schreven op papier wat ze nog willen neerzetten in hun leven, omdat ze het tekenen ervan ook als lastig ervoeren.
Tekeningen of geen tekeningen,.... de creativiteit spatte deze ochtend in ieder geval de pan uit.😉

Mijn kunstwerk 😃

Na onze tekenkunsten te hebben vertoond, gingen we aan de slag met onze schrijfkunsten. We kregen de opdracht om zeven dingen, situaties op te schrijven waaraan we een hekel hebben, zoals betweters of oneerlijke mensen. Nadat we er zeven hadden opgeschreven, gingen we er telkens een paar afstrepen totdat we er nog maar twee overhadden. Uit deze twee moest je dan je definitieve keuze maken en dan mocht je deze gaan herschrijven naar een positief verhaal. Dus, als je een keuze had gemaakt voor betweters, mocht je gaan opschrijven waarom je zo 'blij' wordt van betweters. Een voorbeeld hiervan: "Als een betweter aan het woord is, hoef ik niet meer te praten, want hij/zij weet het toch altijd beter. Ik kan lekker onderuit zakken en luisteren zonder iets te zeggen, want hier wordt toch niet naar geluisterd." Mijn definitieve keuze was dierenmishandeling. Om hier een positief verhaal van te maken, heb ik wel even moeten nadenken en ik vond het even een ........oefening. Het is me echter wel gelukt om er een positief verhaal van te maken. Maar.... toen ik mijn verhaal aan de groep mocht voordragen in een pitch, ging het mis. Gedurende het voorlezen liep ik namelijk vast en kwam niet meer uit mijn woorden. Niet echt een fijn gevoel en "that's an understatement!" 😰😓😉 Stilte volgde............ met daarna de woorden: "Ik weet niet meer wat ik moet zeggen, ik loop vast." Dit heb ik letterlijk zo gezegd. "Dit is niet erg", zei Marcel, "dat kan iedereen overkomen en je boodschap is wel overgekomen."

Grafrede 

Onze laatste oefening was het schrijven van onze eigen grafrede als we op 85-jarige leeftijd zouden sterven. Wat zouden wij graag willen dat iemand anders (bijvoorbeeld zoon, partner, zus, kleinkind) over ons vertelt tijdens onze herdenkingsdienst? Hmm.. slik.. het schrijven van je eigen grafrede.....lekker (not). Hoe wil je dat anderen op jou terugkijken als je er niet meer bent? Dat was een erg confronterende oefening en het lukte mij in eerste instantie niet om wat op papier te zetten. Ik liep letterlijk rond in het kasteel, van de bovenste verdieping naar de kelder om een rustige plek voor mezelf te vinden om te gaan schrijven. Deze plek vond ik niet. Natuurlijk niet. Deze plek kan ik ook niet buiten mezelf vinden, deze mag ik in mezelf vinden. Dus....na circa 10 minuten te hebben rondgelopen, ging ik toch weer naar de ruimte waar de rest ook zat. Weer aan tafel lukte het mij nog niet om iets op papier te zetten terwijl ik de rest druk zag schrijven. Hmmmmmmmmm.......... Ik schoot weer in mijn hoofd. Maar niets op papier zetten, was ook geen optie voor mij. Ik zag namelijk een beeld voor mij van een groot❓op mijn herdenkingsdienst. Dat niemand iets over mij kon zeggen of dat ze iets zeiden van: "Ja, die Monique, die wist eigenlijk zelf niet wat ze wilde. Ze was en is haar hele leven rusteloos geweest." Nee, dat is niet het beeld dat ik voor de toekomst wil afgeven. Diep van binnen weet ik namelijk wel wat ik (nog) in de wereld wil neerzetten, wat ik anderen en moeder natuur wil meegeven. En...ineens kreeg ik wel inspiratie om mijn grafrede te schrijven. De woorden vormden zich als vanzelf op het papier, ze vloeiden uit mijn pen. Ik kreeg mijn grafrede echter niet af. Wat ik wel af had, heb ik voorgelezen met de toezegging dat ik hem nog ga afschrijven. Ik heb dit nog niet gedaan vanwege onder meer andere schrijfactiviteiten, zoals het schrijven van mij blog over Ierland en deze blog. Dit ga ik echter binnen nu en een week wel doen. Het beeld van een groot❓op mijn herdenkingsdienst vind ik namelijk geen mooi vooruitzicht.

