Berenjagen

Wie heeft er weleens beren gezien? En dan heb ik het niet over de beren in de dierentuin, het circus of de beren die je letterlijk op de weg ziet lopen als je bijvoorbeeld een rondreis door Canada maakt. Nee, hier heb ik het over de spreekwoordelijke beren op de weg. Deze beren heb ik gezien en zal ik vast nog weleens zien. De grootte van de beer zal elke keer anders zijn, elke beer is namelijk uniek. Hoe ga ik er echter mee om als ik weer eens een beer zie? Ga ik hem uit de weg? Blijf ik hem zien in de grootte zoals hij zich in eerste instantie aan mij toont? Maak ik hem kleiner? Jaag ik hem uiteindelijk van de (lees: mijn) weg?

Op woensdag 22 januari jl. heb ik de workshop "Berenjagen" gevolgd, georganiseerd door DeBroekriem Nijmegen. Wat? Hebben jullie op beren gejaagd? Jazeker! Wees maar niet bang, hoor. We hebben niet met een geweer in de hand gestaan. We hebben op de figuurlijke beren op onze weg gejaagd. We hebben gejaagd op belemmerende factoren, bijvoorbeeld onze gedachten, die het bereiken van onze doelen en het uitwerken van onze plannen in de weg staan. Voordat wij deze beren van onze weg kunnen jagen, moeten wij natuurlijk wel eerst helder hebben wat deze beren precies zijn en op welke wijze wij deze beren dan kunnen weghalen. In deze workshop hebben wij hier inzicht in en handvatten voor het wegjagen van de beren gekregen. Ik vond het een geweldige workshop, gegeven door een inspirerende gastspreker Jos Spierings. Waarom ben ik zo enthousiast? Jos heeft mij namelijk nieuwe inzichten gegeven. Hij heeft mij daarnaast ook weer met beide benen op de grond gezet (lees: "een schop onder mijn kont gegeven"). In eerste instantie NIET leuk om te ervaren/ te horen, maar wel leerzaam en nodig. Wat heeft hij dan gezegd, vragen jullie je misschien wel af? Op de eerste plaats zei hij dat ik niet alleen moest kijken naar de stip op de horizon, in mijn geval het lopen van mijn pelgrimstocht in Nieuw-Zeeland eind van dit jaar. Nee, ik moest me meer richten op de kleine stappen die naar mijn doel leiden. Juist die kleine stappen zijn heel erg belangrijk in het verwezenlijken van je doel. Het gaat toch om de reis ernaartoe en niet om het doel, de bestemming op zich? SLIK 1, ik was effe vergeten dat ik hierover zelf ook geschreven heb in mijn bericht: "Pelgrims en werkzoekenden". Ten tweede maakte hij de volgende opmerking: "Monique, de manier waarop je nu over jouw droomreis naar Nieuw-Zeeland spreekt, overtuigt mij niet dat het je gaat lukken". AU, deze opmerking kwam behoorlijk bij me binnen. SLIK 2. De rest van de workshop en de uren hierna is deze opmerking bij me blijven hangen. Maar ik ben ook mans genoeg om te zeggen dat Jos gelijk had. Hij had de twijfel in mijn stem gehoord. Hij had gehoord dat ik zelf ook niet meer overtuigd was dat het mij gaat lukken om eind dit jaar in Nieuw-Zeeland mijn pelgrimstocht te lopen. Dank je wel, Jos! Niet alleen voor jouw eerlijke feedback, maar ook wat je mij en de andere deelnemers nog meer geleerd hebt, zoals:
* Denken - Doen - Incasseren;
* Inzien dat mislukken onderdeel is van succes. Sommige stappen mogen mislukken;

* Je doelen (lees: je stappen) niet te groot maken. Richt je niet alleen op de stip op de horizon, maar met name op de stappen die naar jouw doel leiden. Deze stappen kun je vaak nog onderverdelen in kleinere stappen;
* Houd rekening met detours (omwegen, omleidingen);
* Elke overwinning (lees: behaalde doel, stap) vieren, hoe klein deze ook is. Je kunt jezelf bijvoorbeeld trakteren op een tompoes. ☺
(voor meer inhoudelijke informatie over de workshop, zie helemaal onderaan deze pagina)

