Spiegelbeeld, vertel eens even...

"Spiegelbeeld, vertel eens even"..... Zo begint het liedje van Willeke Alberti en zo begint ook deze blog. Dit is dan ook meteen de enige overeenkomst tussen beide. Ik ga hier namelijk niet hebben over het beeld dat ik zie als ik in een letterlijke spiegel kijk. Nee, deze blog wijd ik aan Zebedee, een spiegel van vlees en bloed. Een spiegel van vlees en bloed? Wie is Zebedee dan wel niet? Zebedee is een paard, een Tinker. Hij is een van de drie paarden van onze nieuwe buurman Huub. Ja, zo verhuis je vijftien jaar niet en zo verhuis je twee keer in zeven maanden tijd, maar dat even terzijde. Zebedee is niet alleen een paard; hij is ook een co-coach, een spiegel, net zoals Tatanka en Luke, de andere twee paarden van Huub.

Onze buurman Huub is coach. Een van de coachingsmethodes die hij gebruikt tijdens zijn sessies is equicoaching. Equicoaching is een vorm van ervaringsgericht leren. Bij equicoaching ga je naast coaching gesprekken namelijk oefeningen doen met een paard. Hierbij wordt de P.A.S. (Paard Als Spiegel) - methodiek gebruikt waarbij het paard als co-coach wordt ingezet. Door oefeningen te doen met het paard, in dit geval Zebedee, Luke of Tatanka, ontstaan er snel inzichten over het eigen gedrag. "Paarden reageren namelijk onbevooroordeeld, puur en zijn daarom de perfecte spiegel tijdens de coachsessies. Ze maken je bewust van gedachten, gevoelens en overtuigingen die je hebt, waarna je hieraan kan gaan werken. Uitgangspunt bij de coachsessies is dat de oplossing altijd in de persoon zelf zit". (Bron: spirithorsecoaching.nl)

Een aantal weken geleden had ik mijn eerste equicoachsessie. Nadat Huub en ik met elkaar hadden gesproken, ging ik de wei in om kennis te maken met Luke, Tatanka en Zebedee. Ik had vrijwel meteen contact met Zebedee. Het voelde voor mij dan ook heel natuurlijk om met hem oefeningen te gaan doen. Deze verliepen voor het grootste gedeelte 'gemakkelijk' (lees: natuurlijk), omdat ik de oefeningen deed vanuit mijn buik en hart. Ik dacht na niet wat ik deed, ik deed het 'gewoon'. Soms was ik echter aan het nadenken. Zebedee spiegelde mij dan meteen door niet meer mee te doen met de oefening. Het contact tussen ons was (even) weg. Door Huubs eerlijke en confronterende manier van vragen stellen, werd ik me hiervan bewust. Op het moment dat ik de oefening weer 'gewoon' deed, dus zonder erover na te denken, deed Zebedee ook weer mee. Het contact tussen ons was hersteld. Erg bijzonder om te ervaren!

Inmiddels heb ik drie equicoachsessies gehad. De laatste twee sessies spiegelden Zebedee en Huub mij behoorlijk. Het contact tussen Zebedee en mij verliep ook moeizamer dan tijdens de eerste sessie. Dit kwam onder meer omdat hij voelde dat ik te graag contact met hem wilde. Dit schrikte hem af met als gevolg dat ik in eerste instantie helemaal geen contact met hem kon maken. Dit vond ik erg. Het voelde voor mij zelfs als persoonlijk falen. Dit was natuurlijk niet zo, maar zo voelde ik het wel. Huub maakte mij erop attent dat ik wel erg streng voor mezelf was, veel in mijn hoofd zat en maar moeilijk de controle los kon laten. "Laat het los", zei Huub. "Als Zebedee niet wil komen, dan is dit gewoon even zo. Maak het niet groter dan het is. Als ik slecht gehumeurd ben, blijven Zebedee, Luke en Tatanka ook uit mijn buurt. Het zij zo. Trek het je niet persoonlijk aan. Dat doe ik ook niet", zei Huub.

Als iemand tegen je zegt dat je erg streng bent voor jezelf, veel in je hoofd zit en maar moeilijk de controle los kunt laten, is dit niet leuk om te horen. Het is behoorlijk confronterend zelfs. Toch heeft die persoon, in dit geval Huub, gelijk. Zelfs bij het schrijven van deze blog merk ik dat ik wel erg streng voor mezelf ben. Ik doe er al een paar weken over om deze blog te schrijven. Ik wil namelijk dat hij perfect is. Maar waarom en voor wie? Voor Zebedee en Huub? Zebedee leest deze blog niet en voor Huub is het niet belangrijk hoe ik deze blog schrijf. Hij waardeert het zeer dat ik een blog wijd aan hem en zijn paarden. De manier waarop ik het doet, interesseert hem niet. "Boeien", hoor ik nu in mijn gedachten. Deze woorden heeft Huub wel vaker tegen mij gezegd. Hij en ik weten wat hij hiermee bedoelt.
Vanavond (8 november) voel ik dat ik eindelijk klaar ben met deze blog. De woorden "Ik ben er klaar mee en schrijf gewoon op hoe ik het voel" komen in mij op. Niet denken, maar doen. "F... it". Ik heb deze blog vanuit mijn hart geschreven en ik ben er trots op. "Dank je wel, Huub en Zebedee voor jullie spiegels".


Zebedee en ik tijdens de derde sessie. In eerste instantie kreeg ik geen contact met hem. Huub gaf me daarom een mindfulness oefening. Erg bijzonder om te ervaren wat er toen gebeurde. Want op het moment dat ik niet meer in mijn hoofd zat en ontspande, kwam Zebedee naar mij toe en ontstond deze verbinding tussen ons.








.