SLOT 😄

Heeft het event Unleash The Hero Within aan mijn verwachtingen voldaan? Ik heb het op me af laten komen en er van tevoren geen beeld van gevormd. Ik voelde echter wel dat ik erbij moest zijn, omdat ik het gevoel had dat er in mij ook nog een "ongeschreven verhaal ligt te wachten om te worden verteld."© Marcel Lahaije  Ik weet dat ik veel meer in mijn mars heb en dat mag er nu eindelijk eens uitkomen. Dit verhaal mag ik nu gaan schrijven. Het borrelt in mij om eruit te komen, om zichtbaar te worden; als een vulkaan die op het punt van uitbarsten staat! De tijd is nu rijp om te laten zien wie ik Werkelijk ben, Wat ik in huis heb en Waarom ik hier ben. Mijn innerlijke Heldin, ik noem haar "Wonder Woman Monique", trappelt om zich te laten zien aan de buitenwereld. Ze wil eruit om de buitenwereld te gaan verkennen en andere mensen en Moeder Aarde te helpen, te inspireren. Dit wil ze onder meer gaan doen door het schrijven weer op te pakken.

Het event heeft me er aan herinnerd dat schrijven een van mijn innerlijke schatten is, een van mijn talenten. Mensen in mijn omgeving hebben mij al vaker verteld dat ik inspirerend schrijf. Dat ik met schrijven iets moet gaan doen. Het schrijven van mijn eigen grafrede heeft me laten inzien dat het tijd is om mezelf niet meer te laten ondersneeuwen door stemmetjes in mijn hoofd, maar dat ik volop in mijn kracht mag gaan staan. Dat ik veel meer in huis heb dan dat ik tot op heden heb laten zien en dat ik volledig op mezelf mag vertrouwen. Het is nu tijd om dit mezelf te gunnen en anderen hiermee ook te helpen, waaronder ook Moeder Aarde.

Het was een dag met een lach en een traan, een dag van uitdagingen aangaan en uit je comfortzone stappen, een confronterende dag maar ook een dag die ik niet had willen missen!
"Marcel, dank je wel voor dit mooie en confronterende event en voor de veilige omgeving die je hebt gecreëerd zodat wij onszelf kwetsbaar durfden op te stellen! Het was ook erg mooi om te zien hoe jij je kwetsbaarheid liet zien. Ik wens je heel veel succes met je nieuwe avontuur, hiermee zet je ook een grote stap uit je comfortzone en "that's an understatement!" 😉

Details event "Unleash The Hero Within"

"Heb jij ook weleens het gevoel dat er nog iets groots moet komen in je leven? Alsof er nog ergens een ongeschreven verhaal op je ligt te wachten om verteld te worden? Een episch verhaal waarin jij held bent en een verschil kunt maken.Ergens diep in je hart weet je dat jij een speciaal talent bezit en wil je een bijdrage leveren om de wereld tot een mooiere plek te maken.

Nu is de tijd gekomen om jouw legendarische verhaal te ontdekken en de held in jezelf te ontwaken!

- Wat is jouw legendarische heldenverhaal?
- Waarom ben jij hier?
- Wat wil je werkelijk doen met jouw tijd hier op aarde?

Wat zou je doen als je te horen krijgt dat je nog maar twee jaar te leven hebt? Ga je dan hetzelfde doen als je gisteren deed of is er nog iets anders? En als er nog iets anders is, wat is dat dan?

Met 'Unleash The Hero Within' geef ik jou een onvergetelijke dag waar je samen met een klein groepje Reisgenoten het avontuur aan gaat en jouw innerlijke held laat ontwaken. Een dag gevuld met verrassingen, uitdagingen, een lach en een traan. Een dag om even weg te komen van je ‘normale’ leven en weer contact maakt met iemand die je misschien vergeten was of (te) weinig aandacht hebt gegeven…jouw innerlijke held.

Wat gaan we doen?
- Je gaat uit je comfortzone komen. Het klinkt misschien als een cliché maar the magic is outside your comfortzone. Er is echter een verschil tussen dit weten en het daadwerkelijk ervaren!
- Je gaat ervaren dat uit je comfortzone komen ook leuk kan zijn. Humor is een zeer belangrijk ingrediënt, humor ontwapent en creëert ruimte!
- Je gaat het legendarische heldenverhaal in jezelf ontdekken! Wie ben je en wat wil je nu echt doen met je enige fantastische, unieke, gekke leven!
Wat levert ‘t je op?
Aan het einde van deze dag voel jij jezelf moediger, krachtiger en zelfverzekerder. De held is ontwaakt! Je hebt verbinding gemaakt met jezelf én met anderen. Jouw legendarische verhaal is naar de oppervlakte gekomen en geeft meer richting aan datgene wat jij écht wilt doen."

"Jij bent de verhalenverteller van je eigen leven en je kunt je eigen legende creëren!"