Met de opmerkingen van Jos en de opgedane kennis in in mijn achterhoofd, ben ik meteen die woensdagavond nog aan het werk gegaan. Zo heb ik niet alleen een sollicitatiebrief geschreven. Ik heb deze ook ter controle opgestuurd naar Teun Boumans, gastspreker van de workshop "Dé sollicitatiebrief" die DeBroekriem Nijmegen 29 november jl. had georganiseerd. Tijdens deze workshop maakte Teun met ons (de deelnemers) de afspraak, dat wij de eerstvolgende sollicitatiebrief naar hem mochten opsturen. Hij zou hierop dan feedback geven. Zo gezegd, zo gedaan! Nou ja, zo gezegd zo gedaan? In eerste instantie wilde ik mijn sollicitatiebrief toch niet naar Teun opsturen. Ik was namelijk 'bang' voor zijn reactie. Ik was bang dat hij mijn hele brief zou voorzien van commentaar (lees: afkeuren). Ik werd me echter bewust van mijn beer (lees: beperkende gedachte over mezelf en mijn schrijfwijze), ben in staat geweest om deze beer kleiner te maken en heb hem uiteindelijk ook weggejaagd. Ik heb mijn sollicitatiebrief namelijk die avond nog naar Teun gestuurd. Yes, het geleerde van die dag 's avonds meteen nog in praktijk uitgevoerd! Ik heb mezelf toen letterlijk een schouderklopje gegeven en was (en ben nog steeds) ontzettend trots op mezelf dat ik deze beer heb weggejaagd. (In gedachten heb ik mezelf toen getrakteerd op een tompoes). Wat bleek, de sollicitatiebrief die ik naar Teun had opgestuurd, was helemaal niet zo slecht. Voor 80% was deze prima, zoals ik hem in eerste instantie had opgesteld. Voor de overige 20% kreeg ik aanvullingen, correcties en tips van Teun, zoals het vermijden van de werkwoorden zijn en worden. Deze werkwoorden maken een brief namelijk passief in plaats van actief. Dank je wel, Teun! Mooie bijkomstigheid is,dat ik naar aanleiding van deze brief en mijn cv werd uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek. 'Helaas' was ik  niet de juiste kandidaat voor de functie. Maar dé sollicitatiebrief heeft mij veel moois opgeleverd!

Een dag na de workshop, donderdag 23 januari, heb ik weer drie (denkbeeldige) tompoezen gegeten.Zo heb ik onder meer Eva Rennen telefonisch gesproken. Wie is Eva Rennen? Eva is samen met Leonie Smelt de drijvende kracht achter de 'Melt icepops'. Ze maken waterijsjes in een uniek ontwerp. Met behulp van crowdfunding hebben zij geld verzameld voor hun 'Ice Pop Generator', een soort 3D printer, maar dan voor ijs. Op 17 januari jl. zaten zij aan tafel bij Matthijs van Nieuwkerk in De Wereld Draait Door (DWDD) om hierover hun verhaal te doen en hem een Matth-ijsje aan te bieden. Waarom zou ik Eva Rennen bellen, vragen jullie je misschien wel af? Omdat zij ervaring heeft met crowdfunding. De kans is namelijk niet zo groot dat ik met de verkoop van mijn zelfgemaakte dromenvangers op maat mijn droomreis naar Nieuw-Zeeland kan bekostigen. Maar met behulp van crowdfunding lukt het mij wellicht wel. Jos Spierings attendeerde mij op deze mogelijkheid, al heb ik zelf hierover ook al eens nagedacht. Jos wees mij ook op de uitzending van DWDD waarin Eva Rennen en Leonie Smelt te gast waren. Via Uitzending Gemist.nl heb ik de betreffende uitzending van DWDD bekeken en ik besloot om contact op te nemen met Eva Rennen. Door haar te googelen, ben ik achter haar e-mailadres en telefoonnummer gekomen. (soms is iemand googelen toch wel erg handig ☺). In eerste instantie wilde ik haar per e-mail benaderen. Ik besloot na wikken en wegen om haar 'gewoon' te bellen, omdat ik mij op deze manier beter kan verwoorden.  Eva was in eerste instantie wel verbaasd, omdat zij niet wist wie ik was. Maar toen ik vertelde dat ik haar had gezien bij DWDD, was het ijs tussen ons snel gebroken. (mooie woordspeling in dit geval ☺) Ik vertelde haar over mijn plannen en ze adviseerde mij om contact op te nemen met Voordekunst. Via dit platform hadden zij hun crowdfunding project gelanceerd. Zo gezegd, zo gedaan. Maar wat ik al vermoedde, werd bewaarheid. Mijn project komt helaas niet in aanmerking om bij hen te lanceren, omdat het geen kunstproject is. Maar ik kreeg wel namen door van andere crowdfunding platforms. Na dit telefoontje (tompoes twee) heb ik telefonisch contact opgenomen met Teach2Fish. Teach2Fish geeft training en advies op het gebied van crowdfunding. Ik vroeg Karim, een van de trainers, of dat ik nog kon deelnemen aan de Crash Course Training "Crowdfund je droom" van 31 januari en 7 februari a.s.. Daarnaast vroeg ik hem of dat ik het bedrag van de training ook in termijnen kon betalen. Op beide vragen antwoordde hij positief. Dus weer een beer (eigenlijk zelfs twee) weggejaagd en tompoes nummer drie (en zelfs vier) opgegeten.

Wat is jouw droom, wat is jouw plan dat je wil gaan verwezenlijken? Welke beren zie je hierbij op jouw weg staan? Heb je al een paar van deze beren kunnen wegjagen? Zo ja, hoe dan? Een advies: durf te vragen. Mensen zijn graag bereid je te helpen.

Berenjagen

Hoe vaak komt het niet voor dat we iets van plan zijn, iets willen bereiken, maar dat hetgeen we bedacht hebben niet wordt bereikt? Bij ondernemingen, bij de regering, in de sport en tijdens werk. En bij jezelf? Waarom heb jij die droombaan nog niet gevonden? Het spreekt voor zich dat we goede redenen kunnen bedenken waarom dat nog niet gelukt is. Slechts sommigen zullen hierbij naar zichzelf wijzen. Wat maakt nu dat we doelen wél bereiken, plannen wél uitwerken? En dus succesvol zijn! Daarom gaan we Berenjagen. In deze actieve workshop, georganiseerd door DeBroekriem Nijmegen, ga je op zoek naar je doel, je plan en je visie. Waardoor word je belemmerd? Wat zijn jouw beren? En het belangrijkste; hoe jagen we die beren weg?

De workshop bestaat uit drie onderdelen:

- Het opstellen van je plan en het in kaart brengen van de belemmerende factoren
- Welke beren moeten van de weg af?
- We jagen de beren van de weg! En stellen een plan op!

In het eerste deel wordt aandacht besteed aan wat iedereen wil bereiken. Hoe succesvol moet je daarvoor zijn? Welke realiteitsgehalte moet er ten grondslag liggen aan je plan of doel? Weet je de verschillen tussen visie, strategie, plannen? Wie zijn in dit kader succesvolle voorbeelden? Waarom ben jij niet succesvol met het bereiken en uitvoeren van je plan? Welke belemmeringen ondervind je?We zijn beren aan het jagen. Beren die we op de weg zien staan. Welke zijn heel belangrijk en welke zijn maar gedeeltelijk van invloed, welke hebben “eigenlijk” geen invloed?
In het tweede deel pakken we de beren aan.Op basis van de zoektocht naar beren besluiten we welke beren we van de weg gaan halen. Wat is daarvoor nodig? Hoe haal je die beren weg?
In het laatste deel jagen we de beren van de weg. Je stelt je eigen plan op waarbij je in kleine stappen meteen effectief aan de slag kunt gaan. Berenjagen is vooral leuk als je het met een groep doet. Alleen op jacht is veel minder leuk en vaak ook minder succesvol!

Hoe gaat het met jou? ..... Een ogenschijnlijk simpele vraag

Hoe gaat het met je?.............
Ja, hoe gaat het met mij? Wil je hierop een oprecht antwoord of een maatschappelijk verantwoord antwoord. Als dit laatste het geval is, zeg ik: "Ja hoor, het gaat wel goed met mij". Maar als je écht een eerlijk antwoord wilt horen, dan zeg ik: "Vandaag (3 februari) voel ik me niet zo goed. Ik ben verdrietig, ik ben hartstikke knorrig (lees: chagrijnig), ik voel me hummmm. Vandaag ben ik niet opgewekt, vrolijk, het zonnetje in huis, zoals meestal het geval is. Vandaag ben ik humeurig, voel ik me onzeker en heb ik een paar keer flink gehuild. Vandaag ben ik een donderwolk met af een toe een bliksemschicht, een paar flinke knallen en zo nu en dan een flinke regenbui.

Ben eens heel eerlijk! Wil je mijn oprecht antwoord wel horen? Hoor je niet liever het maatschappelijk verantwoorde antwoord, omdat:
1. Je niet weet hoe je op het eerlijke antwoord moet reageren? (lees: je niet weet hoe je met het eerlijke antwoord moet omgaan?);
2. Je geen zin en/of tijd hebt om naar het eerlijke antwoord te luisteren?;
3. .......... vul zelf maar in.
Ja, dat is de pech met de vraag "Hoe gaat het met je?" Je verwacht een ogenschijnlijk simpel antwoord, omdat de vraag "Hoe gaat het me jou?" ook gewoon een begroeting is in ons taalgebruik. Maar.....met het stellen van deze vraag, stel je eigenlijk een hele diepe (lees: persoonlijke) vraag. Eigenlijk vraag je hoe iemand zich voelt. Vele mensen beseffen dit echter niet of willen het niet beseffen. Mijn vraag is nú "Wil je het diepe antwoord écht horen of hoor je liever een oppervlakkig antwoord omdat dit jóu beter uitkomt?"

Er zijn vast momenten dat jij óók geen eerlijk antwoord geeft of wilt geven op de vraag "Hoe gaat het met jou?" Ik heb deze momenten in ieder geval wel. De redenen hiervoor kunnen heel verschillend zijn, zoals:
1. Je simpelweg geen zin hebt om een eerlijk antwoord te geven. Je vindt het zelf misschien teveel 'gedoe' of hebt geen zin om op dat moment in bijvoorbeeld janken uit te barsten;
2. Je die ander persoon, die jou dé vraag heeft gesteld, alleen oppervlakkig kent;
3. Je de ander persoon wel heel goed kent, maar uit ervaring weet dat die ander niet 'goed' op jouw oprechte antwoord gaat reageren. Dit niet goed reageren kan van alles zijn, zoals: in paniek raken of overbezorgd zijn;
4. Je je in een situatie of omgeving bevindt waarin het niet handig of gewenst is om een eerlijk antwoord te geven. Een maatschappelijk verantwoord antwoord is hier meer op zijn plaats. Je kunt je zo'n situatie of omgeving vast wel voor de geest halen;
5. .........vul zelf maar in.

Toch is het soms beter om, bijvoorbeeld op je werk, te zeggen hoe je je echt voelt in plaats van een masker op te houden. Ik spreek uit ervaring. Een tijd geleden, toen ik nog werkte binnen de gemeente Nijmegen, was ik erg stil op het werk. Een (indirecte) collega kwam even aan om te buurten. Ik reageerde niet op haar komst terwijl ik normaal gesproken mijn collega's wel altijd begroet(te). Ik kreeg toen de opmerking "Hee stuk chagrijn" naar mijn hoofd gesmeten. Deze opmerking raakte mij. Ik was namelijk niet chagrijnig maar verdrietig en had gewoon geen zin om te praten. De volgende dag heb ik mijn collega aangesproken op haar gedrag en haar verteld wat haar opmerking met mij deed. Ze schrok hiervan en maakte haar excuses. Ze was echter niet van mij gewend dat ik stil was. Ik was altijd opgewekt en vrolijk. Dus toen ik een keer stil was, dacht ze dat ik chagrijnig was. Dat was dus een aanname van haar. Ze gaf me het advies om in het vervolg gewoon bespreekbaar te maken als ik me bijvoorbeeld verdrietig voel in plaats van een masker op te houden. Men kan dan namelijk rekening houden met je gevoelens. Een goed en mooi advies van haar. Realistisch gezien ben ik alleen bang dat dit advies niet in elke situatie en/of omgeving te gebruiken is, gelet op de maatschappij waarin wij leven. Vanuit mijn hart zeg ik echter "Maak van je hart geen moordkuil en toon je ware gezicht, vertel hoe je je echt voelt!"

Hoe kom ik eigenlijk tot dit bericht? De aanleiding hiervoor is mijn vorige bericht "Writers block of 'gewoon' een geval van onzekerheid en perfectionisme?" Op dit bericht kreeg ik namelijk van twee trouwe lezers te horen dat ze mijn schrijfwijze anders vonden dan 'normaal'. Ze vonden mijn schrijfwijze afstandelijk. De vorige berichten had ik uit mijn hart geschreven, maar dit bericht had ik uit mijn hoofd geschreven, kreeg ik als reactie. De vrouwelijke lezer vertelde me ook nog dat ze het bericht niet volledig had gelezen. Ze had het aan de kant gelegd, omdat ze er hoofdpijn van kreeg. Ze werd er letterlijk niet goed van. Beide reacties raakten mij. Ik vond het niet leuk om te horen. Ik werd er zelfs een beetje verdrietig en onzeker van. Het is namelijk niet mijn bedoeling om afstandelijk te schrijven, om afstand tussen jullie en mij te creëren. Het is juist mijn bedoeling om jullie te inspireren en te motiveren met wat ik meemaak en opschrijf. Wat ik jullie wil meegeven, is dat je in JEZELF, jouw unieke kwaliteiten en dromen blijft geloven. Dat je VERTROUWEN blijft houden in jezelf en jouw idealen, ook al zijn de omstandigheden soms niet gemakkelijk. Het commentaar van beide lezers raakten mij in mijn hart. Ik was in eerste instantie ook even bang dat ik in het vervolg niet meer uit mijn hart kon schrijven. Deze ongegronde angst heb ik echter snel weer aan de kant gezet. Het commentaar van beide lezers zie ik eigenlijk ook wel weer als een soort compliment. Beiden hebben namelijk tussen de regels door gelezen. Beiden hebben mijn gevoel over het schrijven van dat bericht en mijn gevoel over het schrijven van samenvattingen opgepikt. Beiden hebben mijn perfectionisme, mijn onzekerheid en frustratie gevoeld. Geen prettige ervaring voor hen, want het zijn niet echt prettige gevoelens, maar toch een soort compliment voor mij. Althans, zo zie ik het. Na het commentaar van de twee trouwe lezers kreeg ik echter wel meteen inspiratie voor het schrijven van mijn volgende bericht met als onderwerp "Hoe gaat het met jou?"

Ja, hoe gaat het nu (5 februari, twee dagen later) met mij? Ik voel me al opgewekter, ik heb weer hardop en oprecht gelachen en voel mij weer meer zeker van mezelf. Diep in mij voel ik ook het vertrouwen dat het mij lukt om eind dit jaar mijn droom te verwezenlijken. Dit vertrouwen is ook niet weg geweest, het zat alleen een beetje ondergesneeuwd onder mijn gevoelens van onzekerheid. Mijn droom verwezenlijken zal wel op een iets andere manier gebeuren dan dat ik in eerste instantie had gepland, al zullen mijn zelfgemaakte dromenvangers hierin een rol blijven spelen. Maak ik je nu nieuwsgierig? Blijf mijn berichten dan volgen, want in een volgend bericht ga ik hierop verder in.
To be continued..... ☺